Στην πραγματικότητα, ο Αύγουστος είναι γεμάτος από προσπάθειες της κυβέρνησης να επινοήσει ασκήσεις αντιπερισπασμού απέναντι στην πραγματικότητα, οι συνέπειες της οποίας αρχίζουν να πλήττουν όλο και πιο έντονα τον παραγωγικό ιστό και ό,τι απέμεινε από τη μεσαία τάξη της χώρας. Η πολιτική της έντονης φορολογίας, στην οποία επένδυσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προσδοκώντας (από πού, άραγε;) την ανάκαμψη έχει καταρρεύσει. Οι οφειλές προς το κράτος, φόροι και ασφαλιστικές εισφορές, και προς τις τράπεζες, αυξάνονται. Η παρατεταμένη αδυναμία ανταπόκρισης σε αυτές σημαίνει λιγότερη ρευστότητα, περισσότερα λουκέτα σε επιχειρήσεις, περισσότερη ανεργία (που ούτως ή άλλως αυξάνεται κάθε φθινόπωρο, με τη λήξη της θερινής τουριστικής περιόδου, όπου η αύξηση των εποχικών εργασιών συγκρατεί τους δείκτες της ύφεσης). Επιπλέον φόροι, όπως ο ΕΝΦΙΑ, το ύψος του οποίου θα ανακοινωθεί εντός της εβδομάδας, προσθέτουν έναν ακόμα βραχνά στα νοικοκυριά.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, το μοναδικό πολιτικό σχέδιο που η κυβέρνηση προχωρεί είναι η πολιτική της για τα ΜΜΕ – που από πολλούς ερμηνεύεται ως προσπάθεια χειραγώγησης και φιμώματος των αντιπολιτευόμενων φωνών. Από εκεί και πέρα, όλα είναι επικοινωνία. Στα επικοινωνιακά τεχνάσματα εντάσσεται και το σχέδιο για διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων (που πλέον η κυβέρνηση τις αποκαλεί αποζημιώσεις, που ως όρος είναι πολύ πιο φορτισμένος: οι Γερμανοί μάς έκαναν ζημιά να μας αποζημιώσουν εδώ και τώρα).
***
Άραγε γιατί τόσες και τόσες κυβερνήσεις πριν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν διεκδίκησαν πολεμικές επανορθώσεις; Ήταν ενδοτικές κυβερνήσεις, ξεπουλημένες, γερμανοτσολιάδικες; Ή, απλώς, δεν υφίσταται τέτοιο θέμα;
Δεν υφίσταται, έχει τελειώσει από τη στιγμή που, μετά τον πόλεμο, οι σύμμαχοι, όλοι μαζί (και η Ελλάδα ανάμεσά τους) αποφάσισαν να μην διαλύσουν την κατεστραμμένη Γερμανία αλλά, αντίθετα, να τη βοηθήσουν να πατήσει στα πόδια της και να ανακάμψει.
Ο νομικός Στέλιος Πάλλας, που ασχολήθηκε επισταμένως στο πλαίσιο διδακτορικού για το οποίο εργάζεται με το πρόβλημα, είναι κατηγορηματικός. Ακόμα κι αν εγερθεί τέτοιο θέμα από την ελληνική κυβέρνηση, δεν έχει τύχη: «Νομικός τρόπος διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων», λέει σε ανάρτηση στην ιστοσελίδα του στο facebook, «δεν υπάρχει ούτε σε διεθνή δικαστήρια (απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, υπόθεση Γερμανία εναντίον Ιταλίας το 2012, στην οποία παρενέβη εμπροθέσμως και η Ελλάδα) ούτε σε εθνικά (απόφαση 6/2002 του Ειδικού Ανώτατου Δικαστηρίου), τα οποία και αναγνώρισαν το προνόμιο της ετεροδικίας για τη Γερμανία, το οποίο και είναι διεθνής εθιμικός κανόνας. [Ελπίδες θα υπήρχαν] μόνο εάν η ίδια η Γερμανία δεχ[όταν] να άρει το προνόμιό της στην κρατική ασυλία. Ο Τσίπρας λέει ψέματα, εργαλειοποιώντας για ψηφοθηρικούς λόγους μια τόσο επώδυνη ιστορία».
***
Σε μια τόσο ξεκάθαρη, νομικά, υπόθεση θα υπέθετε βασίμως κανείς ότι η αντιπολίτευση θα ήταν ξεκάθαρη. Θα εξηγούσε, δηλαδή, το ανέφικτο του στόχου, θα κατήγγελλε ότι η κυβέρνηση ψάχνει προπαγανδιστικούς τρόπους για να αποπροσανατολίζει τους πολίτες από τα πραγματικά προβλήματα και για να τους κρατά ενωμένους απέναντι σε υποτίθεται εχθρούς στο άρμα του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ και θα επεξεργαζόταν τις δικές της προτάσεις εξουσίας, όσο το δυνατόν μακριά από την παραπλάνηση και τα προπαγανδιστικά ψέματα.
Ωστόσο, χθες, η μείζων αντιπολίτευση, η ΝΔ, διά του εκπροσώπου Τύπου, του Γιώργου Κουμουτσάκου έκανε το ακριβώς αντίθετο. Ο εκπρόσωπος (εκπροσωπώντας, άραγε, μόνο τον εαυτό του, ή και το κόμμα του;), στην ουσία, σύρθηκε πίσω από τις πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και, με άρθρο του στην εφημερίδα «Real News» (καλυπτόμενο πίσω από έκθεση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, την οποία είχε ζητήσει ο Αντώνης Σαμαράς), αναφέρει συνοπτικά: «Οι διεκδικήσεις της Ελλάδας για τις γερμανικές οφειλές δεν παραγράφονται. Ούτε ηθικά. Ούτε πολιτικά. Ούτε νομικά».
Όπως είναι ευνόητο, η θέση του εκπροσώπου Τύπου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ο οποίος, στο άρθρο του, μοιάζει να μπερδεύει τις πολεμικές επανορθώσεις με το κατοχικό δάνειο) σημαίνει δυο πράγματα. Είτε ότι δηλώνει τα όσα δηλώνει με δική του πρωτοβουλία είτε ότι είναι πολιτική επιλογή του κόμματός του.
Τα πράγματα είναι απλά. Αν είναι προσωπική επιλογή του, η θέση του είναι ιδιαίτερα επιζήμια, αφού στην πραγματικότητα το κόμμα του γίνεται ουραγός της επικοινωνιακής στρατηγικής της κυβέρνησης.
Αν είναι επιλογή του κόμματός του, αν δηλαδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει να υιοθετήσει μια ανέφικτη, πλην φαινομενικά «πατριωτική» ατζέντα, έστω στο όνομα ενός κειμένου Ελλήνων δικαστών, στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει εγκατάλειψη της δυναμικής που κέρδισε το κόμμα με την εκλογή του στο ευρωπαϊστικό στρατόπεδο του πολιτικού ρεαλισμού και οχύρωση στον εσωκομματικό μικρόκοσμο. Καλά κάνει και προσέχει τις ισορροπίες στο κόμμα του, αλλά υπάρχουν και κάποιες πολιτικές αυταπάτες εύκολα διαψευδόμενες. Θα κλωτσήσει, έτσι απλά, ό,τι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει έως σήμερα φτιάξει για να μην διαταράζει ορισμένες τέτοιες πολιτικές αυταπάτες;
Οι γερμανικές αποζημιώσεις, επί της ουσίας, πολιτικής και νομικής, είναι μια προπαγανδιστική εξυπνάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν στόχος της ανάσυρσής τους ήταν να δημιουργήσει πρόβλημα στη ΝΔ, ο στόχος επετεύχθη. Η αξιωματική αντιπολίτευση αντιμετωπίζει την πρώτη μεγάλη κρίση ταυτότητας για ένα θέμα στην ουσία ανύπαρκτο – κι αυτό είναι ιδιαίτερα επιζήμιο και για τη ΝΔ και για την προοπτική της ελληνικής κρίση, που επιτείνεται.
