Από Τον Δημήτρη Τσικούρα
Όλα τα καπιταλιστικά συστήματα στις μέρες μας είναι ξεπερασμένα και αναχρονιστικά στις αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες του πλανήτη μας, όμως εξακολουθούν να κυβερνούν πολλούς Λαούς παρασιτικά και απατηλά ακόμη, χρησιμοποιώντας τη βία, τη κινδυνολογία και κάθε μορφή φόβου, όπως και τη χώρα μας.
Όταν ένα δέντρο γεράσει, αρχίζουν τα κλωνάρια του και ξεραίνονται, στεγνώνουν από τα πιο ψηλά και πέφτουνε με τους αέρηδες και τις βαρυχειμωνιές στο έδαφος. Στη συνέχεια ο κορμός του, που ξεκινάει από τη ρίζα του και διακλαδώνεται όλο το δέντρο σαπίζει, και τέλος η ρίζα του χωνεύει και αφομοιώνεται με το χώμα.
Κάπως έτσι συμβαίνει τώρα και με τα καπιταλιστικά κοινωνικά – πολιτικά – οικονομικά εξουσιαστικά συστήματα των Λαών, με τη διαφορά πως τα συστήματα αυτά, δεν υπάγονται στους νόμους της φύσης, όπως το δέντρο, άλλα στις ταξικές κοινωνίες που λειτουργούν πάντοτε ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Η ισχυρότερη οικονομική τάξη συνήθως, γίνεται η καθεστηκυία τάξη. Έτσι μπορεί ας πούμε το σύστημα, όταν γεννήθηκε να ήταν καλύτερο από το προηγούμενο, άλλα στη συνέχεια, με την πορεία των χρόνων, οι κοινωνικές τάξεις αγωνιζόμενες, είδαν ότι ένα άλλο καλύτερο σύστημα πάλι γεννήθηκε, δικαιότερο, που εκφράζει, ωφελεί τις πλειοψηφίες των ανθρώπων περισσότερο. Η άρχουσα όμως τάξη δεν το θέλει, γιατί δεν τη συμφέρει, και παρότι το παλιό σύστημα είναι ξεπερασμένο, ζημιογόνο για τους πολλούς, που πάντοτε είναι οι φτωχοί, η άρχουσα τάξη που είναι γαντζωμένη σ’ αυτό, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να το κρατήσει στα πόδια του, ενώ θα πρέπει να έχει την τύχη του δέντρου με τον καιρό. Αφού σάπισε και καταρρέει, οι ελπίδες της ζωής του έχουν πεθάνει, δεν μένει παρά να περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και στο παρελθόν.
Τα φαινόμενα τα συστημικά, στον αναπτυγμένο και αναπτυσσόμενο σημερινό κόσμο, αυτό δείχνουν και καταμαρτυρούν. Οι ανθρώπινες κοινωνίες, σχεδόν σ’ όλο τον κόσμο, συγκρούονται ταξικά και συστημικά, δηλαδή, οι αδικημένες και εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις, ξεσηκώνονται και αγωνιζόμενες διεκδικούνε ισονομία, ισοτιμία και δικαιότερη κατανομή των αγαθών, με την απομάκρυνση του παλιού και άδικου συστήματος, με την εγκαθίδρυση ενός άλλου συστήματος, που οι αδικημένες τάξεις προωθούν. Εδώ βέβαια, γίνονται (τις ζούμε και τις βλέπουμε) πολλές παραπλανήσεις από την καθεστηκυία τάξη που μεταμφιέζεται και μασκαρεύεται για να αποδείξει πως δεν χρειάζεται να υποχωρήσει, δίνοντας θέση στο αναγεννώμενο και καινούριο πολιτικό σύστημα, και μεταχειρίζεται απατηλούς τρόπους και μέσα, προκειμένου να ξεγελάσει τις αδικημένες κοινωνικές τάξεις και ή να τις αδρανοποιήσει ή να τις παραπλανήσει με υποσχεσιολογίες και ταξίματα, για να κρατήσει τα προνόμιά της. Έτσι βλέπουμε τα όσα βλέπουμε με τις κινητοποιήσεις, τις διαδηλώσεις, και τις δυναμικές κλαδικές απεργίες στον τόπο μας, συχνά πυκνά και γενικότερα σε όλο τον κόσμο.
Τα πολιτικά κόμματα που λένε ότι προσπαθούνε τουλάχιστο στο εθνικό κοινοβούλιο (Ναό της Δημοκρατίας), στην πραγματικότητα τα περισσότερα είναι επαγγελματικά σωματεία, που εξυπηρετούνε ατομικά και ολιγαρχικά συντεχνιακά συμφέροντα – έτσι όπως κατάντησαν. Άλλα κι από πάντα θα λέγαμε πως έτσι λειτουργούσαν τα κοιν οβουλευτικά κόμματα και οι κυβερνητικές εξουσίες, με ορισμένες εξαιρέσεις βέβαια.
Αυτά δε βλέπουμε σήμερα σ’ όλο τον κόσμο και στη χώρα μας να γίνονται με τα κοινοβουλευτικά κόμματα και προπάντων τα κόμματα εξουσίας, τα κυβερνητικά, τα τελευταία σαράντα – πενήντα χρόνια, που με κάθε μέσο και τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, προσπαθούνε να κρατήσουνε τα ινία της εξουσίας στα χέρια τους, αδιαφορώντας για το τι ζητάει η πλειοψηφία του Λαού μας;
Ολοφάνερα και καταφανέστατα λοιπόν, μέσα από τα όσα συμβαίνουν, που ζούμε και βιώνουμε στην ευρωπαϊκή αυτή κοινότητα των κρατών – χωρών και αντιμετωπίζουμε σαν Λαός, εμείς οι Έλληνες – για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι και ακριβολόγοι στα λεγόμενα μας – αυτά δε γίνονται που αναφέρουμε παραπάνω;
Παρατηρούμε όλους τους κομματικούς μηχανισμούς, τους έχοντες την κυβερνητική εξουσία, σε συνεργασία με την «ελίτ» του τόπου μας και τους ευρωπαίους εταίρους μας, να επιστρατεύουν όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα, «όπλα» πάσης φύσεως, να εμποδίσουν, να αποτρέψουν τη λαϊκή θέληση, που επιθυμεί την αλλαγή, με το συνταγματικό δικαίωμα της εκλογικής διαδικασίας.
Καπιταλισμός, λοιπόν, θα πει, ότι: το πρωταρχικό και πάντοτε μοναδικό επιτακτικό καθήκον (κανόνας) της εκάστοτε κυβέρνησης, που τον υπηρετεί, είναι να κινδυνολογεί, να τρομοκρατεί και να κρατάει έτοιμη «επί ποδός» μια αστυνομική δύναμη, και διάφορες άλλες κρατικές υπηρεσιακές αρχές, για να φροντίζουν, τη διατήρηση και τη διασφάλιση της κεφαλαιοκρατικής κινητής και ακίνητης ιδιωτικής περιουσίας, των συμβολαίων, όπως και τις στρατιωτικές δυνάμεις – αν χρειαστεί – για την άμυνα και την επίθεση. Δηλαδή, να έχει τις δυνάμεις καταστολής ( όπως τις αποκαλούνε) σε κατάσταση ετοιμότητας, να επέμβουν, κατά όποιου λαϊκού κινήματος, που διεκδικεί τη δικαιότερη κατανομή των αγαθών ή τα εργατικά δικαιώματα που καταπατούνται ή οτιδήποτε άλλο που καταστρατηγείται. Και όλα αυτά, μέσα στα συνταγματικά πάντοτε πλαίσια και δικαιώματα, που οι λαϊκές δυνάμεις απαιτούν. Να λοιπόν, κοντολογίς, για ποια δημοκρατία κόπτονται και μάχονται οι καλοί μας υπηρέτες και πατριώτες, όπως θέλουν να αποκαλούνται, οι υποστηριχτές της καπιταλιστικής θεωρίας.
Όλα στον κόσμο εξελίσσονται και αλλάζουν, τίποτα δε μένει στατικό και ίδιο. Είναι νόμος του σύμπαντος κόσμου. Κερδισμένοι είναι όσοι το καταλαβαίνουν αυτό σ’ αυτή τη ζωή. Αυτό μας διδάσκει περίτρανα η ιστορία, και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε και να το παραδεχτούμε σαν ανθρώπινες κοινωνίες, με ωφέλιμες πάντοτε συνέπειες, που εξυπηρετούν τα πλειοψηφικά συμφέροντα της ανθρωπότητας.
Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι λογοτέχνης ποιητής και ιστορικός μελετητής
