Επέζησε των επιδρομών και λεηλασιών των Ρωμαίων, Βησιγότθων (473), των Νορμανδών (583,903), και παρά τους ανηλεείς βομβαρδισμούς των Γερμανών, στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, άντεξε, αναπτύχθηκε και σήμερα λάμπει στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Πόλη γνωστή στην Ιστορία από τη μάχη της Τουρ - κατ` άλλους μάχη του Πουατιέ - που έγινε κοντά στην πόλη, το 732, μεταξύ των συνασπισμένων Φράγκων - Βουργουνδών του Κάρολου Μαρτέλου (686-741) και των Αράβων του Αμπντούλ Αλ Ραχμάν, ο οποίος είχε ήδη καταλάβει την Ισπανία και προχωρούσε ακάθεκτος προς τη Β. Ευρώπη…
Έτσι, ο Κάρολος Μαρτέλος, ο σφυροκόπος, όπως ονομάστηκε αργότερα από τη γαλλική λέξη marteau (σφυρί), παππούς του Καρλομάγνου (742-814), με την αποφασιστική αυτή νίκη, έσωσε τη χριστιανική Ευρώπη, αφού ανέκοψε την προέλαση των επικίνδυνων Αράβων.
Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ (Honorè de Balzak), γεννήθηκε τα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια, τον ίδιο χρόνο που γεννήθηκε ο Ρώσος ποιητής Πούσκιν και ο Νταβίντ, ζωγράφιζε τις «Σαβίνες» και το «Λεωνίδα στις Θερμοπύλες». Γόνος αστικής οικογένειας της Τουρ, έζησε μέχρι τα 15 χρόνια του τη ζωή της επαρχίας, γνώρισε ανθρώπους όλων των τάξεων και φύλαξε στη μνήμη του, εικόνες, πρόσωπα, καταστάσεις, ήθη, που τις ξετύλιξε την κατάλληλη στιγμή και έπλασε τους χαρακτήρες των μυθιστορημάτων του, «Ευγενία Γκραντέ», «Χωριάτες», «Μπάρμπα Γκοριό», «Ο εφημέριος της Τουρ» κ.ά.
Το 1815 φεύγει για το Παρίσι, για να σπουδάσει στη Σορβόνη Νομικά, τα οποία τελειώνει ανόρεχτα και «σύρθηκε» στη συμβολαιογραφία, την οποία και εγκατέλειψε. Ασταθής και επιπόλαιος χαρακτήρας, ο Μπαλζάκ έκανε διάφορες δουλειές, έγινε κοντοτιέρος1, τυπογράφος, μεταλλουργός, εκδότης βιβλίων και περιοδικών. Δανειολήπτης αλλά κακοπληρωτής, κρυβόταν σε σπίτια φίλων, για να μη τον βρίσκουν οι δανειστές του, ώσπου, άρχισε να γράφει τις πρώτες αράδες, ξετυλίγοντας, τον συσσωρευμένο πλούτο της φαντασίας του… Κλεισμένος στη σοφίτα του, έγραφε ασταμάτητα, χωρίς σβησίματα, καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες καφέ. Τότε γνώρισε και τη Γαλλίδα συγγραφέα Γεωργία Σάνδη (εξελληνισμένο ψευδώνυμο της Ζωρζ Σαντ), που μύησε τον Μπαλζάκ στο κάπνισμα με αργιλέ. Εθισμένος πλέον στον καφέ, στο αλκοόλ, τη ζάχαρη, στον καπνό και το τσάι, δούλευε - ξενυχτώντας - με απίστευτους ρυθμούς.
Το 1839 ο Μπαλζάκ γράφει την «Πραγματεία περί νεωτέρων διεγερτικών», όπου αναφέρεται στις ουσίες που προκαλούν εξάρτηση ψυχική και σωματική. (…) Πολλοί άνθρωποι αναγνωρίζουν στον καφέ την ικανότητα να δίνει πνεύμα, αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει επαληθέψει, πως, οι πληκτικοί, προκαλούν ακόμα περισσότερη θλίψη, άμα πιουν καφέ (…), γράφει. Σε άλλο σημείο λέει για τον καφέ: (…) Το εσωτερικό αυτό πυρωτικό υγρό, για να προκαλέσει τη μέγιστη διέγερση, πρέπει να πίνεται με άδειο στομάχι (…) Στα χρόνια της έντονης συγγραφικής εργασίας, κυρίως νυχτερινής (από 1 τη νύχτα – 8 το πρωί), ο Μπαλζάκ κατανάλωνε μέχρι και 50 κούπες καφέ με μπόλικη ζάχαρη.
Οι καταχρήσεις αυτές είναι πολύ πιθανό – αν όχι βέβαιο – να συνέβαλαν στο πρόωρο θάνατο του Μπαλζάκ, που πέθανε στα 51 του χρόνια.
«Λογοτεχνικές γουρουνιές», έλεγε ο ίδιος τα πρώτα του μυθιστορήματα. Τα τοπία της πατρίδας του, της Τουρ, και οι άνθρωποι του μόχθου και της πονηριάς, περνούσαν από μπροστά του και κατέληγαν στις αμέτρητες κόλλες χαρτί, όπου 2500 χαρακτήρες –τύποι, μια ατέλειωτη πινακοθήκη ανθρώπων, όπως τοκογλύφοι, φιλάργυροι, ματαιόδοξοι, πλεονέκτες, απατεώνες αλλά και εξιδανικευμένες μορφές γυναικών, ήταν ο καθρέφτης της γαλλικής κοινωνίας. Φορώντας το «μυθικό» άσπρο καλογερίστικο ράσο, γράφει αδιάκοπα χωρίς διαλείμματα, με το φως της λάμπας.
Συντηρητικός και φιλομοναρχικός, γράφει στον πρόλογο του γιγάντιου έργου των 91 μυθιστορημάτων «Ανθρώπινη κωμωδία: (…) Γράφω κάτω από το φως δύο αιώνιων αληθειών, της θρησκείας και της μοναρχίας(…). Στο πλέον πολυδιαβασμένο βιβλίο «Ευγενία Γκραντέ», παροιμιώδεις είναι οι αναφορές στην φιλαργυρία και στο χρήμα: (…) Οι φιλάργυροι δεν πιστεύουν στη μέλλουσα ζωή, το παρόν είναι το παν γι` αυτούς… Το χρήμα εξουσιάζει τους νόμους, την πολιτική, ήθη, θεσμούς, θεωρίες, κάνει πέτρα την καρδιά… Η ζωή του φιλάργυρου είναι ακατάπαυστη άσκηση της ανθρώπινης δύναμης, υποταγμένης την υπηρεσία της προσωπικότητας και στηρίζεται μόνο σε 2 αισθήματα φιλαυτία, συμφέρον (…). Επιτακτική ανάγκη να επιβάλλεται (ο φιλάργυρος) στους άλλους και να ασκεί εξουσία πάνω τους (…).
Στην πόλη της Τουρ, το 1982, η χορωδία του Μουσικού Συλλόγου της Λάρισας, συμμετέχοντας στο Διαγωνισμό χορωδιών στο αντίστοιχο φεστιβάλ, απέσπασε το μοναδικό βραβείο που δόθηκε, αποδίδοντας θαυμάσια, παραδοσιακά τραγούδια της πατρίδας μας (Ζήδρος, Καραγκούνα κ.ά.), σε εναρμόνιση του Θανάση Βαλακώστα, του αλησμόνητου.
1 κοντοτιέρος, ιταλ. condotta. Αρχηγός μισθοφόρων στρατιωτών στην υπηρεσία αριστοκρατών.
Βοηθήματα
Ιστ. της ΑνθρωπότητοςUNESCO 19ος αιών. Τ.8ος
Εγκ. Πάπυρος - ΛαρούςΜπριτάνικα τ. 57
Μπαλζάκ, «Ευγενία Γκραντέ», «Οι χωριάτες» Θεμέλιο
Μ. Αυγέρη. Ξένοι λογοτέχνες, Θεμέλιο
Οι μεγάλοι λογοτέχναιεπιμ. Σπ. Μελάς, Γιοβάνης
