Αυτή είναι, που θα αναδείξει πολίτες με ευθύνη, εντιμότητα και γνώση. Χωρίς αυτή δεν θα ξελασπώσουμε ποτέ. Κάθε ηγέτης που έχει όραμα, βούληση και Εθνικό προσανατολισμό, προβάδισμα πρέπει να δείχνει πάντα για την Παιδεία. Ο ηγέτης όμως, που είναι ανάξιος, φορτωμένος με ιδεοληψίες ανίκανος για ορίζοντες και εξελίξεις, σύγχρονης και διεθνούς αποδοχής, απλώς οπισθοδρομεί. Αφήνει τα κοινά παραδεδειγμένα και ξαναγυρίζει πίσω στα εφθαρμένα. Τα θολά και Μεσαιωνικά.
Αναφερόμαστε στο Νόμο της Κυβέρνησης για την Παιδεία, που δόθηκε για διαβούλευση. Οδηγεί όπισθεν ολοταχώς. Αναφέρεται σε δοκιμασμένες και αποτυχημένες άχρηστες και επικίνδυνες διατάξεις. Στόχος της η Ανώτατη Παιδεία. Αυτή που καλείται να διαπλάσει τον νέο πολίτη, ανταγωνιστικό στα σύγχρονα ρεύματα. Διαβάζοντάς τον κανείς οδηγείται σε θλιβερές σκέψεις. Μετατρέπει την Παιδεία σ` έναν μοχλό δημιουργίας κράτους, μοτίβο μιας Σοβιετικής Νομενκλατούρας. Αρχή του η ισοπέδωση. Η μεθοδική διάλυση των Πανεπιστημίων. Η υποβάθμιση των σπουδών. Πρώτιστος στόχος του η μετά μανίας ανατροπή του θαυμάσιου νόμου της κ. Διαμαντοπούλου, που μπορεί να μην έλυνε όλα τα προβλήματα, όμως θεράπευε πολλές παθογένειες του δύσμοιρου εκπαιδευτικού μας συστήματος. Κατ` αρχήν επαναφέρει το Πανεπιστημιακό άσυλο. Τρομοκρατικές ομάδες θα μετατρέπουν τα Πανεπιστήμια σε χώρους ανομίας. Καθηγητές και φοιτητές, θα βρίσκονται στο έλεος των τραμπούκων. Ως τώρα, ίσχυε το χρονικό όριο σπουδών το (ν+2) δηλ. τα έτη σπουδών της κάθε Σχολής συν δύο χρόνια χάριτος. Πέραν τούτου ο φοιτητής έχανε την ιδιότητά του και εθεωρείτο «Αιώνιος φοιτητής» και ετίθετο εκτός φοιτητικής κοινότητας. Τώρα ξαναγυρίζουν στα παλιά. Οι περισσότεροι όμως απ` αυτούς τους φοιτητές, δεν έχουν σχέση με τη φοίτηση. Απλώς προάγονται σε φοιτητοπατέρες ή σε κομματικά φερέφωνα. Τόσο μάλιστα τους σκέπτονται ώστε καλούν να επιστρέψουν κι εκείνοι, που είχαν αποκλεισθεί από τον Ν. της Διαμαντοπούλου. Με τα σχετικά προνόμια σίτισης, στέγασης σε Εστίες, δωρεάν συγγράμματα κ.λπ.
Επιτρέπουν σε φοιτητές, αλλά και στο Διοικητικό προσωπικό, να μετέχουν στην εκλογή Πρυτάνεων και Συλλογικών οργάνων του Πανεπιστημίου. Δηλ. κάθε άσχετος, συνήθως κομματικός εγκάθετος, με ποιο γνωστικό στοιχείο θα κρίνει έναν Καθηγητή; Απλώς θα οργιάσει η συνδιαλλαγή, ο εκβιασμός, η νοθεία του πνεύματος της αληθούς Παιδείας.
Με τον νόμο Διαμαντοπούλου, ήταν υποχρεωτική η συμμετοχή ενός τουλάχιστον μέλους, στα εκλεκτορικά σώματα ΑΕΙ από ΑΕΙ του εξωτερικού. Αυτό σημαίνει, πως θα υπήρχε και μια φωνή από την Διεθνή Εκπαιδευτική κοινότητα, ώστε να γνωρίζουμε κι εμείς, τα ρεύματα που υπάρχουν σε προηγμένες χώρες. Τώρα αυτός ο όρος έγινε προαιρετικός, που σημαίνει αποκοπή σταδιακή από τη διεθνή πρόοδο και τις μεθόδους στον τομέα της Παιδείας.
Ως τώρα τα ΑΕΙ είχαν την αρμοδιότητα στη λήψη, σημαντικών αποφάσεων για την λειτουργία τους. Οι «ισοπεδωτές» όμως, θέλουν αυτές οι κρίσιμες αποφάσεις, να υπόκεινται στην έγκριση του κράτους. Δηλ. στην κρίση κάθε Μπαλτά και Φίλη. Δηλ. αναδύεται έτσι ένα μοντέλο Σοβιετικού συγκεντρωτισμού, που υποτάσσει την Παιδεία στα κελεύσματα του Κράτους.
Τα Συμβούλια ΑΕΙ, που τόσο αποτελεσματικά κρίθηκαν, τώρα αφοπλίζονται. Ο ρόλος τους γίνεται διακοσμητικός. Τώρα θα εκφέρουν τη γνώμη τους, η οποία όμως θα αξιολογείται από κάθε άμοιρο Παιδείας.
Καταργούν την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Μέτρο θαυμάσιο αφού ανέβασε το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές των Εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στο 90%. Και συγχρόνως η ηλεκτρονική ψηφοφορία, απέκλεισε τα πελατειακά δίκτυα και διέλυσε τους κομματικούς μηχανισμούς, που τόσο κατατυραννούσαν την ορθή λειτουργία των Πανεπιστημίων. Αυτά και άλλα πολλά προβλέπουν οι μαθητευόμενοι μάγοι. Ευτυχώς το νομοσχέδιο της ντροπής απεσύρθη, έπειτα από την πίεση της Εκπαιδευτικής κοινότητας, αλλά και από την προειδοποίηση της «επάρατης» Τρόικα, πως το σχέδιο νόμου δεν είναι συμβατό με το Μνημόνιο.
Όλα λοιπόν δείχνουν, πως ο ΣΥΡΙΖΑ μετά του συνδιαχειριστή Καμμένου, που κόπτεται δήθεν για Πατρίδα και Θρησκεία, θέλουν να βάλουν άνομο χέρι στον έλεγχο της Παιδείας μας. Θεωρούν τον χώρο αυτόν απαραίτητον, για την περαιτέρω επιβολή ενός Σοβιετικού σχεδίου, που προσβλέπει στην ισοπέδωση των πάντων. Και είναι φανερό τούτο, ότι η Κυβέρνηση νομοθετεί εσπευσμένα, κάθε νομοθέτημα μονομερώς, αδιαφορώντας κυνικά, για τη γνώμη των πολλών. Συνάμα μάλιστα οργανώνει και έναν κομματικό μηχανισμό, κομματικό στρατό, βούληση που παρατηρείται σε κάθε δημόσιο τομέα.
