Μετά τις εγκύκλιες σπουδές στη γενέτειρά του, μετέβη στην Αθήνα, όπου εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Εθνικού Πανεπιστημίου (1857). Την ίδια περίοδο ο μικρότερος αδελφός του Ανδρέας μετανάστευσε στην Αίγυπτο για να εμπορευθεί.
Τα φοιτητικά χρόνια στην Αθήνα θα επηρέαζαν τον χαρακτήρα του, αλλά και τη μετέπειτα σταδιοδρομία του. Στις 3 Ιουνίου 1859 συνελήφθηκε μαζί με άλλους επτά νέους (μεταξύ αυτών ο γνωστός ποιητής Αχιλλέας Παράσχος και ο μετέπειτα νομάρχης της Λάρισας Άγις Κλεομένης), σε διαμαρτυρία που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, απόηχο των επεισοδίων της 10ης-11ης Μαΐου τα οποία έμειναν στην ιστορία ως «Σκιαδικά». Τον Νοέμβριο του ιδίου έτους συμμετείχε στην έκδοση της εφημερίδας «Μέλλον της Πατρίδος» του Γ. Βιτάλη [1]. Την επόμενη χρονιά (1860) αναγορεύθηκε διδάκτορας Νομικών Επιστημών και διορίσθηκε δικηγόρος στα δικαστήρια των Αθηνών. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1860 συνελήφθηκε ξανά στις διαμαρτυρίες φοιτητών και διανοουμένων κατά της Οθωνικής μοναρχίας [2]. Τον Μάιο του 1861, συνελήφθη και φυλακίστηκε για συνομωσία κατά του βασιλέα Όθωνα [3]. Ως δικηγόρος των Αθηνών χαρακτηρίστηκε για τη μεγάλη μόρφωση, την ευφράδεια και τη ρητορική δεινότητα. Στις 24 Μαΐου 1871 του απονεμήθηκε από την Πολιτεία ο Αργυρός Σταυρός των Ιπποτών του Β. Τάγματος του Σωτήρος (ΦΕΚ 34/Α/31-7-1871). Τον Απρίλιο του 1875 διορίσθηκε γενικός γραμματέας στο Υπουργείου Εσωτερικών, θέση από την οποία παραιτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1876 (ΦΕΚ 6/Α/26-1-1876).
Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας (1881) αποφάσισε να εγκατασταθεί στη Λάρισα. Τον ακολούθησε και η οικογένεια του αδελφού του Ανδρέα που είχε επιστρέψει από την Αίγυπτο [4].
Στις 28 Οκτωβρίου 1881 διορίσθηκε δικηγόρος στο Πρωτοδικείο της Λάρισας (ΦΕΚ 4/Α/27-1-1882) ενώ στις 29 Μαρτίου 1882 στο Εφετείο της πόλης (ΦΕΚ 89/Α/29-8-1882). Η εγκατάστασή του στη Λάρισα συνοδεύτηκε με τη νομική εκπροσώπηση των κατοίκων του βακουφικού χωριού Δαουκλή [5] στη διαμάχη που είχαν με τον διαχειριστή του βακουφίου [6]. Με αφορμή αυτή την υπόθεση, ο Αθανάσιος Μανωλάκης, εκδότης της εφημερίδας «Κόρακας», τον απεκάλεσε «καθηγητή του οθωμανικού δικαίου» και συνόδευσε τα σχετικά σχόλια με σατυρικά δίστιχα [7]. Ο Κωνσταντίνος Πολύχρονος φαίνεται ότι προσεβλήθη και κατέθεσε μήνυση και αγωγή. Ο Μανωλάκης καταδικάστηκε σε εκατό ημέρες φυλάκιση και πρόστιμο 150 δρχ. [8].
Κατά τη διάρκεια των δημοτικών εκλογών της 29ης Μαΐου 1883, υποστήριξε ανοικτά την υποψηφιότητα του ιατρού Αναστασίου Κ. Αστεριάδη, ο οποίος όμως δεν εξελέγη δήμαρχος [9]. Στις βουλευτικές εκλογές του 1898 έλαβε μέρος ως υποψήφιος ανεξάρτητος βουλευτής αλλά δεν εξελέγη. Τον Απρίλιο του 1900 ορίστηκε προσωρινός πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης [10].
Στις αρχές του 1903 συνταξιοδοτήθηκε. Όμως η ζωή του επεφύλασσε τραγικά γεράματα. Ο πρώην νομικός σύμβουλος των οικογενειών Ζάππα, Ζωγράφου και Ζαρίφη έχασε τα λογικά του και κυκλοφορούσε ως γραφική φιγούρα στην πόλη. Αυτοί που δεν τον γνώριζαν τον χλεύαζαν. Οι άλλοι έβλεπαν άπραγοι τα τεκταινόμενα: «Χθές από την πρωίας ο δυστυχής καταστάς πρώην έγκριτος δικηγόρος της πόλεως μας κ. Κωνσταντίνος Πολύχρονος, από ξενοδοχείου εις ξενοδοχείον τρέχων, δεν ηδυνήθη να εύρη καταφύγιον, άγνωστον δε που διανυκτέρευσεν» [11]. Με ενέργειες του Δικηγορικού Συλλόγου και του δημάρχου, του παραχωρήθηκε μία κλίνη στο Πολιτικό Νοσοκομείο, όπου μόνος και με την «ηχηρή» απουσία των πρώην φίλων και γνωστών του, πέρασε τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Απεβίωσε στη Λάρισα στις 14 Ιανουαρίου 1907 και κηδεύτηκε την επομένη από τον Ι. Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στο παλαιό νεκροταφείο, παρουσία σύσσωμου του δικηγορικού και δικαστικού σώματος και πλήθους κόσμου. Τον επικήδειο λόγο εκφώνησε ο δικηγόρος Φίλιππος Τσαπραλής [12].
Ο Κωνσταντίνος Πολύχρονος δεν νυμφεύθηκε ποτέ. Υιοθέτησε όμως ένα ορφανό αγόρι, τον Δημήτριο, στον οποίο με απόφαση του Πρωτοδικείου Λαρίσης (αρ. 261/1893) του δόθηκε το επίθετό του [13]. Τον επόμενο χρόνο (1894) συναίνεσε στον γάμο της Παναγιώτας (Πανάγως) Καταρά με τον ιδιωτικό υπάλληλο Βασίλειο Γ. Κύρτσα. Η Παναγιώτα ήταν η οικιακή του βοηθός από το 1885 (13χρονη τότε) και την προίκισε με 1.500 δρχ. (500 δρχ. σε μετρητά και 1.000 δρχ. σε ενδύματα, κοσμήματα, έπιπλα και σκεύη οικιακής χρήσης) [14]. Το περιεχόμενο της μυστικής διαθήκης την οποία είχε καταθέσει στις 31 Οκτωβρίου 1891 στον συμβολαιογράφο της Λάρισας Αγαθάγγελο Ιωαννίδη [15] δεν έγινε ποτέ γνωστό.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Επαμεινώνδας Κυριακίδης, Ιστορία του συγχρόνου Ελληνισμού. Αθήνα 1892, τ. ΙΙ, σ. 79.
[2]. Χρήστος Δ. Λάζος, Ελληνικό φοιτητικό κίνημα 1821-1973. Αθήνα: Γνώση, 1987, σ. 84-88.
[3]. Κώστας Λάππας, Πανεπιστήμιο και φοιτητές στην Ελλάδα κατά τον 19ο αιώνα. ΕΙΕ/ΚΝΕ, Αθήνα 2004, σ. 525.
[4]. Ο Ανδρέας είχε εγκατασταθεί στην Αίγυπτο όπου ασχολούμενος με το εμπόριο βάμβακος δημιούργησε μία τεράστια σε μέγεθος περιουσία. Με τη σύζυγό του Καλλιόπη απέκτησαν τον Δημήτριο και την Αθηνά. Η τελευταία αρραβωνιάστηκε τον Ιανουάριο του 1890 με τον έμπορο Θεόδωρο Πετσαρίδη, τον οποίο παντρεύτηκε στη Λάρισα τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους. Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 18 (30 Ιανουαρίου 1890) και φ. 66 (3 Ιανουαρίου 1891). Ο Ανδρέας Πολύχρονος απεβίωσε στη Λάρισα τον Μάρτιο του 1890. Η εξόδιος ακολουθία πραγματοποιήθηκε στον Ι. Ναό του Αγίου Νικολάου. Βλ. «Νεκρολογία: Ανδρέας Πολύχρονος», Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 24 (15 Μαρτίου 1890) και φ. 33 (15 Μαΐου 1890).
[5]. Την εποχή εκείνη ανήκε στον Δήμο Ξυνιάδος του Ν. Λαρίσης (ΦΕΚ 126/Α/2-4-1883). Αργότερα υπήχθη στον Ν. Φθιώτιδος και το 1916 μετονομάσθηκε σε Ξυνιάδα (ΦΕΚ 21/Β/3-3-1916).
[6]. Ανεξαρτησία (Λάρισα), φ. 108 (31 Οκτωβρίου 1882).
[7]. Όπως για παράδειγμα: «Κάμε σακούλα πέτσινη, κεμέρι τελατίνη / για να τον βάλης τον παρά, Πολύχρονε τσιαχπίνη. / Πολύχρονε κάνεις καλά να φύγης με την ώραν σου / πριν σου βγάλω στο μεϊντάνι, της πληγής την ψόρα σου. / Τα μυαλά σου και μια λίρα, κυρ Πολύχρονε κωφέ μου / ούτε εσένα θα πληρώσω, ούτ’ επλήρωσα ποτέ μου». Βλ. Κόρακας (Λάρισα), φ. 5 (4 Αυγούστου 1882).
[8]. Ανεξαρτησία (Λάρισα), φ. 92 (5 Σεπτεμβρίου 1882).
[9]. Δήμαρχος εξελέγη ο Χρήστος Γεωργιάδης λαμβάνοντας 1.657 ψήφους έναντι 1.518 του Αστεριάδη.
[10]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 106 (28 Απριλίου 1900).
[11]. Μικρά (Λάρισα), φ. 88/238 (6 Σεπτεμβρίου 1906).
[12]. «Νεκρολογία: Κωνσταντίνος Πολύχρονος», Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 873 (21 Ιανουαρίου 1907) και Μικρά (Λάρισα), φ. 269 (17 Ιανουαρίου 1907).
[13]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 176 (30 Απριλίου 1893).
[14]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 047 [1894], αρ. 17169 (15 Οκτωβρίου 1894).
[15]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 035 [1891-1892], αρ. 12256 (31 Οκτωβρίου 1891).
