Της Δέσποινας Μ. Σπυριδάκη, φιλολόγου στο Μουσικό Σχολείο Λάρισας
Όλοι στους τηλεοπτικούς δέκτες μας παρακολουθήσαμε, μεσούσης της προεκλογικής αρένας των περασμένων ημερών, τη μεγαλύτερη πολιτική μάχη που κλήθηκε να δώσει ο εργατικός κόσμος, η φέρελπις νεολαία και η πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία μέσα στην μνημονιακή Ελλάδα.
Έχοντας βιώσει ανάλγητες στρατηγικές λιτότητας, ανήλιες μέρες ισχνών αγελάδων, το εκλογικό σώμα, έστω και με όψιμη διάθεση μυθολογικού Επιμηθέα, κινούμενο σε πρωτοφανή, για την ιστορία του τόπου, επίπεδα εξαθλίωσης, πενίας, ανεργίας και κατάθλιψης εκκωφαντικά με την ψήφο του επιβεβαίωσε στις εκλογές του 2015 αφενός την τιμωρία - απόρριψη των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, αφετέρου την εμπιστοσύνη του σε έναν φορέα που ευαγγελίζεται τον απεγκλωβισμό από τους ασκούς του μνημονίου.
Η παντελής απονομιμοποίηση των στρατηγικών οδών της απελθούσης κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, που σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες διεκδικεί τα θλιβερά πρωτεία της πιο μισητής των μεταπολιτευτικών χρόνων, στα ευρέα λαϊκά στρώματα και οι πολλαπλές πιέσεις που ασκήθηκαν σε κοινωνικό, οικονομικό και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο κατάφεραν να καταστήσουν ευάλωτο το αστικό μπλοκ, αναδεικνύοντας τις πολλαπλές αντιφάσεις του, με απότοκο την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης.
Ας μη λησμονούμε ότι η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που ξέσπασε το 2008, δηλαδή η κρίση του ίδιου του πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος, προλείανε και σήμανε την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων, κατ΄ ευφημισμόν, πολιτικών λιτότητας, με απώτερο στόχο την εσωτερική υποτίμηση-τελμάτωση και το άνοιγμα νέων κερδοφόρων πεδίων προς όφελος του κεφαλαίου.
Με αδυσώπητο πιεστικό μοχλό τα υπέρογκα δημόσια χρέη, ιστορικές εργασιακές κατακτήσεις και κεφαλαιώδη δικαιώματα εν μια νυκτί καταστρατηγήθηκαν, κομμάτια του δημοσίου πλούτου ξεπουλήθηκαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο, το κοινωνικό κράτος πρόνοιας προσέλαβε αναιμική ταυτότητα, ενώ αποδυναμώθηκε η παραγωγική βάση της κοινωνίας, με απότοκο κομμάτια της, γιατί οι αριθμοί πληγώνουν, να εισέλθουν σε καθεστώς ανεργίας ή στην καλύτερη σε καθεστώς «φτωχού εργαζομένου», με το πράσινο τέρας της εργασιακής επισφάλειας καθημερινά να κυκλοφορεί ανάμεσά μας, καταφέροντας ανεπούλωτα ψυχολογικά τραύματα.
Για τη νέα γενιά, με την οποία και λόγω επαγγελματικής ιδιότητας έχω την τύχη να συγχρωτίζομαι, δημιουργήθηκε τοπίο μέλαν, ως η μινιμαλιστική εκδοχή της τέχνης, ανάγοντάς την σε μία «χαμένη» a priori γενιά, με διατιθέμενες επιλογές είτε την μεταναστευτική οδό, που, διερωτώμαι, γιατί θα πρέπει να ταυτίζεται με το «αμερικανικό όνειρο» μιας άλλης εποχής, είτε τον εργασιακό μεσαίωνα των Voucher και των παρεχομένων, με το σταγονόμετρο, προγραμμάτων μαθητείας.
Μια γενιά που από τα μαθητικά έδρανα και με οικονομική για την ελληνική οικογένεια αφαίμαξη αγωνίζεται να διεκδικήσει επιστημονικά τμήματα-σχολές με κατακερματισμένα και ανίσχυρα, ως αδειανά πουκάμισα, για να θυμηθούμε και τον ποιητή, πτυχία, υπερεντατικοποιημένες-μηχανιστικές, που στα αναλυτικά προγράμματα καταγράφονται ως «ανθρωπιστικές», σπουδές και ανύπαρκτη φοιτητική μέριμνα.
Πανεπιστήμια στερούμενα διοικητικού προσωπικού, με ΜΑΤ και face control, πανεπιστήμια που επανδρώνουν φοιτητές με την αγχόνη της διαγραφής να επισείεται.
Κάπως, έτσι συνέβη μία ασυνήθιστη, για την ελληνική ιστορική πραγματικότητα, εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, εναλλαγή που ήταν αναπόφευκτη και, ίσως, ιστορίας θελούσης, επιβεβλημένη. Το πολιτικό σύστημα δεν μπορούσε να εξακολουθεί να υφίσταται με διαιρετικούς όρους, με ένα σημαντικό αριθμητικά τμήμα του εκλογικού σώματος να θεωρεί ότι η κυβέρνηση υπονομεύει καθ΄ έξιν τα εθνικά συμφέροντα, ότι πλήττει εσκεμμένα και ανάλγητα τα συμφέροντα των ευπαθών κοινωνικά στρωμάτων των πολιτών, ότι μετέρχεται επιλογές εθνικής διαχείρισης της κρίσης ανέφικτες, ασπαζόμενη μονοδογματικά αλλότρια συμφέροντα. Η συρρίκνωση όμως της δημοκρατίας ιστορικά έχει αποδειχθεί ως το χάπι της επόμενης μέρας της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης.
Αυτό το καθεστώς βίωσε η ελληνική κοινωνία με μία σειρά εκφάνσεων της κοινωνικής ζωής: από την άσκηση πολέμιας προς τον πολίτη πολιτικής μέσω αλλεπάλληλων νομοθετικών πράξεων, το μαύρο στην ΕΡΤ, τις αντισυνταγματικές απολύσεις των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων, μέχρι τις επιστρατεύσεις απεργών και την καταστολή που βίωσαν όλες οι λαϊκές αντιστάσεις απ’ τις πλατείες του ΄11 μέχρι και τις πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις.
Απέναντι σε αυτήν την ακανθώδη και άξενη ελληνική για τον πολίτη πραγματικότητα που περιγράφηκε, το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου μπορεί να αποτελέσει την τομή στην πορεία της ταξικής πάλης, μια ύστατη ευκαιρία ανακατανομής των “όπλων” και διατιθέμενων μέσων προς όφελος των “από κάτω”, μια ευκαιρία να αναδειχθεί μια κυβέρνηση η οποία θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα λαϊκά έννομα συμφέροντα, να δώσει το φιλί της ζωής στον πάσχοντα εργασιακό κόσμο, να δημιουργήσει ευδιάκριτο χώρο πράσινου στις κοινωνικές δυνάμεις να ανασυνταχθούν και να δημιουργήσουν, να ασκήσει ταξικά μεροληπτική πολιτική, να επαναφέρει την τάλαινα-πληγωμένη καθ΄όλα δημοκρατία στο ιστορικό λίκνο της .
Είναι ευκαιρία να παρακαμφθεί η οδός της εξαθλίωσης, της άνευ όρων εργασιακής εκμετάλλευσης, πλουτισμού των ολίγων εις βάρος των πολλών, ευκαιρία να αρθεί το τείχος της πλανώμενης τρομοκρατίας και του εξουσιασμού , ευκαιρία να οραματιστούμε μια κοινωνία – οικονομία που θα προτάξει γενναία τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, ευκαιρία, τέλος, να πιστέψουμε ότι η νεολαία μπορεί και θα ζήσει αλλιώς!
