Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις:
Οργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάχτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε."
Από τον Πέτρο Ιωάννου
«Όταν η φτωχή χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώσει τα χρέη έρχονται ‘‘οι ευρωπαϊκές βοήθειες’’, θα πεί ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μάσιμο Ντ’ Αλέμα, στη RaiNews24. Αποκάλυψε πως από τα 220 δισ. ευρώ από τα 250 δισ. ευρώ, προς την Ελλάδα, κατέληξαν απευθείας στις γερμανικές, γαλλικές και σε μικρότερο ποσοστό τις ιταλικές τράπεζες,για να πληρωθούν οι τόκοι . «Στην πραγματικότητα, όταν λέγεται ότι εμείς πληρώνουμε τις συντάξεις των Ελλήνων είναι μύθος. Όχι, εμείς πληρώνουμε τις γερμανικές τράπεζες!
Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια. Είναι χρήματα που κάνουν έναν κύκλο, αλλά οι Έλληνες δεν οσφραίνονται ούτε καν τη μυρωδιά τους». «Από μία φτωχή χώρα όπως η Ελλάδα, τεράστια ποσά μεταφέρονται σε μία πλούσια χώρα όπως η Γερμανία μέσω της διαφοράς των επιτοκίων. Η φτωχή χώρα γίνεται όλο και φτωχότερη, η πλούσια χώρα πλουσιότερη» δηλώνει ανοιχτά ο Ντ’ Αλέμα.
Δεν είν’ ανάγκη να ‘σαι ειδικός, για να διαπιστώσεις το πάρτι ξένων και ντόπιων στην καμπούρα μας. Στήσαμε παγίδα στην Ελλάδα και την κλέψαμε θέλει να πεί με λίγα λόγια ο Ιταλός. Μου άρεσε πολύ η γνώμη του δημοσιογράφου İbrahim Karagül της φιλοερντογανικής Yeni safak για το τουρκικό πραξικόπημα και το μεταφέρω στην αγάπη σας: "ανησυχώ για τα 30 τελευταία χρόνια, καταλήψεις χωρών, εμφύλιοι πόλεμοι, παρωδίες πολέμων κατά της τρομοκρατίας, πόλεμοι εθνικής ταυτότητας, οικονομικές κρίσεις, σχέδια για έλεγχο και αιχμαλωσία εκτεταμένων περιοχών για άλλα εκατό χρόνια, με σκοπό τη λεηλασία των κάθε είδους πηγών των περιοχών αυτών". Αυτή είν’ η πικρή αλήθεια αμίγκος ειπωμένη απο ένα εχθρό μας...τάχα.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελλάδας δεν είναι οι Γερμανοί, οι Φινλανδοί, οι Τούρκοι, ούτε η λέσχη Μπίλντερμπεργκ, οι εβραιομασόνοι και οι νεφελίμ. Ο μεγαλύτερος εχθρός της είμαστε εμείς οι Έλληνες. Με τον ωχαδερφισμό μας, την κουτοπονηριά, τη μιζέρια, τον φατριασμό, την ανηθικότητα, την αχαριστία, και την κακή νοοτροπία μας, ότι όλοι μας οφείλουν κι εμείς δεν έχουμε καμία υποχρέωση. Οι πολιτικοί μας είναι πράγματι άθλιοι, γιατί εμείς τους ψηφίζουμε. Οι πολιτικοί μας είναι ψεύτες, γιατί δεν αντέχουμε την αλήθεια. Και θα συνεχίζουμε να ψηφίζουμε όσους μας λένε τα μεγαλύτερα παραμύθια. Αν δεν αλλάξουμε όλ’ αυτά, η χώρα δεν έχει μέλλον ούτε σωτηρία. Δυστυχώς αυτη είν’ η αλήθεια. Όσο κι αν με βρίσετε, όσο κι αν με μισήσετε. Εμείς φταίμε για όλα!" καταλήγει ο δημοσιογράφος Γιάννης Λοβέρδος (καλεσμένος προχθές στον αέρα, όπως κι ο Νίκος Λυγερός). Θυμάστε παλιά τ’ ανέκδοτο του Χριστόδουλου:...να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα! Ε δεν απέχουμε και πολύ. Ειδικά σήμερα νομίζουμε με βεβαιότητα ότι των αλλονών οι αγελάδες θα ψοφήσουν, όχι η δική μας, κι αν τα τινάξει το καημένο το ζώο αδιαφορούμε και να το πάρουμε κι απ’ τον σταύλο (πρόσφατα στην Βερδικούσια).
Στο ίδιο μότο και ο Χρ.Γιανναράς που σχεδόν οργισμένα γράφει στην «Καθημερινή» για "το κίνημα της αξιοπρέπειας". "Είναι εξωφρενικά παράλογο να επανεμπιστευόμαστε ατέρμονα, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς εγκλημάτων κατά της ζωής και της περιουσίας εκατομμυρίων κατοίκων αυτής της χώρας
Ας θυμηθούμε: Τον παρανοϊκό υπερδανεισμό της χώρας για χάρη του αδηφάγου πελατειακού κράτους. Την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων. Την κατ’ εξακολούθησιν παραγραφή των χρεών που είχαν τα κόμματα στις τράπεζες και τη νομοθετική αμνήστευση των τραπεζιτών που πραγματοποίησαν την παραγραφή. Το οργιαστικό γλεντοκόπι της διαπλοκής των κυβερνήσεων με λήσταρχους εργολήπτες και προμηθευτές του Δημοσίου, με ποδοσφαιρικές και ραδιοτηλεοπτικές «παράγκες», με λίστες φοροφυγάδων...
Εφτά χρόνια τώρα, η οικονομική χρεοκοπία της χώρας, απότοκος κραιπάλης πελατειακής και πολιτικής ηλιθιότητας των κομμάτων, συνεπιφέρει πραγματικό κοινωνικό εφιάλτη: Ανεργία, πτώχευση αναρίθμητων μικρών, μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, έσχατη ταπείνωση σημαντικής μερίδας του πληθυσμού, που τρέφεται καθημερινά από συσσίτια ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ξενιτεμό της νεολαίας, καταφυγή στα ψυχοφάρμακα, δραματική αύξηση αυτοκτονιών, τυφλή οργή λαού που βλέπει τη χώρα του να επιτροπεύεται εξευτελιστικά, να ξεπουλάει εκβιαστικά τον κοινωνικό της πλούτο, να ατιμάζεται διεθνώς το ιστορικό της όνομα.
Αυτή την εικόνα τη βλέπουν, μπροστά στα μάτια τους, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, οι θεσμικοί μπροστάρηδες του κοινωνικού σώματος: Νυν και πρώην κεφαλές των Ανωτάτων Δικαστηρίων. Τα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών και η Σύνοδος των πανεπιστημιακών πρυτάνεων. Νυν και πρώην επιτελάρχες των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι επίσκοποι (πατέρες υποτίθεται) των πιστών της Εκκλησίας. Επιστημονικές εταιρίες, σύλλογοι και επιμελητήρια.
Κανένας τέτοιος θεσμός ηγητόρων δεν βγήκε μπροστά, εφτά χρόνια τώρα, όχι για να παραγκωνίσει τους πολιτικούς και να αμφισβητήσει τους όρους της πλασματικής δημοκρατίας μας, αλλά μόνο για να γίνει η φωνή του οδυνόμενου κοινωνικού σώματος, η έκφραση της αξιοπρέπειας των Ελλήνων. Όλοι όσοι σήμερα σιωπούν, ενώ θα μπορούσε να έχει απήχηση η φωνή τους, είναι σίγουρο ότι θεωρούν αυτονόητο και πρέπον το ρίσκο που πήρε ο Σεφέρης, τον Μάρτιο του 1969, με τη «δήλωσή» του κατά της χούντας. Δεν διανοούνται, όμως να τον μιμηθούν, δεν έχουν το σθένος.
Θα μπορούσε: ο Αρειος Πάγος και Συμβούλιο της Επικρατείας να αναστέλλουν τη λειτουργία τους έως ότου η Βουλή νομοθετήσει την κατάργηση του πλαισίου αυτοαμνήστευσης των εκάστοτε κυβερνώντων (με αναδρομική ισχύ).
Η Ακαδημία Αθηνών να δηλώνει ότι κλείνει τις πύλες της, για όσο διάστημα διαρκεί η προσβολή και πρόκληση να διαχειρίζεται τις τύχες της Παιδείας των Ελλήνων υπουργός χωρίς πανεπιστημιακό τουλάχιστον πτυχίο και στρατευμένος στην ιδεολογία του ιστορικο-υλιστικού μηδενισμού.
Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων να αρνείται την εκπαίδευση κληρωτών, για όσο διάστημα σχολικά βιβλία του κύκλου υποχρεωτικής εκπαίδευσης αφελληνίζουν μεθοδικά τα Ελληνόπουλα.
Με άρθρα, δεν αφυπνίζονται συνειδήσεις ούτε διαμορφώνονται κοινωνικοί μαχητές. Μοιάζει μαύρο χιούμορ να εναποθέτουμε έστω και ελάχιστη ελπίδα για ανάκαμψη από την ολική καταστροφή σε οποιοδήποτε πια κόμμα, σε οποιουδήποτε θεσμού μπροστάρηδες. Μια κοινωνία που γνώρισε (αδιαμαρτύρητα, δίχως αντανακλαστικά οργής) τόσα ευτελισμένα, ανίκανα και αχρεία πρόσωπα σε θώκους ηγετικούς, η λογική και η πείρα λένε ότι δεν μπορεί να έχει προοπτικές ιστορικής επιβίωσης.
Η έκπληξη θα ήταν (ευχολόγιο πάντοτε) ένα σιωπηρό και άκρως διακριτικό, χωρίς οργανωτική δομή, διακηρύξεις και ηγεσία λαϊκό κίνημα. Αρκούν δυο-τρεις δάσκαλοι σε κάθε σχολειό, μια χούφτα υπάλληλοι σε κάθε υπουργείο, υπηρεσία, οργανισμό, κάποιοι δικαστικοί σε κάθε βαθμίδα, μετρημένα στελέχη σε κάθε μονάδα τοπικής αυτοδιοίκησης. Σιωπηρή δήλωση πολιτικής ταυτότητας και πρόκληση συν-εννόησης, συζήτησης, συσπείρωσης.
Που θα πει: θεωρητική ραχοκοκαλιά και άξονας συνοχής του «κινήματος», η «Γενιά του ‘30»: Οι «Δοκιμές» του Σεφέρη, τα πεζά του Ελύτη, ο Θεοτοκάς, ο Λορεντζάτος, ο Πικιώνης, ο Εγγονόπουλος, ο Γκάτσος, ο Τσαρούχης, ο Μάνος Χατζιδάκις. Αλλη θεωρητική υποδομή της ελληνικής αξιοπρέπειας δεν διαθέτουμε. Ύστερα από χάος σύγχυσης έναν ολόκληρο αιώνα, η «Γενιά του ‘30» έδειξε ότι εκσυγχρονισμός για εμάς σημαίνει εξελληνισμός. Ενεργό μετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι εγγυάται ο ελληνοκεντρισμός, όχι ο πιθηκισμός και η ξιπασιά. Κατά το ρηθέν υπό Τσαρούχη: «Μόνο ως Ελληνας μπορείς να είσαι κοσμοπολίτης».
Τα τελεσφόρα «κινήματα» γεννιούνται, δεν σχεδιάζονται. Έχουν πρώτο στόχο την αξιοπρέπεια, όχι την ευπορία" καταλήγει ο φιλόσοφος Γιανναράς, που ελέγχεται ωστόσο και για την περυσινή πρότασή του γι’ αριστίνδην κυβέρνηση με πρόσωπα θεσμών ,που τώρα καταγγέλει (πώς θα δούλευαν αντισυστημικά άνθρωποι του συστήματος, και ποιός θα ’κανε την επιλογή;) όπως και για την εν συνόλω απαξίωσή του και στα εξωκοινοβουλευτικά, νομίζω, κόμματα.(πρόσφατα το Ε.πα.μ .συνέδεσε με ρήτρες ποινικές, κι απώλεια περιουσιακών μας στοιχείων, την όποια αθέτηση των υπεσχημένων).
Τέλος για τη χαμένη αξιοπρέπεια γράφει στο Τουίτερ και η Ατζυ Σαμίου: ‘‘Οι ευκαιρίες δόθηκαν...οι ελπίδες δεν δικαιώθηκαν...όπου φτωχός κι η μοίρα του. Όνειρο ήταν και πάει, σαν προδομένος έρωτας που σ’ αφήνει με την πίκρα, τη θλίψη και την οργή της ψεύτικης υπόσχεσης...Πόσο ωραίο θα ’ταν, αν ήταν αληθινό! Δεν θα πιστέψω ξανά ωραία λόγια και γλυκά χαμόγελα...από κανένα! Έδωσα πίστωση χρόνου μα είναι μάταιο. Μην ξοδεύετε τις τελευταίες σας ανάσες σε χειροκροτήματα και επευφημίες, δεν είμαστε ηλίθιοι, έχουμε και μια αξιοπρέπεια. Άν την έχουμε...’’
Πολλές οι αλήθειες λίγοι όμως οι αποδέκτες και λιγότεροι οι δυνάμενοι να βάλουν το κεφάλι τους, στον τρουβά...
Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής και υπ. βουλευτής με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, σήμερα παραγωγός πρωινής εκπομπής σε ραδιόφωνο.
