Ξέφραγο αμπέλι η χώρα μας. Βλέπουν την κατάντια μας οι γείτονες και ξύνουν τα νύχια τους. Η Αλβανία αχάριστη. Λαός απαίδευτος και δουλοπάροικος μία ζωή στους Ιταλούς και στο Χότζα. Ξέχασε πως φιλοξενήσαμε πάνω από ένα εκατ. Αλβανούς. Δώσαμε απλόχερα δουλειές, σχολεία, ιατρική περίθαλψη. Τους διδάξαμε τη Δημοκρατία. Κι όμως ξαναθυμήθηκαν τους Τσάμηδες, που συνεργάστηκαν στην κατοχή με τους Ιταλούς και σφαγίασαν εκατοντάδες Ηπειρώτες. Διεκδικούν εδάφη από την Κέρκυρα, ως τη Φλώρινα. Φέρθηκαν απαίσια στον Υπουργό των Εξωτερικών μας, όταν επισκέφθηκε τα Τίρανα. Κρέμασαν ηλίθια συνθήματα σε γήπεδο της Γαλλίας περί γενοκτονίας κ.λπ. Οι άνθρωποι βρίσκονται κάτω από έναν παροξυσμό εθνικιστικού ιδεαλισμού, θα τους περάσει!
Οι άλλοι γείτονές μας, οι Σκοπιανοί, μας έκλεψαν τα Μακεδονικά μας σύμβολα, το όνομα του Μ. Αλεξάνδρου. Έλα μου, που δεν μπορούν να μας κλέψουν την Ιστορία μας, που πιστοποιεί ακράδαντα, με τις ανασκαφές την Ελληνικότητα της Μακεδονίας. Καρφί η Ελλάδα στο μάτι τους. Κι εκεί να τους μείνει! Ευτυχώς, η Βουλγαρία δεν εγείρει δικαιώματα για κάθοδο στη Θεσσαλονίκη.
Εκεί όμως, που έχουμε μεγάλο πρόβλημα, είναι ο προαιώνιος εχθρός μας η Τουρκία. Διεκδικεί δικαιώματα, για τους Μουσουλμάνους της Θράκης. Παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο και τα Εθνικά μας ύδατα. Ζητά μερίδιο, σε ζώνες μας ορυκτού πλούτου κ.ά.
Το κακό όμως είναι, με το δικό μας εσωτερικό χάλι. Η τυφλή βία ορισμένων, που καταστρέφουν ό,τι μπορούν, χωρίς κάποια δικαιολογία. Αφήνουμε άφραγο το αμπέλι μας. Απλώς τρώμε τις σάρκες μας. Κι ας αρχίσω από το σπίτι μου. Μένω σ’ ένα διώροφο, που πάντα φρόντιζα να το διατηρώ, με κάποια ευπρέπεια. Τώρα πια έπαψα να το βάφω, γιατί το θεωρώ μάταιο και άσκοπη δαπάνη, αφού την επομένη κιόλας θα το βεβηλώσουν. Μερικοί ψυχανώμαλοι μ’ έναν κουβά χρώματα ή ανεξίτηλο σπρέι, αποτυπώνουν πάνω στουςτοίχους, σαρδανάπαλα σχήματα. Δυσδιάκριτες επιγραφές. Χουλιγκανικά συνθήματα. Όλα προϊόντα μιας βαθιάς, ψυχοπνευματικής ανωμαλίας. Από παρόμοιες παρεμβάσεις των χυδαίων αυτών υποκειμένων, δεν γλιτώνουν δημόσιοι χώροι, προτομές σε πάρκα και πλατείες. Σε Ηρώα και Μνημεία.
Στις μεγαλουπόλεις ιδιαίτερα το φαινόμενο έχει πάρει τραγικές διαστάσεις. Άγριες αγέλες κατορθώνουν να δημιουργούν ένα γκέτο, μέσα στο οποίο περικλείονται, ως Κράτος εν Κράτει. Εγκληματίες, αλλά και ακαταδίωκτοι. Εξάρχεια. Οι κάτοικοι της περιοχής – Ελεύθεροι –Πολιορκημένοι ζουν καθημερινά τον τρόμο. Πυροβολισμοί αδέσποτοι, τραυματισμοί, δολοφονίες μαφιόζικες. Ρεμάλια ναρκομανείς, ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια ή στις εισόδους των σπιτιών. Ο κάθε ανεπιθύμητος στο γκέτο γίνεται αντικείμενο προπηλακισμών και ξυλοδαρμού. Πιο κάτω από την πάλαι ποτέ γραφική γειτονιά των Εξαρχείων, με εντολή του ανίκανου κράτους εκτρέπουν τα δρομολόγια κυκλοφορίας Τρόλεϊ ή λεωφορείων, γιατί μετά το σούρουπο κινδυνεύουν από τους μπαχαλάκηδες. Πριν λίγες μέρες, σταμάτησαν ένα Τρόλεϊ, κατέβασαν βίαια τον οδηγό και τους επιβάτες, το έκαψαν και αμέσως πήδησαν στην αυλή του πολυτεχνείου και με το περίφημο άσυλο, θαύμαζαν, επαιρόμενοι και αναίσχυντοι για τα κατορθώματά τους.
Κλέβουν γλυπτά, που αντιπροσωπεύουν την πολιτιστική μας κληρονομιά και που κοσμούν κοινόχρηστα πάρκα. Δράστες ψυχανώμαλα παιδιά, που λυμαίνονται αστικές περιοχές, χωρίς κανείς ως τώρα να μπορεί να τους καθυποτάξει. Βάνδαλοι στην καρδιά της πατρίδας μας. Στην Αθήνα, που ο ποιητής της έψαλε «Αθήνα διαμαντόπετρα στης γης το δακτυλίδι»...
Κακουργούν σε δημόσιους χώρους. Πυρπολούν αυτοκίνητα αθώων, καταστρέφουν οδοστρώματα και καταστήματα. Το χόμπυ της ανομίας και της παραβατικότητας όλο και διευρύνεται. Υποδυόμενοι τον εφοριακό, τον Δικηγόρο ή τον σωτήρα, εξαπατούν γέρους και τους ληστεύουν. Φόνοι πρωτόφαντοι, για απίθανα τιποτένιες αιτίες, μεταξύ φίλων ή οικείων κοσμούν τα καθημερινά δελτία ξεκαθάρισμα μαφιόζικων λογαριασμών κ.ά. Οδηγοί δικύκλων και αυτοκινήτων, αρνούνται πεισματικά, να τηρήσουν τους όρους του Κώδικα Κυκλοφορίας. Ήδη το βλέπουμε και στην πόλη μας. Παντού υπάρχουν άνθρωποι, αυτού του φυράματος. Αλλού όμως ισχύει η μηδενική ανοχή. Άμεση καταδίκη. Δυστυχώς όμως εδώ μερικοί υπεύθυνοι, χαρακτηρίζουν τους ψυχανώμαλους δράστες επιεικώς «Παιδιά μωρέ είναι». ή «Φυσική είναι η αντίδρασή τους στην κρίση». Ενώ όλα αυτά είναι γεννήματα μιας ασυδοσίας που επικρατεί από πολλού χρόνου.
Δυστυχώς το αμπέλι μας μένει άφραγο. Έκθετο στα γούστα και τις ορέξεις του κάθε παραβατικού. Δυστυχώς είναι τραγικά φαινόμενα της εποχής μας και επικίνδυνα για τη χώρα μας, όσο είμαστε ανεκτικοί.
