Του Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου
Εδώ και 35 χρόνια, είμαστε θεατές ενός θεάτρου του παραλόγου.
Από όλους τους πρωθυπουργούς και τις κυβερνήσεις τους, ασκήθηκε μια εντελώς ανεύθυνη πολιτική, που είχε ως συνέπεια την οικονομική καταβαράθρωση της χώρας και της φτώχειας που βιώνει μεγάλο ποσοστό πολιτών σήμερα.
Με την άνεση του απεριόριστου δανεισμού που μας παρείχε το μικρό ποσοστό χρέος της 10ετίας του 1980, άρχισε μια περίοδος ευμάρειας, με παροχές από τα χρήματα που δανειζόμασταν αθρόους διορισμούς στο δημόσιο, ρεμούλας, διαπλοκής και άκρατης ρουσφετολογίας.
Ιστορικές θα μείνουν εκείνες οι ανεπανάληπτες ρήσεις: Ε, είπαμε να κάνουμε ένα δώρο στον εαυτό μας, αλλά όχι 500 εκατομμύρια.
Μια απόπειρα συμμαζέματος, του ελεγχόμενου ακόμα χρέους, το 1985, κατέληξε στο διαχρονικό εκείνο... "Τσοβόλα δώστα όλα".
Τι έγινε στη συνέχεια; Οι επόμενοι πρωθυπουργοί, ακολούθησαν την πεπατημένη...
Ο λαός είχε "κακομάθει" και δεν μπορούσε να δεχτεί περιορισμούς στα ρουσφέτια, στη διαπλοκή και στις παροχές. Μία απόπειρα που έγινε, είναι αλήθεια από τον Κων. Μητσοτάκη για τον περιορισμό του χρέους, με υπουργό Οικονομικών τον Στ. Μάνο, είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τις εκλογές.
Η απόπειρα του Κων. Σημίτη να φτιάξει ένα ασφαλιστικό με προοπτική 10 ετών, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τους παντοδύναμους τότε συνδικαλιστές που λειτουργούσαν ως "Κράτος εν κράτει" και το πρόβλημα παραπέμφθηκε "εις τας ελληνικάς καλένδας", προς μεγάλη, βέβαια, ζημία των εργαζομένων, όπως βλέπουμε σήμερα.
Παράλληλα, με τη δημιουργική λογιστική του Σημίτη, μπήκαμε στη ζώνη του ευρώ και φορτωθήκαμε ένα νόμισμα που δεν μπορούσαν να σηκώσουν οι πλάτες μας.
Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον δρόμο που ακολούθησαν οι προηγούμενες. Είχε πασοκοποιηθεί στο ακέραιο, αφού αυτό απαιτούσε η πολιτική διαπαιδαγώγηση του λαού από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ο ευδαιμονισμός μέσα στον οποίο ζούσαν οι πολίτες αυτής της χώρας, απαιτούσε τη συνέχιση του δανεισμού, των παροχών και της καλοπέρασης. Ολοι ήταν ευχαριστημένοι, και κανένας δεν αφουγκράζονταν τους υπόκωφους κραδασμούς του σαθρού οικονομικού οικοδομήματος. Πολλώ μάλλον, αφού οι πολιτικοί μας, μας διαβεβαίωναν ότι όλα πάνε καλά. Όταν ξέσπασε η καταιγίδα, όλοι δήλωναν ανεύθυνοι και ο ένας έδειχνε τον άλλον ως υπεύθυνο της συμφοράς.
Βέβαια, αυτά ήταν φτηνές δικαιολογίες. Αφού πολλοί από μας τους απλούς πολίτες ξέραμε από χρόνια τι θα συμβεί, τάχα δεν ήξεραν οι κυβερνώντες με πλήθος οικονομικών συμβούλων δίπλα τους; Όλα τα προηγούμενα χρόνια, ο ένας μετέφερε το πρόβλημα στον άλλον και κανένας δεν ήθελε να πιάσει την "καυτή πατάτα". Το τραγικό φινάλε το βιώνει ο λαός επί έξι χρόνια τώρα, αφού τα προηγούμενα χρόνια έζησε μέσα στη χλιδή και τώρα έβλεπε ξαφνικά να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια του.
Σας θυμίζει τίποτε η παροιμία του "Ασώτου υιού";
Τα δύο μνημόνια που μας προέκυψαν, πολεμήθηκαν άγρια από όσους ήταν στην αντιπολίτευση. Ακούστηκαν φράσεις περί: προδοτών , πουλημένων, δωσιλόγων και άλλων πολλών, "ων ουκ έστιν αριθμός".
Οι μεγαλαυχίες και οι φρούδες υποσχέσεις τους νυν πρωθυπουργού, ότι θα σχίσει τα μνημόνια, θα αλλάξει την Ευρώπη ολόκληρη, θα κουρευτεί το χρέος, θα αποκατασταθούν οι μισθοί και ότι οι αγορές θα χορέψουν υπό τους ήχους του ζουρνά, έγιναν πιστευτές από τον λαό. Ετσι, ο ιππότης της Αποκαλύψεως που θα έκανε πράξη όλα αυτά, ψηφίστηκε από τον λαό και έγινε πρωθυπουργός μας.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους μας: Μας προέκυψε ένα τρίτο μνημόνιο χειρότερο από τα προηγούμενα.
Νεαρέ μου πρωθυπουργέ, δύο τινά πρέπει να συνέβαιναν όταν έταζες αυτά που έταζες. ΄Η ήταν συνειδητά ψέματα για να πάρεις την εξουσία, πράγμα που πέτυχες αφού ο λαός σε πίστεψε, ή, το χειρότερο, πίστευες αυτά που έταζες και δεν είχες υπόψη σου τους στίχους του Σολωμού, ότι "δεν ειν΄ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί".
Κάθε φορά που μας προκύπτει και κάποιος επίδοξος σωτήρας, όχι μόνο δεν διορθώνεται η κατάσταση, αλλά μπαίνουμε πιο βαθειά στην κρίση.
Επικεντρωμένοι στην αγωνιώδη προσπάθεια να ελέγξουμε το οικονομικό πρόβλημα, δεν βλέπουμε τα εξίσου μεγάλα και σοβαρά προβλήματα που μαστίζουν τον τόπο.
- Το δημογραφικό, με τη συρρίκνωση του πληθυσμού, συνεπεία του οικονομικού προβλήματος.
- Τη μετανάστευση των καλυτέρων επιστημόνων στο εξωτερικό, αφού οι γονείς έχουν ξοδέψει τα μαλλιοκέφαλά τους για να τους σπουδάσουν.
- Την καταρράκωση του ηθικού των πολιτών.
- Την απαξίωση του πολιτικού συστήματος.
- Τον επί χρόνια παγκόσμιο εξευτελισμό μας.
Μακάρι να βρεθεί κάποτε ένας πολιτικός να πει τη γυμνή αλήθεια και ο λαός να τον πιστέψει και να τον εκλέξει.
Εκτός και αν έχουμε τόσο πολύ εθιστεί στα ψέματα, που δεν αντέχουμε την αλήθεια.
Ας θυμόμαστε επί τέλους τους στίχους - και πάλι - του Σολωμού
- Δυστυχισμένε μου Λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντοτ΄ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε.
* Ο κ. Σωτ. Απ. Παπαποστόλου είναι συνταξιούχος του δημοσίου.
