Του Κων/νου Τσιρονίκου
Η χώρα μας, εδώ και χρόνια τώρα, βρίσκεται στη μέγκενη των ευρωπαϊκών και διεθνών θεσμών. Κι ο πόνος από τα σκληρά μέτρα που της έχουν επιβληθεί βαρύς και ατέλειωτος. Αφού, ως ότου λήξει το ένα πρόγραμμα έρχεται το άλλο. Φέρνοντας, κάθε φορά, μέτρα αφόρητης πίεσης και δυσφορίας στον ελληνικό λαό. Που μεταφράζονται σε περικοπές μισθών και συντάξεων και περαιτέρω αύξηση φόρων... και το χειρότερο κλείνουν επιχειρήσεις, προκαλούν αύξηση της ανεργίας, δεν φέρουν ανάπτυξη και φτωχοποιούν όλο και περισσότερο την κοινωνία μας. Ένας Γολγοθάς ατέλειωτος που μόνο ο Θεός γνωρίζει πότε θα φτάσουμε στην κορυφή του.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές, ότι από τον Αρμαγεδδόνα αυτόν της οικονομικής μας καταστροφής το μεγάλο θύμα είναι ο λαός. Ο οποίος χρησιμοποιείται από τους δανειστές μας όχι σαν μια οντότητα, αλλά σαν ένα πρόγραμμα ευρισκόμενο σε πλήρη ανυποληψία. Σε μηδενική αξία σε σχέση με τους αριθμούς, τους υπολογισμούς και το αποτέλεσμα...
Αυτή η σούμα ενδιαφέρει τους "φιλάνθρωπους" δανειστές μας. Και όχι πόσοι θα μείνουν άνεργοι, πόσοι θα φτωχύνουν και πόσοι θα πεθάνουν. Μια εικόνα απίστευτης βαρβαρότητας και αποκρουστικότητας. Ακόμη και να τη σκέφτεται κανείς. Κι αυτή η βαρβαρική τους συμπεριφορά δεν αποτελεί παράδοξο γεγονός. Γιατί, από τη θεσμική αυτή συμμορία απουσιάζει, παντελώς, κάθε έννοια ανθρώπινης ευαισθησίας. Κι αυτό φαίνεται στην αμετακίνητη στάση τους. Που εκφράζεται με τον αυστηρό λακωνικό τους λόγο: Ή τα εφαρμόζετε όλα αυτά που σας ζητάμε ή φεύγουμε και σας αφήνουμε όπως είστε. Χωρίς δεκάρα. Κι εμείς τι κάνουμε μπροστά σε έναν τέτοιο ωμό εκβιασμό; Ότι κάνει, κάποιος, που βρίσκεται μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης: Υποκύπτουμε στους εκτελεστές μας. Ναι, περί τέτοιων πρόκειται. Αφού τα μέτρα που μας επιβάλλουν, κάθε φορά, είναι εξοντωτικά και καθόλου αναπτυξιακά. Αφού η θανατική φτώχεια στην οποία έχουν οδηγήσει τον λαό μας πάει στο κλείσιμο και των "πάλαι ποτέ" μεγάλων και ανθηρών επιχειρήσεων, όπως είναι και η πρόσφατη πτώχευση της "Ηλεκτρονικής" αφήνοντας πίσω της εκατοντάδες άνεργους πολίτες. Και η ανεργία δεν σταματά εδώ. Προχωρά όλο και περισσότερο, σκαρφαλώνοντας σε πρωτοφανή διεθνώς επίπεδα. Κάνοντας τη χώρα μας παγκόσμια πρωταθλήτρια. Εχω την εντύπωση ότι, αυτή η κακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας προβληματίζει όλους. Βάζοντάς μας το ερώτημα ως προς τι το πρέπει να κάνουμε. Ποιον δρόμο πρέπει ν ακολουθήσουμε. Αυτόν της φτώχειας και του θανάτου ή άλλους δρόμους; Ο πρώτος είναι πράγματι ο δρόμος της εκτέλεσής μας. Γιατί τα σκληρά και απάνθρωπα μέτρα που μας επιβάλουν ανηλεώς οι χοντρόπετσοι δανειστές μας εκφράζουν τη θανατική μας καταδίκη. Το ζωντανό θάψιμο του λαού μας. Αφού η ανθρώπινη οντότητα έχει μηδενική αξία, μπροστά στην υπεραξία των αριθμών.
Είναι λυπηρό, αλλά αυτός είναι ο σύγχρονος ευρωπαϊκός πολιτισμός. Ο μοντέρνος δυτικός πολιτισμός. Ο οποίος εκδηλώνεται όχι μόνον με τα υπερσύγχρονα όπλα του θανάτου, αλλά και το ασύλληπτης εμπνεύσεως επώδυνα οικονομικά μέτρα που μας επιβάλουν οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών και διεθνών θεσμών. Οι οποίοι αντί της αλληλεγγύης μας ροφούν και την τελευταία σταγόνα αίματος. Μας αφαιρούν και το τελευταίο γραμμάριο λίπους. Οδηγώντας μας τελικώς στην καύση της πρωτεΐνης, η οποία αργά και σταθερά με το τέλος της θα μας οδηγήσει στον θάνατο. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί η λύπηση και το έλεος είναι για τους δανειστές μας, άγνωστες αξίες. Και το χειρότερο και βαυναυσότερο όλων είναι ότι η σκόπιμη αυτή πολιτική της οικονομικής εξαθλίωσης οδηγεί τα φτωχά κράτη σε απώλεια σημαντικού μέρους της εθνικής της κυριαρχίας. Ενώ αυξάνει την οικονομική εξάρτησή τους από την αδίστακτη και ανελέητη θεσμική αυτή συμμορία. Η οποία ηθελημένα αγνοεί του πόσοι με τα εξοντωτικά αυτά μέτρα θα μείνουν άνεργοι, πόσοι θα φτωχύνουν και το χειρότερο πόσοι θα πεθάνουν. Γιατί το μόνο, που τους νοιάζει είναι να βγαίνουν τα χρηματικά νούμερα. Για αυτό λοιπόν θαυμάστε τους αγαπητοί μας πατριώτες. Θαυμάστε τη μόρφωση και τον πολιτισμό τους.
Δυστυχώς, αυτή είναι η ηγεσία της σημερινής Ευρώπης και της σύγχρονης διεθνούς κοινωνίας: Ιδιοτελής, υποκριτική, εκμεταλλεύτρα, αρπακτική κι αχόρταγη. Αμα εδώ που σθεναρά αγωνιζόμαστε να μείνουμε μεταξύ αυτών και ο υποφαινόμενος το μόνο που μας περιμένει, από το διαρκές σφίξιμο της συμμοριακής θεσμικής μέγγενης, είναι ο θάνατος. Γιατί δεν υπάρχει μέλλον. Δεν υπάρχει ανάσταση των κοινωνικά και οικονομικά πεθαμένων Ελλήνων. Το βλέπουμε εξάλλου και τώρα με τα σκληρότερα μέτρα που θέλουν να μας επιβάλλουν με συμπληρωματικά ή νέα προγράμματα. Επομένως, το μόνο που μας μένει είναι να κάνουμε το μεγάλο "ντου" και να βγούμε έξω από τον χώρο αυτόν της ασφυξίας και της εξόντωσης. Τον χώρο του σύγχρονου "Νταχάου". Τον γυμνό από κάθε ηθική και χριστιανική αξία. Τον φονιά των ανήμπορων οικονομικά λαών... Και να πάμε που; Εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Να μένουμε μόνοι μας; Με ο,τι αυτό συνεπάγεται; Κλείσιμο Τραπεζών, υπολειτουργία νοσοκομείων, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, έλλειψη αγαθών και το σημαντικότερο πλήρης εξασθένηση της αμυντικής μας ικανότητας και της εθνικής μας ασφάλειας...
Δηλαδή πτώχευση.... Κάποιος, όμως, θα έλεγε ότι παρά τη δυστυχία μας, θα είμαστε ελεύθεροι. Και σιγά - σιγά, λιθαράκι - λιθαράκι θα οικοδομήσουμε το νέο κράτος. Τη σύγχρονη οικονομία... Όλα αυτά όμως απαιτούν χρήματα, επενδύσεις, σκληρή δουλειά και κυρίως ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις. Που μόνον τολμηροί και γενναίοι πολιτικοί ηγέτες μπορούν να κάνουν. Μόνον αληθινοί κοινωνικοί επαναστάτες μπορούν να μετατρέψουν αυτή την απόλυτη ανάγκη σε πραγματικότητα. Και όχι τα ερείπια και διεφθαρμένοι πολιτικά κατάλοιπα του παρελθόντος. Αυτά φοβάμαι πολύ, ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να τα κάνουμε. Γιατί, ποτέ δεν προσπαθήσαμε. Γιατί, πάντα λειτουργούσαμε σύμφωνα με την πρόστυχη και βρομερή αρχή του πολιτικού κόστους. Αυτό που έθαψε το μέλλον των παιδιών μας. Και για το οποίο πρέπει να λογοδοτήσουν όλοι οι κυβερνήσαντες κατά το πρότυπο αυτό. Αυτός είναι, αγαπητοί μου πατριώτες, ο μεγάλος φόβος μου. Ότι τίποτα δεν θα κάνουμε μόνοι μας. Και το χειρότερο, μόνοι μας, θα θέσουμε σε κίνδυνο και την εθνική μας ασφάλεια... Γι' αυτό ο δρόμος αυτός εμπεριέχει μεγάλη επικινδυνότητα. Και μετά τι; Θα προτιμήσουμε να πεθάνουμε; Όχι - όχι, αλλά πρέπει να το σκεφτούμε καλά μήπως υπάρχει και κάποιος άλλος, μεσαίος και ο λιγότερο οδυνηρός δρόμος. Κάποια συνισταμένη που θα προκύψει από τους δύο παραπάνω. Έναν τέτοιο δρόμο πρέπει να βρούμε. Αυτόν που θα μας κρατά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να χάσουμε την αυτενέργειά μας και την ελευθερία μας.
