Απ’ τα παιδιά του κέντρου της Λάρισας, καθώς και άλλων ελληνικών μεγαλουπόλεων, δεν μπορείς να κρυφτείς, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα. Είναι συχνά παιδιά αγύμναστα, αγχωμένα, στα όρια της νεύρωσης, που χτυπούν ολημερίς πλήκτρα παίζοντας videogames μέσα σε δωμάτια γεμάτα σχολικά βιβλία πεταμένα από δω κι από ‘κει.
Καμιά φορά, κάποια από τα παιδιά αυτά πάνε γυμναστήριο. Αγχωμένοι γονείς τα πάνε – για να ξεπλύνουν και τις τύψεις τους - στο κολυμβητήριο, σε σχολές πολεμικών τεχνών, στο δημοτικό μπαλέτο ή σε αθλητικά σωματεία ομαδικών αθλημάτων. Σπάνιο, αλλά γίνεται κι αυτό. Σπάνιο γιατί κοστίζει και λεφτά, δεν περισσεύουν σε κανέναν πια.
Κι όμως! Τα παιδιά αυτά, έστω και ως θεατές, είναι τρελαμένα με τον αθλητισμό. Να τα δεις πώς κάνουν στο σχολείο την επομένη ενός σημαντικού αγώνα του Champions League. Σε πλησιάζουν στην αυλή γεμάτα ενθουσιασμό για να σου πουν:
«- Είδατε κύριε; Γκολάρα χτες ο Μέσι…», Άλλα πάλι : «- Τι φοβερή ανατροπή η Λίβερπουλ…». Τα ευρωπαϊκά ματς, γίνονται θέμα συζητήσεως. Πάλι καλά. Θα μπορούσαν ακόμη να συζητάνε για τα μαϊμού πέναλτι που κερδίζει ο Θρύλος και για τα στημένα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος. (Μπλιαχ). Τελικά τα παιδιά μας έχουν κριτήριο.
Κάπως έτσι, αποφασίσαμε στο 1ο Γυμνάσιο Λάρισας που ο υπογράφων έχει την τιμή να διευθύνει, να καθιερώσουμε ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου μεταξύ των τριών τάξεων του σχολείου. Μια μικρογραφία του… Champions League, όπως γράφει η σημερινή «Ε» και σε άλλες σελίδες. Να ξαναστήσουμε, είπαμε με τους συναδέλφους, την παλιά αλάνα της γειτονιάς, εκείνη την κυψέλη που τα σμάρια των μαθητών έπαιζαν κάποτε μέχρι τελικής πτώσεως, γνωρίζονταν, κοινωνικοποιούνταν, μάλωναν ή ερωτεύονταν… Να … ξεκουνήσουμε τα παιδιά κι από … θεατές να τους κάνουμε παίκτες, δρώντα υποκείμενα του αγώνα.
Αξιοποιώντας έτσι ένα σχετικά νέο θεσμικό πλαίσιο του Υπ. Παιδείας που επιτρέπει πλέον τη διοργάνωση αγώνων στα σχολεία, πήραμε την απόφαση. Στην πραγματικότητα, βάλαμε το κεφάλι μας στον ντορβά. Γιατί ανακαλύψαμε γρήγορα τα … αυτονόητα. Ότι καλές μεν οι προθέσεις, αλλά αν υπήρχαν και γήπεδα... Όχι τίποτε πολυτέλειες, απλοί χώροι που να τηρούν τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ασφάλειας. Τα σχολικά μας προαύλια, μεγάλα μεν, αλλά ψυχρά, αφιλόξενα, τσιμενταρισμένα, προσφέρονται περισσότερο για να σπάσει κανείς στα σίγουρα χέρια, πόδια, κεφάλια, παρά για ποδόσφαιρο. Και τι να πεις μετά στους γονείς που δικαίως θα ζητούν ευθύνες;
Με τα πολλά, σκεφτήκαμε ότι υπάρχει ένα μικρό δημοτικό γηπεδάκι, χωμάτινο, «ξερό» όπως λέγαμε κάποτε, απέναντι από τη ΔΕΥΑΛ, δίπλα στο 8ο Γυμνάσιο που ευγενώς μας το παραχώρησε και ευχαριστούμε γι’ αυτό δημοσίως. Σε κακά χάλια ήτανε το γηπεδάκι, ο Δήμος το έφτιαξε κάποτε μα δεν το συντήρησε ποτέ. Τέρματα διαλυμένα, δίκτυα ξεσκισμένα, αλλά τουλάχιστον διέθετε περίφραξη, επομένως ήταν σχετικά ασφαλές… Όταν το είδα, με έπιασε μελαγχολία… Γιατί έκανα το λάθος να το συγκρίνω με κάτι απίστευτες γηπεδικές εγκαταστάσεις με απέραντο γρασίδι που διαθέτουν τα σχολεία στην προηγμένη Ευρώπη…
Το σχολικό πρωτάθλημα, το δικό μας … Champions League,παρόλα αυτά, έγινε. Εκ των ενόντων. Μεράκι θέλει και λίγη τρέλα. Εδώ κάποτε στις γειτονιές και τα χωριά μας έστηναν ολόκληρες παραστάσεις Καραγκιόζη με δύο σεντόνια και μια λάμπα.
Ενθουσιασμός λοιπόν στα πιτσιρίκια, άμιλλα, αθλητικές συγκινήσεις, ανατροπές στο σκορ, πέναλτι, φωνές διαμαρτυρίες, καζούρα, πανηγυρισμοί όλα όσα εμπεριέχει ο βασιλιάς των σπορ όλα τα ζήσαμε στο μικρό αυτό γηπεδάκι. Στο σχολείο, έπαψαν πια να συζητάνε για τα γκολ του Ιμπραήμοβιτς και τις κατακλυσμιαίες επελάσεις του Ρονάλντο, οι συζητήσεις στράφηκαν στο πώς η ομάδα τους θα κέρδιζε την άλλη ομάδα και στο πώς ο δικός τους έχασε το γκολ.
Το χαρήκαμε όλοι… Οι εκπαιδευτικοί νιώσαμε κυρίως … ανακούφιση που το πρωτότυπο αυτό πρωτάθλημα τελείωσε ομαλά. Τύχη αγαθή μας φύλαξε και κανένα παιδί δεν χτύπησε, παρά τις μάχες που δόθηκαν από παιδιά που λόγω ηλικίας και μόνο, δεν έχουν καμιά αίσθηση κινδύνου.
Δυστυχώς δεν ξέρουμε αν θα τολμήσουμε να επαναλάβουμε το εγχείρημα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Και αναρωτιέμαι σαν απλός πολίτης πια : Τι έχουν πράξει οι κατά καιρούς δημοτικές αρχές αυτής της πόλης για να δημιουργήσουν χώρους παιχνιδιού στο κέντρο; Πόσο έχουμε πιέσει σαν πολίτες, σαν γονείς, σαν συλλογικοί φορείς προς αυτήν την κατεύθυνση; Μάλλον καθόλου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, χωμένοι (και κρυπτόμενοι) πίσω από την οικονομική κρίση (υπαρκτή, δεν λέω) έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχουν κι άλλες ανάγκες και προτεραιότητες στη ζωή για τις οποίες θα έπρεπε να μεριμνήσουμε.
Αναφέρομαι πιο συγκεκριμένα στον μεγάλο κεντρικότατο χώρο του ΙΚΑ, γωνία των οδών Ηπείρου και Ασκληπιού. Μια τεράστια αλάνα στο καράκεντρο της πόλης που … χάσκει (ως εστία βρομιάς) για πάνω από μια δεκαετία πια. Όταν κάποτε πήγε να τη διεκδικήσει ο Δήμος για να την αξιοποιήσει ως ελεύθερο χώρο, ξεσηκώθηκαν κάτι συνταξιούχοι συνδικαλιστές του Εργατικού Κέντρου που … απαίτησαν(!) νέο κτίριο ΙΚΑ στο συγκεκριμένο οικόπεδο. Ένα ακόμη δηλαδή μεγαθήριο, σε μια πόλη που ασφυκτιά. Θου Κύριε …
Αλλά δεν βαριέστε, ο καθένας δικαιούται να λέει ό,τι έχει στο μυαλό (συχνά αέρα κοπανιστό), όμως, ας μην γελιόμαστε, δεν ήταν αυτή η αιτία που το σχέδιο αξιοποίησης της αλάνας δεν προχώρησε. Αντιπαρερχόμενος όσα ακούγονται χρόνια τώρα στην πόλη παρασκηνιακώς, εγώ πιστεύω απλά ότι λειτούργησε η παροιμιώδης αδράνεια που μας χαρακτηρίζει όλους. Κανείς δεν πήρε το θέμα στα ζεστά, να πάει στο ΙΚΑ και να προτείνει ανταλλαγή του οικοπέδου με μια άλλη έκταση εκτός πόλεως για ανέγερση του νέου κτιρίου. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία περίπτωση είναι.
* * *
Επιμύθιον: Εμείς κύριε δήμαρχε στα κεντρικά σχολεία, θέλουμε και πάλι να δούμε τα παιδιά μας στις αλάνες της γειτονιάς τους και είμαι βέβαιος ότι και εσείς το θέλετε ακόμη περισσότερο. Δεν θα χαραμίσω άλλες γραμμές για να σας πείσω, πεπεισμένος είστε…
Θα περιμένουμε όμως όσο χρειαστεί να έρθει εκείνη η ώρα που σε χώρους κεντρικούς σαν του πρώην ΙΚΑ, θα έρθετε να δώσετε εσείς, προσωπικά, το εναρκτήριο λάκτισμα για το επόμενο πρωτάθλημα που θα διοργανώσουμε…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalesssis@yahoo.gr
