Του Χρήστου Τσαντήλα
ΗΤΑΝ ένας τύπος, καλοστεκούμενος, πάνω - κάτω κοντά στα 55, που μπαινόβγαινε πρώτος από τα άγρια χαράματα στο κτίριο της πρώην Γενικής Γραμματείας Περιφέρειας Θεσσαλίας, στο ποτάμι, στην οδό Καλλιθέας. Ο φύλακας του κτιρίου, αλλά και όσοι υπάλληλοι φρόντιζαν να προσέρχονται νωρίτερα του κανονικού στις θέσεις τους, στην εμφάνιση του άνδρα, το μόνο …που δεν βαρούσαν προσοχές! Ήταν το 1986, που διορίστηκε περιφερειάρχης Θεσσαλίας, ο Γιάννης Πανούτσος. Ο γνωστός στους συνεργάτες του ως …«Πάντσο Βίλα»! Παρατσούκλι που του κόλλησαν λόγω του αυστηρού και επαναστατικού ύφους, που επεδείκνυε αλλά και της χοντροκομμένης, στρατιωτικού, συμπεριφοράς του απέναντι στους πάντες. Είχαν δεν είχαν αξιώματα…
ΜΕΓΑΛΗ κακία έβγαζαν οι συνεργάτες του με το παρατσούκλι. Καθώς υπήρξε ιδιαίτερα αυστηρός σε ό,τι είχε να κάνει «με τον έλεγχο και την προστασία του δημόσιου χρήματος», ο Πάντσο Βίλα της Θεσσαλίας, που ως πρώην στρατιωτικός, ξυπνούσε στις 5 τα χαράματα, έπαιρνε τον οδηγό του και πραγματοποιούσε αιφνιδιαστικές επισκέψεις στα δημόσια έργα, μην τυχόν και τον κοροϊδεύουν υπάλληλοι και εργολάβοι! Οι ανόητοι που κορόιδευαν «στην πλάτη του» την αυστηρότητα και τη στρατιωτική του συμπεριφορά, δεν διάβασαν ποτέ για την ιστορία του. Σάμπως ήξεραν ποιος πραγματικά ήταν ο Χοσέ Ντορότεο Αράνγκο Αράμπουλα, ο πραγματικός Πάντσο Βίλα, ο Μεξικάνος στρατηγός (που μαζί με τον Ζαπάτα και τον Πασκουάλ Ορότσο), υπήρξε ένας από τους πρώτους επαναστατημένους Μεξικανούς στρατηγούς που συντέλεσε στην πτώση του δικτάτορα Πορφίριο Ντίαζ κατά την επανάσταση του 1910-1917.
Ο ΔΙΚΟΣ μας «Πάντσο» λοιπόν, ο Γιάννης Πανούτσος, ήταν ο «ασυμβίβαστος αγωνιστής, που δεν έκανε πίσω στις δύσκολες ημέρες, όταν το παρακράτος ετοίμαζε τα χειρότερα με τη χώρα μας», ο λοχαγός του ΑΣΠΙΔΑ, ο άνθρωπος που συμμετείχε στη μυστική οργάνωση των αξιωματικών εντός του στρατεύματος υπό την καθοδήγηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλά αυτό δεν λογιζόταν καν στη δράση του, περισσότερο από ένα τυχαίο περιστατικό που τον σημάδεψε. Τότε που περίμενε να υποδεχθεί στην περιφέρεια, τον φίλο του υπουργό και σύντροφο Γιώργο Γεννηματά. Και έμοιαζε με υποδοχή όπως γίνεται στη Στρατιά, η έλευση του υπουργού. Εκείνος σε στάση επιθεώρησης, περίμενε μπροστά στο ασανσέρ τον υπουργό, όταν άνοιξε η πόρτα και ξεπρόβαλαν δύο αγροφύλακες που διέφυγαν την προσοχή του φύλακα και το χρησιμοποίησαν κατά λάθος. Τους έσπρωξε ξανά μέσα, πάτησε το κουμπί του ισογείου και …εξαφανίστηκαν! Κάποιοι είπαν τότε, ότι …τους ξαπόστειλε κατευθείαν στον Πηνειό!
ΘΑ πει κανείς, τι θυμάσαι τώρα… Όμως, τους διάφορους Πανούτσους, που κατά καιρούς (έδειξαν ότι) προσπάθησαν με πατριωτικό φρόνημα να ελέγξουν το μπάχαλο της σπατάλης του δημοσίου χρήματος, τα γνωστά συμφέροντα, τους έκαναν πέρα. Ήταν ένας λόγος απ’ αυτούς που έριξαν τη χώρα πάνω στα βράχια! Κανείς τότε δεν στήριζε τους «ράμπο περιφερειάρχες» τους (έστω και ελάχιστους) υποστηρικτές της χρηστής διοίκησης νομάρχες. Βρήκα έναν φίλο, πρώην συνεργάτη του αείμνηστου περιφερειάρχη (που έφυγε το 1990 σε τροχαίο) και άκουσα το παράπονό του: «Αν όλοι έκαναν εκείνο που κοροϊδεύαμε τότε στον περιφερειάρχη, θα ήταν αλλιώς η Ελλάδα σήμερα. Αλλιώς…».
