Το 504 Τάγμα, ύστερα από τις Μάχες στο Δοτσικό, Φούρκα και Επταχώρι (Ιούλιος 1948), στρατοπέδευσε στο Επταχώρι και το Ιατρείο εγκαταστάθηκε σε ένα εξωκλήσι.
Εκεί έφεραν βαριά τραυματισμένη την Αντάρτισσα. Είναι γνωστό ότι πολλές ΕΠΟΝίτισσες βγήκαν στα βουνά αμέσως μετά την (Α) Συμφωνία της Βάρκιζας (Φλεβάρης 1945) και πολλές άλλες στρατολογήθηκαν αργότερα. Και ενώ ο νοσοκόμος φρόντιζε την τραυματισμένη, ένας Λοχίας πλησιάζει και διατάζει: "σκοτώστε την π...να".
Ο νοσοκόμος, παλιά καραβάνα, του απαντά: "Δεν είμαι εδώ για να παίρνω ζωές, αλλά για να κρατήσω στη ζωή αυτούς που κινδυνεύουν να την χάσουν".
Ο Λοχίας κατεβάζει το Tommy Gun και πλησιάζει. Μόλις βλέπει το πρόσωπο της αντάρτισσας πέφτει λιπόθυμος. Αναγνώρισε ότι ήταν η αδελφή του!
Με μια ένεση συνήλθε, την πήρε αγκαλιά και έκλαιγαν απαρηγόρητα. Τελικά η αντάρτισσα επέζησε. Το περιστατικό αυτό μας διευκολύνει να κατανοήσουμε τις προθέσεις του Τσόρτσιλ για τη λύση του Ελληνικού προβλήματος. Περνούσε, δηλαδή στη δεύτερη φάση του Εμφυλίου, όπως αυτή σχεδιάστηκε στη Γιάλτα και τη Βάρκιζα. Να συνεχιστεί, δηλαδή, ο εμφύλιος εκτός Αθηνών, ώστε να αναμετρηθούν οι σφενδόνες με τα σύγχρονα πολεμικά όπλα..
Για το λόγο αυτό στη ζυγαριά της "μοιρασιάς" ο Πλαστήρας πρόσθεσε και το "πούρο" του Τσόρτσιλ και σαν άλλος Καίσαρας είπε το "Ουαί τοις ηττημένοις".
Έτσι το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ αποκλείστηκε από το να αποτελέσει νόμιμη εκπροσώπηση. Κρίθηκαν κομμουνιστές και βρέθηκαν εκτός νόμου. Οπότε "γέλασε το παρδαλό κατσίκι" του Τσαλδάρη και κλάψανε μανούλες.
Τότε δόθηκε η ευκαιρία στους δωσίλογους, τους μαυραγορίτες και σε διάφορες ληστοσυμμορίες, όπου το κράτος "εκ παραδρομής" τις αναγνώρισε ως τους κορυφαίους Αντιστασιακούς, ν α πάρουν το πάνω χέρι... Τρομάρα μας...
Έτσι το βουνό έγινε καταφυγή των κυνηγημένων αγωνιστών. Ήλθαν δηλαδή τα άνω-κάτω.
Σε συνέχεια ήλθε η Χούντα που ολοκλήρωσε το διωγμό των Αγωνιστών και αργότερα η μεταπολίτευση, η οποία έκανε μεγάλες προσπάθειες ν' αλλάξει το σκηνικό για να εμπεδώσει τη Δημοκρατία.
Όμως, τι κι αν νομιμοποίησε το ΚΚΕ, τι κι αν γεφύρωσε πολλά χάσματα, τι κι αν η Χ.Α. έχει το ένα πόδι στη Βουλή και το άλλο στη φυλακή; Όλα είναι φρούδες ελπίδες. Οι Έλληνες έχουν το διχασμό στο αίμα τους. Και να που η ένταξή μας στην ΟΝΕ μας διχάζει σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Δηλαδή σ' αυτούς που δίνουν "γη και ύδωρ" στην Ο.Ν.Ε. (Γερμανούς) και στους άλλους που προσπαθούν να συγκρατήσουν λίγες σταγόνες εθνικής αξιοπρέπειας. Εδώ που φτάσαμε ένας Θεός ξέρει πού και πώς θα καταλήξουμε.
Σπύρος Χαλικιάς
