Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΕΙΔΑ στον τοπικό Τύπο (επί πληρωμή!), διαφήμιση υποψηφίου που διεκδίκησε την εκλογή του στα τοπικά όργανα της Νέας Δημοκρατίας… Διάβασα ρεπορτάζ για τον τρόπο με τον οποίο γιόρτασαν τα επινίκια οι επικρατήσαντες… Είδα νικητή σε φωτογραφία να ποζάρει ευτυχισμένος με τη γυναίκα του, που «του στάθηκε» λέει, όλες αυτές τις μέρες του δύσκολου αγώνα που έκανε για να εκλεγεί τομεάρχης της Ν.Δ. στη Λάρισα… Παρακολούθησα τηλεοπτική εκπομπή τοπικού καναλιού στην οποία αντιπαρατίθεντο οι «ριγμένοι» με εκείνους που τους «έριξαν» και δεν είχαν την αναμενόμενη εκλογική επιτυχία…
ΚΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: Τι προσδοκούν όλοι αυτοί οι τύποι που δίνουν μάχη για να εκλεγούν στα όργανα της Ν.Δ. σε μια εποχή που ο πολίτης έχει αηδιάσει με την κομματίλα και δεν αισθάνεται καμία πλέον έλξη για την κάλπη; Το έκαναν από αγάπη για το κόμμα; Από αγωνία για το μέλλον του τόπου; Από ενδιαφέρον για την πολιτική; Από απλή φιλοδοξία; Επειδή θεωρούν πως κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό; Ή μήπως, η κομματική ζωή είναι ταυτισμένη με τη ζωή τους;
ΑΝ στοιχημάτιζα, θα έβαζα όλα μου τα χρήματα στο τελευταίο… Από το 1974 και μετά, ένα μεγάλο τμήμα τους ελληνικής κοινωνίας έκανε την ενασχόληση με τα του κόμματος (όχι βεβαίως, μόνο της Ν.Δ. αλλά και του ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων της Αριστεράς) τρόπο ζωής… Οι παρέες του είχαν σημείο αναφοράς την κομματική ένταξη, οι έξοδοί του ήταν κοπές πίτας, χοροεσπερίδες και συνεστιάσεις κομματικών οργανώσεων, ο πρωινός καφές ή το μεσημεριάτικο τσίπουρο ευκαιρία ζυμώσεων και τα βραδινά ποτά επίλογος συσκέψεων, συνεδριάσεων ή κομματικών εκδηλώσεων…
ΟΛ’ ΑΥΤΑ νιώθαμε ότι τέλειωσαν με το που κατεγράφη στην κάλπη η απογοήτευση της ελληνικής κοινωνίας από το κομματικό σύστημα και τους «επαγγελματίες» που το υπηρέτησαν ως βουλευτές, στελέχη, υπάλληλοι γραφείων, ιδιαίτεροι και ιδιαιτέρες βουλευτικών γραφείων και πολιτευόμενοι με κάθε ευκαιρία…
ΟΜΩΣ όχι… Το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίσαμε ανθίσταται… Η κυβέρνηση που ήρθε για να το «διαλύσει» ήταν η πρώτη που του έδωσε «παράταση»… Με τους διορισμούς σε καλοπληρωμένες δημόσιες καρέκλες όχι μόνο των δικών της αφισοκολλητών, ή των απλώς κολλητών τύπου Καρανίκα, αλλά και των προστρεξάντων, άλλοτε προβεβλημένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Δύο παραδείγματα της τοπικής ζωής: Υποδιοικήτρια της 5ης Υγειονομικής Περιφέρειας Θεσσαλίας η κυρία Αγγέλα Βαγενά, στο διοικητικό συμβούλιο του ΟΠΕΚΕΠΕ ο κύριος Γιώργος Ακριβούλης… Το βιογραφικό της σελίδας της πρώτης, στο facebook ξεκινάει με την εκλογή της ως δημοτικής συμβούλου με την «Συμπαράταξη Λαρισαίων» του Απόστολου Καλογιάννη το 2014 και περιγράφει μόνο σπουδές! ...706 λέξεων βιογραφικό και σ’ αυτές δεν «χώρεσε» ούτε η επί σειρά ετών θητεία της στην προεδρία της Νομαρχιακής Επιτροπής Λάρισας με το ΠΑΣΟΚ, ούτε η υποψηφιότητά της ως βουλευτού, ούτε η οικογενειακή της ταύτιση επί τρεις δεκαετίες με το ΠΑΣΟΚ του Άκη πρωτίστως και του Γιώργου Παπανδρέου στη συνέχεια!... Αντίστοιχα, στο βιογραφικό του κ. Γιώργου Ακριβούλη διαβάζουμε ότι είναι παντρεμένος, μένει στη Λάρισα, πήγε στο 5ο Λύκειο Λάρισας και «δούλεψε (ναι «δούλεψε» γράφει!) στην εταιρία Ανεξάρτητοι Έλληνες»!!! Ως πρώην εργοδότες του αναφέρονται το Τελωνείο και το υπουργείο των Οικονομικών!... Ούτε ΜΑΚΙ, ούτε ΟΝΝΕΔ, ούτε Νέα Δημοκρατία, ούτε, ούτε, ούτε…
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, θα πείτε, ουδείς προήλθε από παρθενογένεση… Σωστά!... Και ο στόχος αυτού του άρθρου δεν είναι να εκθέσει στα μάτια της κοινής γνώμης δύο (από τους χιλιάδες) ανθρώπους που απλώς, άλλαξαν κόμμα… Όμως, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το γεγονός ότι πρόκειται για τη διαιώνιση του είδους που ο αφελής πολίτης θεωρεί ότι «πέθανε»… Των παρατρεχάμενων δηλαδή, της εκάστοτε εξουσίας που διεκδικούν μια θέση που τους εξασφαλίζει προβολή ή χρήμα, συχνά δε και τα δύο, μακριά απ’ το μεροδούλι της δημόσιας υπηρεσίας ή οποιουδήποτε άλλου εργασιακού χώρου…
ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ συνεπώς, όλο αυτό το αλισβερίσι που χαρακτήρισε τις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας… Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι όσοι προσέτρεξαν και εκτέθηκαν ως υποψήφιοι, το έκαναν από ιδιοτέλεια… Υπάρχουν σ’ όλα τα κόμματα άλλωστε κι οι αγνοί ιδεολόγοι και τέτοιους έχει πολλούς και ο ΣΥΡΙΖΑ (η Ηρώ Διώτη εγκατέλειψε για τις ιδέες της τη βουλευτική καρέκλα, χωρίς ν’ αναζητήσει την τύχη της αλλού κι αυτό οφείλουμε να της το αναγνωρίσουμε όλοι!) και οι ΑΝΕΛ και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, πολύ δε περισσότερο το ΚΚΕ… Όμως, ο συνωστισμός τόσων υποψηφίων, οι επί πληρωμή διαφημίσεις κι οι καβγάδες μετά τις εκλογές τομεαρχών στη Ν.Δ. δεν πείθουν ότι πρόκειται για μάχη ανιδιοτελών ιδεολόγων…
Η «ΝΕΑ Δημοκρατία» προβάλλεται ήδη, ως η επόμενη κυβέρνηση και αυτό κινητοποιεί όσους δεν καλύπτονται από την εργασιακή ή την κοινωνική τους θέση… Σήμερα μπορεί ν’ ακούγεται δυσφημιστικό το να τους αποδίδεται ιδιοτέλεια, αλλά σε καναδυό χρόνια θ’ αποδειχθεί τι επεδίωξε ο καθένας απ’ αυτούς. Ιδίως, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι πίσω από τους περισσότερους υπήρξε έντονη δραστηριοποίηση βουλευτικών γραφείων…
