Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Όχι εκλογές. Έτσι για ποικιλία.
Ας πιάσουμε την τρομοκρατία. Ας πιάσουμε την ελευθερία του Τύπου. Ας πιάσουμε τη ζωή στο περιθώριο του φανατισμού όπως κάποιοι την αντιλαμβάνονται.
Τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι. Σε σατιρικό περιοδικό από φανατικούς τζιχαντιστές. Επιτέθηκαν στο περιοδικό, σκότωσαν εν ψυχρώ, τραυμάτισαν, σκόρπισαν τον τρόμο και έφυγαν. Όλα αυτά στο όνομα του αρχηγού της ISIS. Μιας οργάνωσης που έχει δείξει ότι είναι αιμοσταγής από φύση και θέση, χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, στο όνομα ενός θρησκευτικού φανατισμού που «δικαιολογεί» τα πάντα.
Και όλα αυτά γιατί το συγκεκριμένο περιοδικό είχε στο παρελθόν δημοσιεύσει γελοιογραφίες για τον Μωάμεθ και προ ημερών έκανε αναφορά στον αρχηγό της ISIS.
Στην Ελλάδα τώρα.
Στην Ελλάδα η σύλληψη του Χριστόδουλου Ξηρού, τις τελευταίες μέρες, οπωσδήποτε προκάλεσε μία «ευφορία» ως προς το κλίμα ασφάλειας στη χώρα και μάλιστα ενεπλάκη το όλο θέμα και με την προεκλογική περίοδο.
Άσχετα που βολικά... ξεχνάμε ότι ο Χ. Ξηρός είχε βγει έναν χρόνο πριν (ακριβώς) με πενθήμερη άδεια και προφανώς αποφάσισε να την... παρατείνει κανέναν χρόνο για να πάρει τον αέρα του. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που βλέπουν την άλλη όψη του νομίσματος. Γιατί πάντα υπάρχουν δυο όψεις. Ότι, ας πούμε, ο Ξηρός, σκέφτηκε ότι τα πράγματα είναι «στριμωγμένα» και από οικονομικής πλευράς στο σωφρονιστικό σύστημα και είπε να τους κάνει κανέναν χρόνο... οικονομία, για να μην τους... ξοδεύει με τη συντήρησή του.
Πάντα μπορεί κανείς να δει τα πράγματα και από τη σατιρική τους πλευρά.
Σε κάθε περίπτωση, έναν χρόνο μετά, τον έπιασαν.
Και γι' αυτούς που τον εντόπισαν και τον έπιασαν σαφώς συνιστά επιτυχία. Για εκείνους που τον άφησαν να πάρει «άδεια» και να εξαφανιστεί, δεν συνιστά απλώς αποτυχία δική τους αλλά και αποτυχία του συστήματος, που το επιτρέπει.
Και ενώ γίνεται τόσος λόγος για τη σύλληψη Ξηρού, τις γιάφκες, τον βαρύ οπλισμό, τους στόχους, τη νέα του μεταμφίεση στα πρότυπα ...Αρείου και την αναζήτηση της περίφημης συνεργού του, βγήκαν οι «Πυρήνες της Φωτιάς» με μία απροκάλυπτα απειλητική ανακοίνωση εναντίον των δημοσιογράφων.
Σύμπτωση. Από το Παρίσι μέχρι την Αθήνα.
Από διαφορετικές «πηγές» τρομοκρατίας, αλλά πάντως, τρομοκρατίας, οι δημοσιογράφοι να βρίσκονται στο στόχαστρο όπως βεβαίως και η ελευθερία του Τύπου.
Το ρεζουμέ; Δεν συμφωνώ με αυτά που λες, άρα έχω το δικαίωμα να σε απειλώ ή και να σκοτώνω, αν μου έρχεται βολικά.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Δεν είπε κανείς ποτέ και αν το είπε, είχε λάθος, ότι οι απανταχού δημοσιογράφοι, διατηρούν το «αλάθητο του Πάπα». Ή ότι αποτελούν επίσης υποδείγματα αντικειμενικότητας. Ότι δεν διατηρούν υποκειμενικές απόψεις, «συμπάθειες», σχέσεις (ακόμη και σχέσεις διαπλοκής σε κάποιες περιπτώσεις), οι ίδιοι ή μέσα στο πλαίσιο στο οποίο απασχολούνται. Η πραγματικότητα και η κοινή καθημερινή πρακτική έχει δείξει και αποδείξει ότι αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης όμως έχει αποδεχθεί και κάτι άλλο:
Ότι οι δημοσιογράφοι, όπως και πολλά δημοσιογραφικά μέσα πάσης μορφής, έχουν συμβάλει τα μέγιστα σε διαλεύκανση και επίλυση κρίσιμων ζητημάτων, όλου του φάσματος, έχουν αποκαλύψει τρανταχτές υποθέσεις, έχουν παίξει κρίσιμο ρόλο στη διαμόρφωση καίριων ζητημάτων και έχουν δώσει ακόμη και τη ζωή τους προκειμένου να υπηρετήσουν την ουσία της δουλειάς τους.
Ουδείς αναμάρτητος.
Επ' αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία.
Όμως στις δημοκρατικές κοινωνίες (εκεί που η Δημοκρατία υπηρετεί την ουσία της, και δεν εκτρέπεται είτε σε ολιγαρχικές ατραπούς ενδεδυμένη τον δημοκρατικό χιτώνα, είτε σε οχλοκρατικές εξάρσεις λόγω αδυναμίας πρωτίστως αυτοελέγχου των πολιτών και εν συνεχεία του ίδιου του συστήματος), η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί, αναπόσπαστο κομμάτι. Για την ακρίβεια αποτελεί τον «θεμέλιο λίθο» πάνω στον οποίο στηρίζεται το δημοκρατικό πολίτευμα. Και η ελευθερία της έκφρασης του καθενός δεν μπορεί να αρέσει σε όλους. Δεν είναι αυτός ο λόγος της ύπαρξής της. Είναι το «δικαίωμα», που έχει ο καθένας να ακούει χωρίς να «ενστερνίζεται». Έχει όμως την υποχρέωση να σεβαστεί. Ακριβώς επειδή μιλάμε για «ελευθερία».
Ο τρόπος που ο καθένας «χειρίζεται» αυτή την «ελευθερία» είναι μία άλλη ιστορία.
"Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες".
Το είχε πει ο Βολταίρος. Τι είχε πει; Την αλήθεια για την πεμπτουσία της Δημοκρατίας.
