Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Ταύτα δε γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς εστιν ο Χριστός, ο υιός του Θεού
και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού (Ιω.κα’,31)
Τόσο πολύ με απασχολούσε αυτές τις μέρες η σκέψη αυτού του άρθρου, που το έβλεπα ακόμα και στον ύπνο μου. Το βράδυ που τελείωσα το γράψιμό του, είδα στον ύπνο μου ότι έδινα, μαζί με άλλους, εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Η καθηγήτρια αρχίζοντας την εξέταση από εμένα, μου έκανε αυτήν την ερώτηση: «Δεν μπορούμε να πούμε ότι, σαν στρατόπεδο, είμαστε ο καθένας εντελώς μόνος». Έκανα νοερά μέσα μου το σταυρό μου και απάντησα: Δεν μπορούμε να το πούμε, διότι μέσα μας νιώθουμε την παρουσία μιας πνευματικής οντότητας, που άλλοι που δεν έχουν θρησκευτική συνείδηση, την λένε «κοινωνικό σύνολο» και άλλοι που πιστεύουν στον Θεό, την λένε αίσθηση της παρουσίας του Χριστού. Η αίσθηση της παρουσίας του Χριστού μας βεβαιώνει ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι δεν πολεμάμε μόνοι μας με τα εμπόδια και τις δυσκολίες της ζωής. Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί. Είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού. Μέσα μας ονομάζουμε τον Θεό, πατέρα.
«Γιατί δεν είναι πιο σωστή η αίσθηση του συνόλου;» είπε η καθηγήτρια. Γιατί η αίσθηση της παρουσίας μέσα μας είναι η αίσθηση της παρουσίας ενός συγκεκριμένου προσώπου, του Ιησού Χριστού, με το οποίο μας συνδέει η προσωπική σχέση της αγάπης, ενώ με το κοινωνικό σύνολο, δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε προσωπική σχέση. Δεν νιώθουμε ότι είμαστε παιδιά ενός κάποιου συνόλου, αλλά παιδιά ενός συγκεκριμένου προσώπου, του πατέρα. Μπορώ να νιώθω ότι αγαπώ το κοινωνικό σύνολο ή την ανθρωπότητα, αλλά δεν είναι η αγάπη μου πραγματική. «Όταν νιώθω ότι αγαπώ την ανθρωπότητα, κανέναν άνθρωπο δεν αγαπώ» λέει ο Ντοστογιέφσκι.
Η ομολογία, όπως και η προσευχή, στην οποία επικαλούμαστε το όνομα του Θεού, είναι συνάντηση με τον Θεό. Όταν οι πρώτοι χριστιανοί φανέρωναν, με οποιοδήποτε τρόπο την πίστη τους στο Χριστό, διώκονταν. Σε μερικές χώρες διώκονται και στην εποχή μας. Ίσως αυτό να συμβεί και στη χώρα μας. Ο εκ γενετής τυφλός διώχθηκε γιατί φανέρωσε ότι τον θεράπευσε ο Ιησούς. Οι χριστιανοί. δεν είναι φίλοι με το Σύστημα. Οι χριστιανοί είναι οι μόνοι αληθινοί αναρχικοί Αυτός που είναι φίλος με το Σύστημα δεν είναι φίλος του Χριστού. Για τους χριστιανούς ο άρχοντας του κόσμου τούτου είναι ο μαμωνάς, ο θεός του χρήματος. Πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό. Μας χάρισε νίκη, τη νίκη που νικάει τον κόσμο. Αυτή είναι η νίκη που νικάει τον κόσμο, η πίστη ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός. Μας προκαλεί θλίψη ο σκεπτικισμός. Ο σκεπτικισμός αμφισβητεί την ύπαρξη του Θεού. Δεν είναι βέβαιος ότι ο Θεός υπάρχει. Ότι δημιούργησε το σύμπαν. Ότι αγαπάει τους ανθρώπους. Ο Κύριος δεν απέφυγε τους αμαρτωλούς. Τον κατηγορούσαν ότι συνέτρωγε με τους τελώνες και τις πόρνες. Αλλά τους σκεπτικιστές τους απέφυγε. Το μαρτύριο του χριστιανού είναι ο σκεπτικισμός για την πίστη.
Στον ψυχολογικό πόλεμο, το αγαθό που κινδυνεύει είναι το ηθικό, δηλαδή η πίστη στον Θεό. Αν χαθεί η πίστη, χάνονται τα πάντα. Μάταια ζητεί κανείς τις επιμέρους αιτίες, αν λείπει η Πίστη. Είναι άραγε ένα είδος ψυχολογικού πολέμου, αυτό που γίνεται τώρα στην Ελλάδα και μας γεμίζει θλίψη; Οι Έλληνες είμαστε ένα έθνος και ένας λαός, με τον δικό του πολιτισμό και το κυριότερο με τη δική του πίστη, την Ορθόδοξη Πίστη στον Ιησού Χριστό.
Στο όνομα της πίστης στον Χριστό και στην Πατρίδα, δημιουργήθηκε το νεώτερο ελληνικό κράτος. Η Ρωμιοσύνη θρηνεί τις πατρίδες, που χάθηκαν για να εφαρμοστεί το σχέδιο, για τη διαδοχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, από τους Φράγκους! Στην εφαρμογή του σχεδίου του Καρλομάγνου, συνεργάστηκαν εν γνώσει τους ή εν αγνοία, πολλοί, με πρωτεργάτη τον Αδαμάντιο Κοραή. (Ιωάννου Ρωμανίδη, Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Εκδόσεις Π.Σ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη).
Τα σημερινά δεινά και το μεγαλύτερο από αυτά, η διακινδύνευση της ελευθερίας, δεν θα υπήρχαν αν οι Έλληνες ενώνονταν. Αλλά γιατί δεν δημιουργούν πάλι τις ενώσεις τους οι Έλληνες, αφού ούτε στους μύθους του κομματισμού πιστεύουν πια; Δεν δημιουργούν τις ενώσεις, γιατί τις ενώσεις τις δημιουργεί το ωραίο και το ωραίο λείπει. Η ψυχή είναι απούσα. Όπως ο Πέτρος, τη νύχτα της προδοσίας, οι Έλληνες κρύβουν την ομολογία της πίστης στον Χριστό. Ο Πέτρος φοβήθηκε μια απλή κοπέλα. Δεν είμαι μαθητής του Χριστού, της είπε. Δεν γνωρίζω τον Χριστό. Φοβήθηκε να ομολογήσει την πίστη του. Στο όνομα ποιανού θα δημιουργήσουν τις ενώσεις τους οι σημερινοί Έλληνες;
Όταν οι Έλληνες είμαστε ενωμένοι έχουμε ακμαίο ηθικό. Ήδη η ανάγκη για ενότητα γίνεται κοινή συνείδηση όσο μεγαλώνει η καταπίεση. Ο Χριστός συμβαδίζει στην αποθάρρυνση. Όλοι συμφωνούμε στο όνομα του Χριστού, ακόμα και αυτοί που δεν είναι μέλη της Εκκλησίας. (Αυτοί θέλουν να προσαρμοστεί η Εκκλησία στις ιδιορρυθμίες τους, αντί αυτοί να επιστρέψουν στην Εκκλησία.) Όλοι συμφωνούμε με τις Εντολές, να μην κλέψεις, να μη φονεύσεις, να μην μοιχεύσεις; Ο Ιησούς αποκαλύπτει την υποκρισία μας. Από όλους μπορούμε να έχουμε παράπονα. Από τον Ιησού, τι παράπονα έχουμε; Στην Εκκλησία, οι νέοι ενθαρρύνονται να δημιουργούν μια γεμάτη εμπιστοσύνη σχέση με τον Θεό. Η σχέση αυτή κρατάει το ηθικό μας δυνατό. Ο Θεός είναι παρών σε όλα τα πράγματα. «Θα χαρεί ο δίκαιος στην παρουσία του Κυρίου και θα ελπίζει σ’ Αυτόν». (Ψαλμ.ΞΓ,11). «Το ωραίο δημιουργεί τις ενώσεις». Να δημιουργήσουμε τις ενώσεις για την αγάπη του Ιησού Χριστού!
Η μνήμη του Θεού είναι ομολογία της πίστης στον Θεό και συνάμα είναι συνάντηση με τον Θεό. Τίποτα να μην σκέφτεσαι και να μην κάνεις χωρίς να αρέσει στον Θεό. Κάθε καλό από το Θεό προέρχεται. Όταν έχουμε μνήμη του Θεού, ο Θεός είναι παρών στη ζωή μας. Η ομολογία της πίστης είναι συνάντηση με τον Θεό. Ένας άρχοντας του Ισραήλ, ο Ζακχαίος, ανεβαίνει πάνω στη συκομουριά για να δει τον Κύριο όταν θα περάσει από εκεί. Οι μυροφόρες γυναίκες τρέχουν στον τάφο του Ιησού, για να αλείψουν με αρώματα το σώμα του Κυρίου κι αντί τάφους και μνήματα, που φοβούνταν ότι θα συναντήσουν, συναντούν τον Κύριο. Η Μαρία νομίζει ότι είναι ο κηπουρός και τον παρακαλεί να της πει πού έβαλαν τον Κύριόν της. Ακούγοντας το όνομά της, δάκρυα χαράς πλημυρίζουν το πρόσωπό της. Ο Ζακχαίος φοβάται μήπως με το μικρό του ανάστημα δεν μπορέσει να δει τον Κύριον. Ο Ιησούς τον βλέπει επάνω στο δέντρο και του λέει: «Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι. Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι.» (Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου.) Ο Ζακχαίος κατεβαίνει γρήγορα και τον υποδέχεται γεμάτος χαρά. Δεν υπάρχει χαρά που μπορεί να συγκριθεί με αυτήν. Ο Κύριος έρχεται σε μας, σε κάθε ομολογία μας. Αμήν. Έρχου Κύριε!
