Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
... «Ο Τσίπρας κατάφερε να ενώσει την τραγιάσκα με τη γραβάτα»
Το είπε προχθές ένα αγρότης των μπλόκων, σχετικά μεγάλος σε ηλικία, από αυτούς που «κυνηγάνε» τα κανάλια προκειμένου να δώσουν «ώθηση» στο ρεπορτάζ των αγροτικών κινητοποιήσεων.
Και η παρατήρησή του επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά χθες- από πριν βεβαίως το γνωρίζαμε- αλλά μετά τη χθεσινή πανεργατική απεργία στην οποία συμμετείχαν μαζικά άπαντες, το μήνυμα είναι τόσο εκκωφαντικό που δεν μπορεί να το αγνοήσει κανείς.
Και όταν λέμε «κανείς» μιλάμε βεβαίως κυρίως και πρωτίστως για την Κυβέρνηση αλλά βεβαίως και για τους δανειστές οι οποίοι αυτό τον καιρό βρίσκονται στην Αθήνα ζητώντας, ως συνήθως, «της Παναγιάς τα μάτια».
«Λαϊκή εξέγερση» δεν τη λες.
Τη λες όμως πρυμιά, πιο «ισχυρή» και πιο ενωτική από ποτέ.
Το γράφαμε και προχθές. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ένα χρόνο έχει κάνει ένα πραγματικό κατόρθωμα για το δεδομένα της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας.
Κατέφερε να ενώσει όλους και προκάλεσε μαζική κοινωνική επανάσταση αλλά... εις βάρος του!
Κατάφερε να συσπειρώσει τις κοινωνικές ομάδες (αλλά εναντίον του) πολύ καλύτερα, πολύ ταχύτερα και πολύ μαζικότερα από ό,τι οποιαδήποτε προηγούμενη κυβέρνηση.
Διότι πρώτη φορά βλέπουμε ας πούμε με τον αγώνα των αγροτών να συντάσσονται λοιπές κοινωνικές και εργασιακές ομάδες καθώς και επαγγελματικοί κλάδοι και πρώτη φορά βλέπουμε όλοι οι λεγόμενοι «αγωνιστές του καναπέ» να έχουν αφήσει τους καναπέδες και να έχουν πιάσει τους δρόμους και τα πεζοδρόμια κραδαίνοντας γραβάτες.
Και μιλάμε για την πρώτη Αριστερή Κυβέρνηση στη χώρα, γεγονός που προφανώς έχει την ιδιαίτερη σημασία του.
Ωστόσο, επειδή τα πράγματα έχουν πάντα δύο όψεις ας μην μας διαφεύγει και η άλλη.
Αυτή που δεν είναι τόσο προφανής και επισκιάζεται από το μέγεθος, την πυκνότητα και την ολότητα των αντιδράσεων.
Και αυτή η άλλη πλευρά είναι αυτή που λέει ότι όλος αυτός ο κοινωνικός ξεσηκωμός «βοηθάει» την Κυβέρνηση. Και τη βοηθάει διότι ενισχύει την επιχειρηματολογία της έναντι των δανειστών σχετικά με τις απαιτήσεις που προβάλλουν και σχετικά με το άλλο γεγονός, ότι προ του κοινού μετώπου αντίδρασης και η ίδια βρίσκεται ή θα βρεθεί προ αδυναμίας να εφαρμόσει τα απαιτούμενα.
Θα μου πείτε «σιγά μην ιδρώσει το αυτί των δανειστών!».
Δεν θα διαφωνήσουμε, προφανώς και δεν θα ιδρώσει.
Άλλωστε το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και ποια ήταν η κατάληξη; Όταν ας πούμε η προηγούμενη Κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά σταμάτησε να τους είναι «χρήσιμη» και «αποδοτική» παράτησαν στη μοίρα του τον Α. Σαμαρά και άφησαν το «παιχνίδι» στο εσωτερικό να εξελιχθεί και να αναδείξει τον... επόμενο. Ο οποίος «επόμενος» ενδεχομένως να επιλέχθηκε (συλλογισμό που ανέπτυξε και ο Βαρουφάκης στην πρόσφατη συνέντευξή του προς τον Α. Παπαχελά) ακριβώς διότι σκέφθηκαν ότι ως «πρώτη φορά Αριστερά» θα μπορούσε πιο εύκολα (εφόσον καμφθούν οι αντιρρήσεις που ως φαίνεται το είχαν σίγουρο) να περάσει κάποια πράγματα και παραλλήλως θα «εξουδετερωνόταν» και ο μεγάλος αντιμνημονιακός πολιτικός πόλος, ο οποίος έγινε «μνημονιακός» με... τόνο. Οπότε τώρα είναι όλοι «μνημονιακοί» και βράζουν όλοι στο ίδιο καζάνι.
Τώρα λοιπόν βρισκόμαστε σε αντίστοιχη φάση των τελευταίων ημερών της... Πομπηίας.
Αν ο Α. Τσίπρας και η Κυβέρνηση δεν κατορθώσει στη βάση του πράγματος και δεν θελήσει να περάσει τα μέτρα (έχουμε και τη... σχιζοφρένια ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα να στηρίζει τις κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ), τότε... Τότε θα στρέψουν την προσοχή τους αλλού. Στον «επόμενο». Και για να έρθει ο «επόμενος» προφανώς πρέπει να έλθουν και εκλογές.
Και αυτό το πράγμα δεν έχει τελειωμό, γιατί οι δανειστές δεν θα πάψουν ποτέ να ζητάνε. Γι’ αυτό στην πραγματικότητα και τα λοιπά κόμματα-αυτά τουλάχιστον που μπορούν να παίξουν «μπάλα» σε περίπτωση κυβερνητικών συνασπισμών διότι η «αυτοδυναμία» μας έχει χαιρετήσει προ πολλού- θα ήθελαν πολύ να κατάφερνε αυτή η κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα για να μην τα βρουν μετά μπροστά τους.
Και άλλες εκλογές σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;
Το έχουμε γράψει και ξαναγράψει εδώ και πάρα πολύ καιρό, ότι η Ελλάδα έχει μπει σε φάση «Ιταλίας» παρελθόντων ετών. Θα περάσει μία φάση αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων και κυβερνήσεων που θα ανεβοκατεβαίνουν, μέχρι να σταθεροποιηθεί κάποια στιγμή.
Τώρα «ποια» στιγμή θα είναι αυτή και πόσοι θα έχουν απομείνει για να την... απολαύσουν, αυτό είναι μίας άλλης τάξεως ζήτημα.
Εκείνο που έχει σημασία τη δεδομένη στιγμή είναι ότι όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι ενωμένες προ του κοινού κινδύνου.
Και η Κυβέρνηση μοιάζει να είναι μόνη εναντίον όλων.
