Του Χρήστου Τσαντήλα
Ο ΓΙΑΣΜΙΡ, ένας 24χρονος Αφγανός, είχε στριμωχθεί, με τα τρία αδέλφια του και ακόμα πέντε ομοεθνείς, στη ρίζα μιας ακακίας, όπου δυο - τρεις λινάτσες και μερικά νάιλον από τα σκουπίδια, στηριγμένα σε ισάριθμα παλούκια που είχαν αφαιρέσει από φράκτες, αποτελούσαν για μήνες την κατοικία τους! Ξεπαγιασμένοι τον χειμώνα, ιδρωμένοι από τον καύσωνα το καλοκαίρι, ήταν εκεί περιμένοντας μια ακόμα ευκαιρία για να στριμώχνουν τη δυστυχία τους ανάμεσα στις ρόδες κάποιου φορτηγού, ώστε να περάσουν, λαδώνοντας πρώτα και κρυπτόμενοι, απέναντι, στην Ιταλία. Σε μια απ΄ αυτές τις προσπάθειες ...αυτοκτονίας, ο Γιασμίρ είχε συνθλιβεί κάτω από τον άξονα μιας νταλίκας. Τα αδέλφια του είχαν στο μεταξύ καταφέρει, σκαρφαλώνοντας στα πλοία σαν τους πιθήκους, από την αλυσίδα της άγκυρας, να προωθηθούν στη Βόρεια Ευρώπη. Δεν έμαθαν ποτέ για τον αδικοχαμένο αδελφό τους...
ΛΙΜΑΝΙ Πάτρας, 10 χρόνια πίσω. Μια από τις δύο κύριες πύλες εξόδου από τη δυστυχία, για τους χιλιάδες λαθρομετανάστες που πέρασαν (και περνούν) στη χώρα μας από τις ακτές της Τουρκίας, αφού πρώτα βύθισαν τις βάρκες τους για να περισυλλεγούν ως ναυαγοί - κατά τη σχετική νομοθεσία... Η ιστοριούλα του Γιασμίρ μού ήρθε ξαφνικά στο μυαλό, (τις προάλλες που ψάχναμε για να βρούμε άκρη με τα ονόματα των Λαρισαίων οδηγών φορτηγών που βρέθηκαν στο τραγικό γεγονός του «Norman Atlantic» το οποίο φλεγόταν για μέρες στην Αδριατική, με τα τραγικά αποτελέσματα), ακούγοντας έναν συγγενή, έμπειρο νταλικέρη, να μου λέει: «να δεις ότι οι νεκροί θα είναι πολλοί, κανείς δεν ξέρει πόσοι λαθρομετανάστες κρύβονταν στα αμπάρια για να περάσουν απέναντι. Ίσως οι φουκαράδες να έβαλαν φωτιά για να ζεσταθούν...».
ΕΤΣΙ θυμήθηκα τον νεαρό Αφγανό της Πάτρας. Όπως και εκείνο το συνέδριο για το μεταναστευτικό, που συμμετείχα, και στο οποίο «μεγάλοι» εισηγητές (κάποιοι από τους οποίους σήμερα έγιναν αρχηγοί κομμάτων) ορκίζονταν πως θα έλυναν το θέμα των λαθρομεταναστών, σεβόμενοι πάντα το πλαίσιο που βάζει και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κουραφέξαλα! Από τότε πέρασαν δέκα χρόνια και παιδιά σαν τον Γιασμίρ, καίγονται στα αμπάρια των καραβιών και συνθλίβονται στις ρόδες φορτηγών...
ΑΚΟΜΑ κι έτσι να είναι, ποτέ κανείς δεν θα μάθει πώς ακριβώς και πόσοι άνθρωποι έφυγαν, όπως ο 24χρονος αλλοδαπός. Τα δρομολόγια της ελπίδας, για πολλούς από δαύτους, έγιναν στα αμπάρια των πλοίων, δρομολόγια αγωνίας, πόνου, τρόμου και θανάτου. Σαν τον Γιασμίρ, χιλιάδες... Κανείς δεν θα τους αναγνωρίσει, λαθραίοι, παράνομοι, πουθενά δεν θα ταφούν, για τους δικούς τους θα είναι μονίμως αγνοούμενοι! Στα αμπάρια των σαπιοκάραβων, θα έχουν κάνει τη δική τους Πρωτοχρονιά...
