Της Ευαγγελίας Λιακούλη, δικηγόρου περιφερειακής συμβούλου
Είναι από αυτά που αν και τα έχεις συναντήσει - και μάλιστα απογοητευτικά επαναλαμβανόμενα- σ’ αυτή τη χώρα, εξακολουθείς με πεισματική άρνηση να τα πιστέψεις.
Ούτε μπορείς, ούτε θέλεις...
Ήταν 6 Σεπτεμβρίου του 2008, ώρα 20.30, όταν ο οδηγός του φορτηγού αυτοκινήτου που εργαζόταν μεταφέροντας βιομηχανική ντομάτα, παρασύρθηκε από αμαξοστοιχία που διερχόταν από το σημείο που διασταυρώνεται ανώνυμη αγροτική οδός-παράδρομος της ΠΑΘΕ με ισόπεδη αφύλακτη σιδηροδρομική διάβαση, μετά τη στροφή της Χάλκης.
Δύο άνθρωποι σκοτώθηκαν ακαριαία.
Ο Λαρισαίος οδηγός του φορτηγού, μόλις 39 ετών, πατέρας δύο μικρών ανήλικων παιδιών, σύζυγος μιας νεαρής γυναίκας, μέλος μιας ευρύτερης οικογένειας και δραστήριο μέλος της τοπικής μας κοινωνίας.
Ο οδηγός της αμαξοστοιχίας, μόλις 52 ετών, επίσης οικογενειάρχης, πατέρας δύο παιδιών.
Δύο ταυτόχρονα γραμμένες τραγικές ιστορίες, σε μια ανείπωτη τραγωδία που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, άλλαξε για πάντα τη ζωή πολλών ανθρώπων.
Μετά τα συντρίμμια, την άμορφη μάζα σιδερικών που ανάμεσά της αναζητήθηκαν επί ώρες και ανασύρθηκαν τα κομμάτια των ανθρώπων, ξεκίνησε η αναζήτηση των ευθυνών και οι συνθήκες τέλεσης του δυστυχήματος.
Η διάβαση ήταν ισόπεδη και αφύλακτη.
Η μόνη σήμανση τότε ήταν μια παμπάλαια και φθαρμένη πινακίδα που προειδοποιούσε(;) τους οδηγούς για τη διέλευση τρένου. Τίποτε άλλο...
Στις δίκες που ακολούθησαν, εκτός άλλων, αναδείχθηκε σε όλο της το μεγαλείο η λειτουργία των αρμόδιων φορέων και υπηρεσιών, που στο σύνολό τους δήλωναν αναρμόδιες για τη σήμανση της συγκεκριμένης διάβασης και προστασίας των διερχομένων με όλα τα ενδεικνυόμενα μέσα (φωτεινούς σηματοδότες, μπάρες κλπ).
Σο μεταξύ ο χρόνος πέρασε...
Ένα εκκλησάκι χτίστηκε από την οικογένειά του, στη μνήμη του 39χρονου Λαρισαίου Βασίλη, ακριβώς στο σημείο που ξεψύχησε.
Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016. Οκτώ χρόνια μετά, το πρωτοσέλιδο της «Ε» αφιερώνεται και πάλι σε μια τραγωδία, έναν νεκρό 47χρονο οδηγό αυτοκινήτου που συγκρούσθηκε με αμαξοστοιχία, στο ίδιο σημείο και την ίδια σχεδόν ώρα.
Στο έγκυρο ρεπορτάζ, φιλοξενούνται σημαντικά στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα του γεγονότος: ότι παρά τα κατά καιρούς δυστυχήματα στο σιδηροδρομικό δίκτυο Λάρισας – Βόλου η διάβαση παραμένει αφύλακτη, χωρίς μπάρες και φωτεινή σήμανση, ότι πρόκειται για ένα δρόμο που συχνά χρησιμοποιούν οδηγοί προκειμένου να αποφύγουν τα διόδια επί της ΠΑΘΕ, ενός δρόμου όπου συχνά γίνονται ατυχήματα, όπως συνέβη και το περασμένο καλοκαίρι, με αφορμή και τις απότομες στροφές κοντά στη διάβαση του ΟΣΕ, ότι και η συγκεκριμένη σύγκρουση ήταν τόσο σφοδρή που η αμαξοστοιχία παρέσυρε το Ι.Χ. τουλάχιστον 200 μέτρα από τη διάβαση, ότι πυροσβέστες της ΠΥ Λάρισας, επιχειρούσαν για ώρα να απεγκλωβίσουν το άψυχο σώμα του άτυχου 47χρονου από το παραμορφωμένο αυτοκίνητο κλπ κλπ
Η πιο ανατριχιαστική λεπτομέρεια όμως ήταν μια από τις φωτογραφίες του ρεπορτάζ, που δείχνει το ακριβές σημείο της σύγκρουσης.
Μια φωτογραφία που περιλαμβάνει το εκκλησάκι του άλλου Βασίλη, εκείνου που οκτώ χρόνια πριν, ακριβώς με τον ίδιο τραγικό τρόπο έχασε τη ζωή του, στο ίδιο σημείο...
Όσοι γνώρισαν από κοντά, με τον έναν ή άλλο τρόπο, τις συνθήκες τέλεσης εκείνου του δυστυχήματος, δεν μπορούν να πιστέψουν ότι μέχρι σήμερα τίποτε το ουσιαστικό, τίποτε που να εγγυάται την στοιχειώδη ασφάλεια της διέλευσης των πολιτών, δεν έχει γίνει από τους αρμόδιους φορείς.
Δεν είναι δυνατόν όμως να θρηνούμε καθημερινά θύματα και να ψάχνουμε τις απαντήσεις στις συμπτώσεις της «κακιάς ώρας» ή σε υπερφυσικές αναζητήσεις, όταν είναι καταφανής η τραγική μας αμέλεια και η συνευθύνη μας, γι’ αυτά που συμβαίνουν.
Είμαστε θλιβεροί «προνομιούχοι» στη Λάρισα στα τροχαία ατυχήματα, αλλά και ειδικά σε αυτά με τρένα, καθώς ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν για να γίνουν μετά από καιρό οι αφύλακτες διαβάσεις, φυλασσόμενες.
Πόσοι αλήθεια πρέπει ακόμη να σκοτωθούν, για να πεισθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες και φορείς ότι επιτέλους η διάβαση αυτή πρέπει να σημανθεί και να φυλαχθεί;
Επειδή όμως το πιθανότερο είναι πως σε λίγο όλα πάλι θα ξεχαστούν , πως για άλλα οκτώ χρόνια όλα δήθεν θα αλλάζουν, αλλά όλα τα ίδια θα μένουν κι επειδή κανείς πια δεν πείθεται από μεγαλόστομες δηλώσεις και υποσχέσεις της στιγμής, η ήδη διεγνωσμένη ευαισθησία του Προϊσταμένου και των υπηρετούντων στην Εισαγγελία Πρωτοδικών, μπορεί να δώσει την άμεση λύση στο θέμα. Είναι αναγκαία και καταπείγουσα η άμεση παρέμβαση του Εισαγγελέα , διότι αυτή ακριβώς τη στιγμή, ελλοχεύει ο κίνδυνος επανάληψης της ίδιας τραγωδίας.
Αν πάλι αφήσουμε το θέμα να διερευνηθεί «γενικώς», δύσκολα θα έχουμε την ορθή και άμεση ενέργεια «ειδικώς».
Και ήδη δεν έχουμε καμία – μα καμία, δικαιολογία...
