Η Αγία Μαρίνα, που γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας κατά το 255 μ.Χ., παρουσίαζε κατά τη νεότητά της πολλές αρετές, εξωτερικές και πνευματικές, που συγκινούν ιδιαίτερα κάθε μελετητή της ζωής της, εξαιτίας όχι μονάχα του άδολου χαρακτήρα της αλλά και της σταθερότητας που έδειξε στην πίστη της και στην ηθική και ενάρετη ζωή. Οι κυριότερες δε από τις αρετές αυτές ήταν οι εξής:
Α) Η δίψα της για την αλήθεια και ο ιεραποστολικός ζήλος της.
Από την πολύ μικρή ακόμη ηλικία της η Μαρίνα, που ήταν κόρη ειδωλολάτρη ιερέα, είχε μία μεγάλη δίψα για την αλήθεια. Για τούτο ο Θεός, που έβλεπε τη δίψα αυτή, έστειλε κάποια στιγμή της νεότητάς της κοντά της μία γυναίκα, ως τροφό και παιδαγωγό, που ήταν την εποχή εκείνη κατηχούμενη. Από τη γυναίκα δηλαδή εκείνη μυήθηκε η Μαρίνα στα της χριστιανικής θρησκείας, γιατί παρουσίαζε ένα παράδειγμα τέλειο για τη νεαρή κόρη. Για τούτο ακολούθησε την παιδαγωγό της εκείνη και στην παρακολούθηση των μαθημάτων της κατήχησης, ενώ σε λίγο καιρό βαπτίσθηκαν και οι δύο και έγιναν χριστιανές.
Σαν χριστιανές, δηλαδή, οι δύο εκείνες νέες διακατέχονταν από ιεραποστολικά φρονήματα, γιατί στην εποχή τους κυριαρχούσε στην εκκλησία το σύνθημα «εις τον ένα εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν». Για τούτο η Μαρίνα, όταν έφθασε στην ηλικία των 15 ετών, θέλησε να μυήσει στην πίστη του Χριστού και τον πατέρα της Αιδέσιο, που υπεραγαπούσε, αλλά που ήταν, σαν ιερέας των ειδώλων, φανατικός στο αρχαίο θρήσκευμα.
Και τούτο, γιατί γνώριζε πλέον καλά ότι δεν έπρεπε να κρύπτει το φως του Χριστού «υπό το μόδιον» του φόβου, αλλά να το τοποθετεί «επί την λυχνίαν», ώστε να λάμπει «πάσι τοις εν τη οικία» (Ματθ. 5, 15). «Εν τη ευθύτητι του χαρακτήρος της, σημειώνει ο Μ. Γαλανός, εθεώρει την περαιτέρω αποσιώπησιν και προφύλαξιν ως ασύγνωστον υπόκρισιν και απάτην. Επειτα, φλεγομένη υπό της χριστιανικής αγάπης και της προς τον πατέρα της στοργής έκρινεν απαραίτητον καθήκον της να προσπαθήση, όπως διαφωτίσει, και εκείνον και τον ελκύσει εις την οδόν της σωτηρίας». (Οι βίοι των Αγίων, τ.ζ., σε 67-68).Ο Αιδέσιος όμως έδειξε ευθύς εξαρχής με τη διαγωγή του το αληθινό πρόσωπο της ειδωλολατρίας, γιατί δεν συγκινήθηκε από τα λόγια και το φλογερό ζήλο της κόρης του, αλλά την εξύβρισε χυδαιότατα, ενώ στη συνέχεια την απείλησε ότι θα την αποκληρώσει και τελικά την καταράστηκε, μη θέλοντας πια να την αναγνωρίζει σαν κόρη του, αν δεν αρνιόταν τη νέα πίστη της. Εκείνη όμως δεν έπαψε, παρά τα πιο πάνω, να αγαπά τον πατέρα της και να προσεύχεται για τη μεταστροφή του, γιατί γνώριζε τη δουλειά του στους πονηρούς δαίμονες, που υπηρετούσε σαν ιερέας των ειδώλων, δηλαδή, σαν μάγος, εφόσον, κατά την Αγία Γραφή «πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95,5).
β) Το ακαταδάμαστο θάρρος και οι ομολογίες της.
Μια άλλη μεγάλη αρετή της Μαρίνας ήταν το ακαταδάμαστο θάρρος, που έδειχνε σε όλες τις περιστάσεις. Ένα τέτοιο δε θάρρος έδειξε και απέναντι του έπαρχου Ολύβριου, που όταν συνάντησε τη Μαρίνα στο δρόμο του, καταθέλχθηκε και θέλησε παρευθύς να την καταστήσει γυναίκα του. Στην πρόταση όμως που έκανε παρευθύς στη Μαρίνα, εκείνη δεν συγκατένευσε, αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά, λέγοντας με θάρρος ότι, σαν χριστιανή που ήταν, δεν ήταν δυνατόν να παντρευτεί με έναν ειδωλολάτρη. Τότε ο Ολύβριος, που ένιωσε τον εαυτό του προσβεβλημένο, εξαιτίας της μεγάλης ιδέας, που είχε για το πρόσωπό του, προσπάθησε να της απαριθμήσει όλα τα αγαθά και τις ανέσεις, που θα είχε κοντά του. Εκείνη όμως ήταν ανένδοτη και ανυποχώρητη στη στάση της, λέγοντας ότι δεν θα αντάλλαζε την πίστη της για όλους τους θησαυρούς του κόσμου. Η στάση της δε αυτή ιδιαίτερα οι θαρραλέες ομολογίες της εξόργισαν τότε τον ειδωλολάτρη Ολύβριο, που έδειξε παρευθής το αληθινό πρόσωπό του, εξυβρίζοντας αυτήν χυδαία, κατά το συνηθισμένο στους ειδωλολάτρες τρόπο. Στη συνέχεια δε απείλησε την αγία, ενώ δε δίσταζε τελικά να προστάξει στους συνοδούς και φρουρούς του και αυτή τη μαστίγωση της νεαρής εκείνης παρθένου, δείχνοντας, θα έλεγε κανένας, κακότητα σατανική. Εκείνη όμως ομολογούσε πάλι και πάλι την πίστη της, λέγοντας εμφανλκξκλ ότι ήταν και θα παρέμεινε για πάντα χριστιανή γιατί ο Χριστός ήταν ο Σωτήρας της και ο μόνος αληθινός Θεός, μακριά από τον οποίο δεν υπάρχει αληθινή ζωή και αιώνια σωτηρία.
Είχε μάθει άλλωστε, σαν Χριστιανή, ότι το μυστήριο της πίστης «στόματι ομολογείται εις σωτηρίαν» (Ρωμ. 10, 10).Και ότι για κάθε χριστιανό, που θα ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους το όνομα του Χριστού, θα ομολογήσει και ο Χριστός το όνομά του «έμπροσθεν του πατρός» Του του εν ουρανοίς (Ματθ. 10, 32).
Ύστερα δε από τα πιο πάνω, ο άρχοντας εκείνος πρόσταξε να ρίξουν την αγία σε μία κατασκότεινη φυλακή, νομίζοντας ότι ήταν δυνατόν να την εκφοβίσει με τον τρόπο αυτό και να κάμψει την αντίστασή της. Η γενναία όμως αθλήτρια του Χριστού έδειξε και εκεί το ανδρείο φρόνημά της, γιατί δεν έπαψε να προσεύχεται ούτε στιγμή για την ενίσχυσή της από τον Κύριο και για τη συγχώρηση του άπιστου εκείνου άρχοντα. Για τούτο αναφέρεται χαρακτηριστικά από το Μ. Γαλανό ότι και στον ύπνο της ακόμη αντιστεκόταν στις προκλήσεις του επάρχου, αναπαριστώσα την σκηνήν των μαρτυρίων του, λέγοντας «είμαι Χριστιανή» (Βίος Αγίων, Ζ, 70) και κρατώντας, κατά τον απόστολο Παύλο, «την ομολογιανή (Εβρ. 4,14) και ταυτόχρονα «την προκειμένην ελπίδα» (εβρ. 6,18).
γ) Η υπομονή της στα σκληρά βασανιστήρια.
Την επόμενη δε ημέρα έγινε μας ακόμη προσπάθεια του Ολύβριου για τον προσεταιρισμό της αγίας στην ειδωλολατρία, που δεν έφερε όμως τα ποθούμενα από αυτού αποτελέσματα. Και τούτο, γιατί εκείνη είχε ενισχυθεί από την ολονύκτια προσευχή της και για τούτο αποκρινόταν πάντοτε με σθένος, λέγοντας ότι ήταν και θα παραμείνει για πάντα χριστιανή. Για τούτο οι σατανικοί ειδωλολάτρες μεταχειρίσθηκαν τότε, κατά διαταγή του επάρχου, τα πιο σκληρά βασανιστήρια, κατακόπτοντας με σιδερένια το παρθενικό σώμα της αγίας, αποδεικνύοντας ότι δεν είχαν επάνω τους όχι μονάχα κανένα ιερό και όσιο, αλλά ούτε και το στοιχειώδη ανθρωπισμό, σαν να είχαν καρδιές θηρίων.Υστερα μάλιστα από τα πιο πάνω, ξανάριξαν την αγία, σαν άψυχο κουφάρι, στο ολοσκότεινο κελί της φυλακής της, νομίζοντας ότι είχαν νικήσει δήθεν την αδούλωτη εκείνη νέα. Και τούτο, γιατί δεν ήξεραν ότι «παν το γεννημένον εκ του Θεού νικά τον κόσμον και (ότι) ούτως η νίκη η νικήσασα του κόσμου η πίστις ημών» (1 Ιω. 5,4). Κατά τον πιστό υμνογράφο της Εκκλησίας όμως η αγία έκραξε «μεγάλη τη φωνή» ότι «Πάσχω δια Σε, ως βασιλεύσω συν σοι» Και θνήσκω υπέρ σου, ίνα και ζήσω εν Σοι».
Για το λόγο δε αυτό ο Χριστός, εγκαρτερήσασαν αικίαις πικραίς και βασάνοις δριμυτάταις» διπλώ στέφει αυτήν κατέστεψε».
δ) Ο ανδρείος αγώνας της εναντίον του διαβόλου
Στη δύσκολη δε εκείνη στιγμή, που οι σωματικές δυνάμεις της αγίας είχαν εξαντληθεί, ο μισόκαλος διάβολος, που καιροφυλακτούσε, όρμησε εναντίον της, παίρνοντας τη μορφή κάποιου τεράστιου δράκοντα, που έβγαζε καπνούς από το σόμα του και φωτιές, προσπαθώντας «εν φάσματι» να την καταπιεί. Η αγία όμως, που ήξερε ότι ο διάβολος περιπατεί «ως λέων ωρυόμενος ζητών τίνα καταπίη» (Α΄ Πετρ. Ε΄8), δε δείλιασε και τη στιγμή εκείνη, αλλά εξαικολούθησε να προσεύχεται με πολύ μεγαλύτερη ένταση, ζητώντας από τα φυλλοκάρδια της την άνωθεν βοήθεια και λέγοντας: «Κύριε, μη καταπιέτω με βυθός άδου» (68,16) και άλλα παρόμοια. Βρίσκονται δε κάπου ένα σφυρί, άρχισε να κτυπά τον δράκοντα εκείνον στο απαίσιο κεφάλι και στη ράχη του, αναγκάζοντας αυτού με την επίκληση του Ιησού να απομακρυνθεί από κοντά της». Η αγία, σημειώνεται για αυτό από τον συναξαριστή, των τριχών τούτου δραξαμένη και σφύραν ευρούσα κατά της κεφαλής και του νώτυου του τούτου τιπτουσα, εις τέλος αυτόν εταπείνωσεν». Κατά τον τρόπο αυτό, χρησιμοποιώντας δηλαδή το τόξο της προσευχής και σαν βέλη το όνομα του Ιησού Χριστού, εξουδετέρωσε τα πεπυρωμένα βέλη του νοητού εχθρού, ενώ θεραπεύτηκαν ταυτόχρονα και οι πληγές του σώματός της, προκαλώντας την επόμενη ημέρα την κατάπληξη των θεατών της, γιατί κατάλαβαν αυτό που κάποιοι ομολόγησαν, ότι δηλαδή, είναι «μέγας ο Θεός των Χριστιανών». Ταυτόχρονα δε και οι Χριστιανοί κατάλαβαν ότι «Εδώ είναι ο αγών, εκεί (δηλαδή) στον ουρανό η ανάπαυσις».
Και ότι «πειρατηριον έστιν οβιος του ανθρώπου επί της γης» (Ιωβ 7,1).
«Τον αρχέκακον δράκοντα, λέγει για τούτο και ο υμνογράφος, τον την Εύαν γυμνώσαντα παραβάσει πρότερον, δια Σταυρού απενέκρωσας... Χριστόν δύναμιν έχουσα».
ε) Η πίστη της άχρι θανάτου
Η θαυμαστή θεραπεία της αγίας όμως, που, όπως είδαμε, συγκίνησε πολλούς, εξόργισε τότε τον πωρωμένο Ολύβριο που πρόσταξε τελικά την διά ξίφον θανάτωση της αθώας Μαρίνας (Είτα αχθείσα εκείθε, λέγει το συναξάριό της, και ερωτηθείσα και ασάλευτον την εις Χριστόν ομολογίαν φυλάττουσα, την κεφαλήν απετμήθη» ενώ την ίδια στιγμή «Χειρ Κυρίου» έστεφε την παρθένο μάρτυρα με το στέφος το άφθαρτο.
«Χειρ δημίου τέμνει σε, Μαρίνα, ξίφει, σημειώνει για τούτο ο στιχογράφος της Εκκλησίας χειρ Κυρίου χάριτι Θεία δε στέφει».
Με το αίμα δε του μαρτυρίου της η αγία, πότισε, όπως παρατηρήθηκε, το δένδρο της εκκλησίας, που άπλωσε τα κλωνάρια της και σκέπασε τον κόσμο ολόκληρο. Ταυτόχρονα όμως δίδαξε σε όλους τους Χριστιανούς να χρησιμοποιούν τη «σφύρα» της προσευχής στις δύσκολες ιδιαίτερα στιγμές της ζωής, ώστε να νικούν «Ιησού ονόματι» τους πολεμίους, διότι δεν υπάρχει «εν ουρανώ και επί γης ισχυρότερον όπλον».
Για τον ίδιο δε λόγο έγραψε επίσης ότι «Ου πυρ, ουδέ μάστιγες, ουδέ ξίφους ακμή, τυράννων ωμότητες, ουδέ θάνατος, ου θηρών αγριότης της θείας εχώρισεν αγάπης, πανόλβιε».
