Το δρόμο της διεθνούς Δικαιοσύνης παίρνει η γενοκτονία στο Νταρφούρ του Σουδάν. Ο εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης ζήτησε τη δίωξη του προέδρου του Σουδάν Χασάν Ομάρ Αλ-Μπασίρ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου.
Είναι κάτι. Κατόπιν εορτής - όπως πάντα -, αλλά είναι κάτι. Δεν πρόκειται, βέβαια, να φέρει πίσω τα χιλιάδες θύματα της θηριωδίας, που σφαγιάστηκαν ανηλεώς. Δεν πρόκειται να επουλώσει τις πληγές - σωματικές και ψυχικές - εκείνων που έμειναν πίσω. Που γλίτωσαν από την κτηνωδία. Δεν πρόκειται να σβήσει τις μνήμες των παιδιών, των κοριτσιών, των γυναικών που βιάστηκαν απάνθρωπα. Δεν πρόκειται να «ενώσει» τις οικογένειες που χάθηκαν.
Όμως, έστω και τώρα, έστω και έτσι, αποτελεί μια ηθική ικανοποίηση και ένα «μήνυμα», αν τελικά υλοποιηθεί - γιατί δικαιούμεθα να έχουμε τις αμφιβολίες μας μέχρι να δούμε στην πράξη τον πρόεδρο του Σουδάν να αντιμετωπίζει τη δικαιοσύνη και να τιμωρείται - σε όλους εκείνους που δρουν ανεξέλεγκτα και ακονίζουν τα δολοφονικά τους ένστικτα πάνω στην ανημποριά των αδυνάμων. Και εφόσον όντως αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη, θα είναι ο πρώτος εν ενεργεία πρόεδρος που θα αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη.
«Ο Μπασίρ είναι ο εκτελεστής αυτής της γενοκτονίας, που όμως δεν περιλαμβάνει θανάτους αερίων, σφαίρες και μαχαίρια. Είναι μια γενοκτονία φθοράς». Αυτή ήταν η ανακοίνωση του εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου Λουίς Μορένο - Οκάμπο, όταν ζήτησε τη σύλληψη του προέδρου του Σουδάν. «Οι ένοπλες δυνάμεις του Σουδάν και οι πολιτοφύλακες δολοφόνησαν 35.000 ανθρώπους, ενώ 2,5 εκατομμύρια είναι τα θύματα της εκστρατείας βιασμών, πείνας και φόβου στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Γυναίκες 70 χρόνων και εξάχρονα κορίτσια βιάστηκαν...».
Το ένταλμα κατά του Αλ Μπασίρ είναι το πρώτο ένταλμα σύλληψης που καλείται να εκδώσει Διεθνές Δικαστήριο για εν ενεργεία αρχηγό κράτους - όπως αναφέραμε και παραπάνω - ύστερα από τα εντάλματα εις βάρος του προέδρου της Λιβερίας Τσαρλς Τέιλορ και του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
Βέβαια, η κυβέρνηση του Σουδάν, η οποία δεν δέχεται τις κατηγορίες, δήλωσε ότι δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και μάλιστα δηλώθηκε ότι δεν μπορούν πλέον να εγγυηθούν την ασφάλεια του προσωπικού του ΟΗΕ στην περιοχή. Την ίδια ώρα, διεθνείς οργανώσεις αρωγής έχουν εντείνει τα μέτρα ασφαλείας στο Σουδάν, φοβούμενες κλιμάκωση της βίας και της εκστρατείας θανάτου από τον Μπασίρ και τους συμμάχους του κατά των προσφύγων.
Έβλεπα προ ημερών, σε επανάληψη, από την ΕΤ3, ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τη γενοκτονία της Ρουάντα. Γιατί όλες οι γενοκτονίες, και ειδικά σε τέτοιες χώρες, έχουν ανάλογα χαρακτηριστικά. Πέρα από τη φρίκη, πέρα από τη δήλωση δημοσιογράφου που βρισκόταν εκεί την εποχή εκείνη, ο οποίος είπε: «Όταν οι νεκροί έφθασαν τις 500 χιλιάδες, σταμάτησα να μετράω», η... άλλη φρίκη είναι ο τρόπος που η διεθνής κοινότητα αντιμετωπίζει τέτοιου είδους καταστάσεις. Με μία ηθελημένη... ανημποριά, η οποία υπαγορεύεται από συγκεκριμένα συμφέροντα και... κατόπιν εορτής επεμβάσεις, οι οποίες δεν έχουν να προσφέρουν σχεδόν τίποτα. Και στο αποκορύφωμα της υποκρισίας, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που άφησαν τη Ρουάντα να πνιγεί στο αίμα της, όταν η κρίση παρήλθε, πήγαν να αποτίσουν... φόρο τιμής και εκ των υστέρων να παραδεχθούν ότι «έκαναν λάθος εκτιμήσεις» και ότι «το φέρουν βάρος στη συνείδησή τους»! Μεγάλη παρηγοριά για τις εκατοντάδες χιλιάδες που σφαγιάστηκαν, που ακρωτηριάστηκαν, που βασανίστηκαν, που βιάστηκαν, που έσπειραν με τα κορμιά τους όλη τη χώρα.
Τέτοια υποκρισία. Τέτοια εγκληματική αντιμετώπιση. Από αυτή, λοιπόν, τη διεθνή κοινότητα, ποιος και πότε θα αναζητήσει ευθύνες; Ποιος θα την... καθίσει στο σκαμνί και θα τη φέρει αντιμέτωπη με τη δικαιοσύνη, κατηγορούμενη για την εγκληματική της αδιαφορία που υπαγορεύεται από συγκεκριμένα συμφέροντα; Κανείς και ποτέ, είναι προφανές. Τα συμφέροντα προηγούνται των ανθρωπιστικών ευαισθησιών και επ’ αυτού ουδείς έχει ψευδαισθήσεις.
