Η θαμμένη πισίνα στο πάρκο Αλκαζάρ!

Αναρωτιέται κανείς...

Πώς θα ήταν σήμερα, άραγε, το πάρκο Αλκαζάρ, αν καταμεσής είχε κτισθεί ένα κλειστό κολυμβητήριο; Το πάρκο γλίτωσε μεν από μια τέτοια προοπτική, αλλά οι επιπτώσεις παραμένουν. Είναι σκεπασμένες «κάτω από το χαλί». Το Αλκαζάρ έχει θαμμένο στα σπλάχνα του ένα ημιτελές τσιμεντένιο κουφάρι! Πολύ κοντά στο μνημείο Εθνικής Αντίστασης του Φιλόλαου...
Η περίπτωσή του προσομοιάζει με το κτίριο – φάντασμα του Τελωνείου στο Ομορφοχώρι. Δόθηκαν και για τα δύο χρήματα του Δημοσίου για να ανεγερθούν, αλλά η χρηματοδότηση διακόπηκε, για διάφορους λόγους. Με τη διαφορά ότι η πισίνα είναι υπόλειμμα της δικτατορίας 1967-1974 και το ημιτελές Τελωνείο της Δημοκρατίας. Στο Αλκαζάρ, τα τσιμέντα σκεπάστηκαν με χώμα και σχηματίστηκε μικρό ανάχωμα. Με τα χρόνια και με τη χαμηλή βλάστηση (δεν μπορούν να μεγαλώσουν τα δέντρα) δεν είναι εύκολα ορατά για τους μη γνωρίζοντες. Δεν είναι η μοναδική φορά κατά την οποία η πόλη «κινδύνεψε» να χάσει σημαντικούς ελεύθερους δημόσιους χώρους, από κακές αποφάσεις. Για παράδειγμα, πριν δεκαετίες είχε αποφασιστεί, με οριακή πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου, να κατασκευαστεί το δημαρχιακό μέγαρο πάνω στην πλατεία Ταχυδρομείου! Ευτυχώς, στη συνέχεια η απόφαση άλλαξε.
Γενικά, το θέμα της κατασκευής κολυμβητηρίου στη Λάρισα άρχισε να συζητιέται αμέσως μετά την Κατοχή. Υπήρξε η παιδική δεξαμενή στον Κήπο των Ανακτόρων, αλλά η κατασκευή κανονικής πισίνας, για αθλητές-αθλήτριες και κοινό, ήταν πάντα στόχος του Δήμου. Στις 15 Ιουνίου 1955 διαβάζουμε στην «Ε» ότι συνήλθε η δημαρχιακή επιτροπή, με πρόεδρο τον δήμαρχο Δημ. Χατζηγιάννη, αντιπρόεδρο τον Αθ. Ζουναλή και μέλη τους Αθαν. Βρυάζη, Π. Κατσάνο και Διαμ. Τράκα. Τα μέλη της, εκτός των άλλων θεμάτων, αποφάσισαν να συναφθεί τριετές άτοκο δάνειο 200.000 δραχμών για την κατασκευή «ευρύχωρης πισίνας» στον χώρο του Αλκαζάρ. Το δάνειο θα λαμβάνονταν από το «Βασιλικόν Εθνικόν Ίδρυμα». Σ’ αυτά τα χρήματα ο Δήμος θα πρόσθετε άλλες 200.000 δραχμές. Την επομένη ημέρα, το Δημοτικό Συμβούλιο ενέκρινε τη σύναψη του δανείου. Στις 21 Αυγούστου 1958 η «Ε» σημείωνε σε σχόλιο ότι πέρασε το καλοκαίρι και η πισίνα στο Αλκαζάρ, παρόλο που προγραμματίστηκε, δε λειτούργησε. Το 1963 [1] ομόφωνα το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε τη «δημιουργία πισίνας χάριν της νεολαίας της πόλεως» και τονιζόταν ότι «βάσει των εισηγήσεων του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου, κ. Θάνου Μεσσήνη, διά την τουριστικήν αξιοποίησιν της πόλεως ηρευνήθη εν Αθήναις, υπό του ιδίου, και κατά τρόπον λεπτολόγον το θέμα της δημιουργίας πισίνας εν Λαρίση, χάριν της νεολαίας της πόλεως». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού Πετραλιάς τόνισε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά του Δήμου μιας ηπειρωτικής πόλης προς τη νεολαία από μια πισίνα. Υποσχέθηκε δε στον Θάνο Μεσσήνη, μόλις αρχίσει το έργο, να διαθέσει 500.000 δρχ. και άλλες 500.000 δρχ. τον επόμενο χρόνο, μέσω του προϋπολογισμού του 1964. Επίσης, ο γενικός διευθυντής του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων Λιάκος υποσχέθηκε δάνειο δύο εκατομμυρίων δραχμών για 20 χρόνια. Το Δημοτικό Συμβούλιο ενέκρινε όλα τα παραπάνω και ανέθεσε τη σύνταξη μελέτης-πρόχειρου προϋπολογισμού και μακέτας στο Γραφείο Αρχιτεκτόνων Αθηνών Δεσσύλα. Το κολυμβητήριο θα είχε ολυμπιακές διαστάσεις 22x50, με κερκίδες για 1.100 φιλάθλους, εξοπλισμένα αποδυτήρια, αναψυκτήριο, γραφεία, εγκατάσταση χλωρίωσης και εντευκτήριο. Επίσης, χωριστό τμήμα καταδύσεων με βατήρες. Στις 19 Δεκεμβρίου του 1963 ανακοινώθηκε ότι συστήθηκε δημοτική επιτροπή με επικεφαλής τον δήμαρχο Δημ. Χατζηγιάννη και μέλη τους συμβούλους Α. Μπλάνα, Μ. Πατέρα και Σ. Ζιαζιά, η οποία θα συναντούσε τον γ.γ. Αθλητισμού Βήχο, για να εξεταστεί η οικονομική ενίσχυση κατασκευής του κολυμβητηρίου. Η ανοιχτή πισίνα θα λειτουργούσε για τέσσερις μήνες τον χρόνο, με είσοδο 4 δραχμών για το κοινό. Υπολογιζόταν ότι τα έσοδα θα ήταν περίπου 120.000 δραχμές τον χρόνο, από χίλια άτομα, που θα το χρησιμοποιούσαν ημερησίως, για να καλύπτονται τα έξοδα των 70.000 δρχ.
Τα επόμενα χρόνια, ουδεμία εξέλιξη σημειώθηκε, παρά τις υποσχέσεις. Το 1966 [2] διαβάζουμε ότι η Υπηρεσία Περιφερειακής Αναπτύξεως Θεσσαλίας έστειλε σχετικό έγγραφο προς τη Γ.Γ. Αθλητισμού, ζητώντας την οικονομική συμβολή της για τη δημιουργία κολυμβητηρίων σε Λάρισα και Καρδίτσα. Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και για τον Βόλο. Στις 6 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς διαβάζουμε στην «Ε» μία από τα ίδια. Δηλαδή ότι είχε πάει στην Αθήνα ο πρόεδρος της Εφορείας του Εθνικού Σταδίου Λαρίσης Βάσος Παπαζήσης και έθεσε και πάλι το ζήτημα της διάθεσης πιστώσεων από τη Γ.Γ. Αθλητισμού για να ανεγερθεί κολυμβητήριο. Αλλά και στις 23 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, ο δήμαρχος Αλ. Χονδρονάσιος έκανε ανακοινώσεις, σχετικά με ταξίδι του στην Αθήνα, για ζητήματα του Δήμου. Μεταξύ αυτών, είπε για το κολυμβητήριο ότι επισκέφτηκε τον γ.γ. Αθλητισμού. Μια τριετία μετά, το 1969 [3] δημοσιεύεται ότι η Γ.Γ.Α. προσφέρθηκε να κατασκευάσει το κολυμβητήριο, αν ο Δήμος διέθετε το κατάλληλο οικόπεδο. Ο Δήμος παραχώρησε το συγκεκριμένο στο Αλκαζάρ, έκτασης 7 στρεμμάτων, και αναμενόταν η γνωμάτευση του Πολεοδομικού Γραφείου Λαρίσης, για τυχόν κώλυμα. Παράλληλα, έγινε πρόταση από τον Δήμο να συνδεθεί το κολυμβητήριο με το ποτάμι, με την ανύψωση τεχνικώς των νερών του Πηνειού. Αυτό θα δημιουργούσε κατάλληλα διαδοχικά κολυμβητήρια για όλες τις ηλικίες και τη δυνατότητα να επιπλέουν βάρκες προς αναψυχή. Στις 12 Ιουλίου ανακοινώθηκε ότι ο σχετικός φάκελος, με τη θετική γνώμη του Πολεοδομικού, στάλθηκε στην Αθήνα, για να πάρει τον δρόμο του. Το 1970 [4] δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ η απόφαση έγκρισης ανέγερσης, πλέον σε χώρο 4 στρεμμάτων και για 400 κερκίδες. Αναμενόταν η υπογραφή των συμβολαίων παραχώρησης και σε τέσσερις μήνες θα δημοπρατείτο το έργο.
Νέα «θα» από τον γ.γ. Αθλητισμού, Κ. Ασλανίδη, στις 20 Μαΐου 1970, όταν ο δήμαρχος Θάνος Μεσσήνης επέστρεψε από την Αθήνα, με την υπόσχεση ότι θα διατεθούν 20.000.000 δραχμές, για να κατασκευαστεί το έργο μέχρι το 1971. Η δημοπράτηση κατασκευής της πισίνας έγινε το 1972 [5] κι όπως ανακοινώθηκε, αυτή θα ήταν κλειστή, διαστάσεων 25x12,50 μέτρων. Στο δημοσίευμα αναφερόταν ακόμη ότι η πρώτη προσπάθεια κατασκευής κολυμβητηρίου στη Λάρισα είχε αρχίσει από τον δήμαρχο Δημ. Καραθάνο (1951-1954). Στις 24 Μαρτίου 1973 διαβάζουμε ότι «αποψιλούται ο χώρος» με την υλοτόμηση δέντρων για την κατασκευή του κολυμβητηρίου. Το 1975 (μεταπολίτευση) η εφημερίδα αναφέρεται [6] στο ημιτελές «καραγιαπί» του κολυμβητηρίου. Το «ρέκβιεμ» γράφεται την ίδια χρονιά. Με ερωτήματα της «Ε» για το πώς δαπανήθηκαν 14.000.000 δραχμές, χωρίς να γίνει η πισίνα... Μήπως έφτασε σήμερα ο καιρός να απαλλαγεί το πάρκο από τα τσιμέντα;
————————————————[1]. «Ελευθερία» 5 Ιουλίου 1963.
[2]. «Ελευθερία» 11 Ιουνίου 1966.
[3]. «Ελευθερία» 9 Ιουλίου 1969.
[4]. «Ελευθερία» 14 Μαρτίου 1970.
[5]. «Ελευθερία» 14 Ιουλίου 1972.
[6]. «Ελευθερία» 11 Ιουλίου 1975.