Ενα σπουργίτι μας διδάσκει...

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Ένα πρωινό του φετινού καλοκαιριού και ενώ παρακολουθούσα από την αυλή ιερού ναού της πόλης μας, λόγω πανδημίας, την κυριακάτικη θεία λειτουργία, ξαφνικά ένα σπουργίτι προσγειώνεται μπροστά μου. Στόχος του το σφηνωμένο ξερό ψίχουλο, μιας κόρας ψωμιού, στη σχισμή μιας ραγισμένης πλάκας που βρισκόταν κοντά μου. Αυτό έγινε αιτία να κινηθεί προς τη μεριά μου.

Άμεση και χωρίς χρονοτριβή υπήρξε η επιχείρηση αποκόλληση της ψίχας. Πολύ δύσκολος όμως ο ερχομός του ποθητού αποτελέσματος για το ξετρύπωμα του ξερού ψιχίου από το στενό της πλάκας για να λιγοστέψει την πείνα του. Ασίγαστη και πρωτοφανής είναι όμως και η επιμονή του προς το επιδιωκόμενο. Με το οξύ και σκληρό ράμφος του, πολεμά αδιάκοπα, χτυπώντας απ’ όλες τις μεριές τον στόχο προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του.
Οι απόπειρες πολλές και συνεχείς, αλλά η σκληρή τροφή παρά τα χτυπήματα μένει αλώβητη. Αμείωτη, όμως παραμένει και η επιμονή του σπουργιτιού, που παρά τα αρνητικά αποτελέσματα δεν το βάζει κάτω. Με τη στρατηγική του περιμετρικά του στόχου αποβλέπει σε έναν και μόνον σκοπό: Στο κομμάτιασμα της τροφής, ώστε να καταστεί εύκολη η πρόσληψή της. Η τακτική του τελικά απέδωσε, ο στόχος επετεύχθη, το σκληρό ψίχουλο αποσυντέθηκε και το επίμονο σπουργίτι περήφανο για το επίτευγμά του, απολαμβάνει ευτυχισμένο πια τον καρπό του κόπου του...
Το περιστατικό αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει για τον καθένα μας αφορμή ανοίγματος ενός κεφαλαίου καταχώρησης των διδαγμάτων των προερχομένων από τη μελέτη της σοφίας του φυσικού κόσμου, το δημιούργημα του Πάνσοφου Πλαστουργού μας. Αυτόν τον κόσμο στο σημερινό μας άρθρο είχε την τύχη να τον εκπροσωπήσει ένα σπουργίτι, που με τη συμπεριφορά του μας έδειξε ότι τίποτα στη ζωή μας δεν έρχεται από μόνο του. Χωρίς αγωνιστικότητα και κούραση. Γιατί τότε μόνον μπορούμε ν’ αλλάξουμε τη μοίρα μας και να σωθούμε. Ως χριστιανοί και μάλιστα ορθόδοξοι πάντα στα δύσκολα επικαλούμαστε και τη βοήθεια του Θεού, με την προϋπόθεση όμως να αγωνιζόμαστε και μείς. Η συνέργεια θείου και ανθρώπινης δραστηριότητας αναφέρεται διδακτικά και στους μύθους του Αισώπου με τη γνωστή φράση: «Συν Αθηνά και χείρα κινεί».
Από τα παραπάνω διαπιστώνουμε ότι για να πετύχουμε στη ζωή μας χρειάζεται να κινήσουμε και τα δικά μας χέρια και τον δικό μας νου. Τότε θα προοδεύσουμε ως κοινωνία κυρίως ηθικά. Γιατί ο χαρακτήρας του αγωνιζόμενου ανθρώπου θωρακίζεται με τις καλύτερες των αρετών. Αυτές που κτίζει η αξία της εργασίας, το ανάχωμα της συντριβής όλων των δεινών που χτυπούν τις σύγχρονες κοινωνίες, μεταξύ των οποίων και τη δική μας. Με την έξαρση της εγκληματικότητας, των βλαβερών συνηθειών, που θυσιάζουν νέους ανθρώπους στον βωμό του εύκολου πλουτισμού και των ψεύτικων παραδείσων.
Αυτά μας δίδαξε η συμπεριφορά του φτωχού και ασήμαντου, για τους περισσότερους, σπουργιτιού. Ότι στη ζωή μας τίποτα δεν μας χαρίζεται, αλλά καταχτιέται ύστερα από επίμονο αγώνα σαν κι αυτόν, που έκανε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας. Που με τη συμπεριφορά του παρέδωσε μάθημα αντιμετώπισης των δυσκολιών της ζωής. Και το σημαντικότερο ότι τίποτα δεν είναι ανίκητο, όσο δυνατό και αν φαίνεται, όταν υπάρχει ισχυρή θέληση. Αυτό μας έδειξε με την επιμονή του ο μικρός και ασήμαντος δάσκαλός μας, το σπουργίτι μας, μπροστά στην αυλή της εκκλησιάς. Λες και το κάλεσε ο Θεός να ενθαρρύνει τον ολιγόπιστο λαό του στις δύσκολες στιγμές που περνά.
Καιρός, λοιπόν να ενσκήψουμε στη μελέτη του βιβλίου της φύσης, να αντλήσουμε τα σοφά του διδάγματα, να τα εφαρμόσουμε για να γίνουμε δυνατότεροι στην αντιμετώπιση των βιοτικών μας αναγκών. Το φτωχό σπουργίτι στην αυλή της εκκλησιάς, μας έδειξε τον τρόπο. Ας τον ακολουθήσουμε λοιπόν.