Είναι αλήθεια ότι ο λαός μέσα στους πέντε μήνες διακυβέρνησης της χώρας από τη νέα κυβέρνηση, είδε να ενεργοποιούνται πολλές από τις υποσχέσεις της, με δύναμη και πολιτική βούληση. Παράλληλα είδε και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις να κυλούν στα τηλεοπτικά κανάλια και τις εφημερίδες και να δείχνουν το χάσμα των σχέσεων μεταξύ των κομμάτων ολοένα και περισσότερο να διευρύνεται. Και η τραχύτητα να επικυριαρχεί στην πολιτική ζωή του τόπου. Μέσα σ΄αυτό το ζοφερό κλίμα άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα γκρίζα σύννεφα στον ουρανό και να σκιάζουν το κυβερνητικό έργο και να προκαλούν ανησυχίες, προβληματισμούς και πολλά ερωτήματα στις λαϊκές μάζες. Δεν πρόκειται να δυσκολευθώ να επισημάνω ότι το μεταναστευτικό- προσφυγικό πρόβλημα είναι μια βόμβα στα θεμέλια του κράτους. Έχει επηρεάσει όχι μόνο τους κυβερνώντες, αλλά ολόκληρη την κοινωνία μας, που ζει το δικό της δράμα, κυρίως στις περιοχές που η μάζα των προσφύγων και των μεταναστών είναι μεγάλη και ο χώρος και οι υποδομές ανεπαρκείς για να τους φιλοξενήσουν μέσα στα όρια μιας αξιοπρεπούς ανθρώπινης συμβίωσης. Μια βόμβα είναι το μεταναστευτικό έτοιμη να εκραγεί και να παρασύρει στην καταστροφή τη χώρα. Η κυβέρνηση το γνωρίζει αυτό και δεν έχει περιθώρια, αν δεν δράσει άμεσα και αποτελεσματικά. Να επιστρατεύσει τους καλύτερους οπλουργούς που έχει στη φαρέτρα της για να εξουδετερώσει το θηρίο που απειλεί να καταπνίξει και να κατασπαράξει τη χώρα. Εδώ δεν χρειάζονται αναβολές και επανωτές συσκέψεις και διαβουλεύσεις. Τόλμη και αποφασιστικότητα απαιτείται. Πρωτοβουλία άμεση. Θάρρος και εντιμότητα για τη δρομολόγηση του καυτού αυτού προβλήματος. Αν δεν το πράξει, δίκαια θα κατηγορηθεί, ότι είναι προσκεκολημένη σαν στρείδι στην ατολμία και τη ραστώνη της. Αυτοί που διοργανώνουν δίπλα στα κέντρα διαμονής μεταναστών και προσφύγων μπάρμπεκιου με χοιρινό και αλκοολούχα ποτά και όσοι αποκλείουν τους δρόμους για να παρεμποδίσουν τη διέλευση των λεωφορείων που μεταφέρουν μετανάστες και πρόσφυγες και φωνάζουν «φύγετε ζώα, ούστ». Και άλλες ακατονόμαστες λέξεις, είναι θρασύδειλοι, ανθρωπάκια του πεζοδρομίου και της λαχαναγοράς. Δεν ένιωσαν ποτέ τις οβίδες του πυροβολικού να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους, ούτε τις βόμβες των αεροπλάνων και τους πυραύλους να διαλύουν τα σπίτια τους. Δεν είδαν τα παιδιά τους να μεταφέρονται χωρίς πόδια και χέρια λουσμένα μέσα στο αίμα στις κλινικές, ούτε τον θάνατο να παραμονεύει κοντά τους. Αν γνώριζαν τη φρίκη του πολέμου, δεν θα μιλούσαν έτσι. Κρίμα. Η χώρα αυτή δεν γέννησε μόνο τη δημοκρατία. Αλλά και τη φιλοξενία. Την αλληλεγγύη. Τη θυσιαστική προσφορά προς τον άνθρωπο. Η φασιστοειδής αυτή συμπεριφορά δεν πρόκειται να βρει οπαδούς και μιμητές μέσα στους κόλπους της κοινωνίας, η οποία δεν ασπάζεται τις απόψεις τους, ότι όλοι οι πρόσφυγές και οι μετανάστες είναι εισβολείς, βιαστές, δολοφόνοι και τζιχαντιστές. Θύματα είναι των σκληρών πολέμων και της αιματοχυσίας που επικρατεί στην πατρίδας τους, γι΄ αυτό και αναζητούν καταφύγιο, σανίδα σωτηρίας, όπου μπορούν. Το προσφυγικό τσαλακώνει την εικόνα της κυβέρνησης. Τραυματίζει το κύρος της. Προβληματίζει την ίδια και τον λαό. Στον ορίζοντα δεν αυγάζει η ελπίδα. Οι διακηρύξεις της κυβέρνησης δεν πείθουν κανένα. Συσκοτίζουν περισσότερο το πρόβλημα παρά να το διαφωτίζουν. Η διαχείρισή του είναι κρίσιμη και από την ορθότητά της θα εξαρτηθεί και η περαιτέρω πορεία της χώρας. Η κυβέρνηση απεδείχθη ότι δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει αυτό το θέμα. Όσο ο άνθρωπος αισθάνεται πως μέσα στη μορφή της κοινωνίας που ο ίδιος συνέθεσε μπορεί πρώτα να συμβιώσει, να κοινωνήσει μαζί με τους άλλους, να αναπτύξει σχέσεις φιλίας και ειρήνης, αγάπης και συμπόνιας μαζί τους, αυτή η σχέση μπορεί να αντέξει όλες τις δοκιμασίες. Όταν όμως νιώσει πως αυτή κοινωνική ζωή τον παραχαράζει και τον καταπιέζει την αυθεντικότητά του τότε δεν μπορεί να προχωρήσει. Εξεγείρεται και αναζητά νέους τρόπους συμβίωσης για να ξανακερδίσει τον εαυτό του. Καθηλώνω το ενδιαφέρον μου και τη ματιά μου στα τελευταία κυβερνητικά μέτρα αντιμετώπισης του μεταναστευτικού προβλήματος. Βλέπω την κυβέρνηση να μάχεται με πάθος την ορθότητά τους. Το μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα δε λύνεται με περισσότερα κέντρα υποδοχής. Όταν έχεις μαντρωμένους 2.000 με 3.000 ανθρώπους πίσω από τα συρματοπλέγματα απομονωμένους από τον υπόλοιπο κόσμο, τότε δικαιολογημένα δρομολογούνται και οι αναπόδραστες αμφισβητήσεις. Η κηδευομένη ελευθερία δεν είναι ελευθερία. Η δήλωση του υπουργού, ότι οι άνθρωποι αυτοί για να μπορούν να εξέλθουν του οικισμού και να επικοινωνούν με τον υπόλοιπο κόσμο θα λαμβάνουν σχετική άδεια, μόνο τιμή δεν προσδίδει στην κυβέρνηση. Αμφιταλαντεύομαι και δυσκολεύομαι να αποδειχθώ κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτά τα κέντρα θα είναι ένα είδος φυλακής για τους ανθρώπους αυτούς. Ένα είδος υποταγής, ευσυνείδητα ή καταπιεστικά, στο σύστημα διαχείρισης του όλου προβλήματος. Η χώρα αν θέλει να βρει την ησυχία και τη γαλήνη της πάνω στο θέμα αυτό, ένας τρόπος υπάρχει. Να εκμηδενίσει τις εισροές των ανθρώπων αυτών να εισέρχονται στη χώρα και με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτούς που δεν είναι πρόσφυγες, αλλά ήλθαν στη χώρα για «μάσες» «χάψες» και «ξάπλες» να τους αποστείλει στην πατρίδα τους. Διαφορετικά η βόμβα κάποια στιγμή θα εκραγεί και τότε αλίμονό μας.
Γράφει ο Αθανάσιος Φώτος, επί τιμή δικηγόρος
