Ας σημειωθεί παρενθετικά, πως το αρχαίο ελληνικό Μακεδονικό Κράτος κατακτήθηκε τον 2ο π.Χ. αιώνα από τους Ρωμαίους και περιήλθε αργότερα στο ανατολικό ρωμαϊκό κράτος (Βυζάντιο). Σ’ αυτά τα μέρη εισέβαλαν οι Νοτιοσλάβοι τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Η αρχαία Μακεδονία του ελληνικού έθνους (παιδεία, γλώσσα, εκπαίδευση, θρήσκευμα, φυλετική ομοιότητα, επιστήμες, τέχνες κ.λ.) κατέκτησε τον 4ο π.Χ. αιώνα όλη την προς βορρά αρχαία Παιονία **. Εκεί, όπου σήμερα βρίσκονται τα εδάφη Π.Γ.Δ.Μ.. Με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 τα γεωγραφικά εδάφη της Μακεδονίας κατατμήθηκαν συνοριακά κατά 51% στην Ελλάδα, 39% στην ΠΓΔΜ και 10% στη Βουλγαρία.
Δεν υπάρχει σήμερα διανοούμενος στη γειτονική χώρα, που να υποστηρίζει, ότι οι Μacedonski είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και πως έχουν κάποια σχέση με τους βασιλείς και τους επιγόνους της δυναστείας του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο Γκλιγκόροφ είχε διακηρύξει την ύπαρξη της σλαβικής Εθνότητας. Με την ίδρυση του ανεξάρτητου Κράτους της Δημοκρατίας της Μακεδονίας η Ελλάδα θυμήθηκε το όνομα, που υπήρχε στην περιοχή με τη μορφή της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας από το 1946. Κατ’ αρχή, ο τόπος εγκατάστασης ενός λαού δεν προσδιορίζει την ταυτότητά του, όπως ρητά το τόνισε και η δική μας Ακαδημία πολύ πρόσφατα. Οι γείτονες μας, που αποκαλούνται Μακεδόνες κατά το Σύνταγμα τους το 1992, είναι Νοτιοσλάβοι, κατά την παιδεία, τη γλώσσα, τις παραδόσεις και τις πολιτισμικές τους αξίες.
Ως κράτος είχαμε την ευκαιρία το 1992 να επιλύσουμε το θέμα του ονόματος, του φερομένου αλυτρωτισμού, των ταυτοτήτων κ.α. με το γνωστό μας σχέδιο Πινέιρο. Το γράψαμε στο προηγούμενο άρθρο μας. Δεν μπορείς να επιβάλεις σ’ έναν λαό άλλο όνομα, όταν εδώ και τρεις γενιές – από τους Παρτιζάνους ακόμα Γιουγκοσλάβους του 1943- οι κάτοικοι του γειτονικού κρατιδίου (Σλάβοι- Μακεδόνες, Αλβανοί κατά 25%, Σέρβοι κατά 9% και μικρές άλλες μειονότητες) αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες. Η πολυεθνικότητα του κρατιδίου αυτού με το ¼ του ελληνικού πληθυσμού και το 1/3 του ελληνικού εδάφους δεν έδινε περιθώρια σλαβικής ονομασίας λόγω των πολλών μειονοτήτων. Για την άρση του εσωτερικού τους αδιεξόδου ο Τίτο πρόκρινε την ονομασία «Μακεδονία» για τη νότια από τις 6 συνολικά γιουγκοσλαβικές αυτόνομες δημοκρατίες.
Στις 7/10/1993 στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ο κ. Σαμαράς βροντοφώναξε πως: «Δεν αναγνωρίζουμε κανένα κράτος με το όνομα Μακεδονία ή παράγωγο στα βόρεια σύνορα μας». Ωστόσο, όλα τα προηγούμενα 50 χρόνια δεν υπήρξε ελληνική φωνή για το αντίθετο. Κατά την άποψή μου, δεν υπήρχε λόγος να συμβεί αυτό, εφόσον η Ελλάδα μόνο συμφέροντα έχει από την ύπαρξη του βόρειου γείτονα της. Δεν νομίζω, ότι θα προτιμούσαμε την ίδρυση μιας μεγάλης Αλβανίας ή μεγαλύτερης ακόμη Βουλγαρίας με τη διάλυση του κράτους αυτού, όπως την είχε μυστικά προτείνει στην Ελλάδα προς 20ετίας ο Μιλόσεβιτς.
Όλες οι ελληνικές Κυβερνήσεις και δυο συσκέψεις κομματικών αρχηγών μετά το ’93 συμφώνησαν στη σύνθετη ονομασία, την οποία όμως ο θάνατος του Γκλιγκόροφ και η μεταγενέστερη επικράτηση των εθνικιστών του Γκρούεφσκι δεν αποδέχονταν. Οι εκεί εθνικιστές άρχισαν, καθώς είναι γνωστό, τις ανοησίες με τα αρχαία αγάλματα, τα αρχαιοπρεπή κτίρια, την ονομασία του αεροδρομίου τους και του αυτοκινητοδρόμου προς Ελλάδα με αρχαία ονόματα. Έτσι η λύση απομακρύνθηκε. Δείγμα κι αυτό μιας ανεύθυνης εξωτερικής ελληνικής πολιτικής, που επιθυμεί να χάνει ευκαιρίες, όπως άλλωστε συνέβη και στην Κύπρο με την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν.
Ο λαός το λέει «όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα». Εμείς οι Έλληνες, ας μη ξεχνάμε, ότι στο εσωτερικό μας δίκαιο, έχουμε μια διάταξη νόμου, με βάση την οποία παραγράφονται όλα τα δικαιώματα μας ύστερα από 20 χρόνια. Εγκαταλείποντας λ.χ. ένα ακίνητο στο έλεος του θεού, το χάνεις, αν στο μεταξύ το καταπάτησε τρίτος. Σου χρωστάει κάποιος; Εδώ τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Χάνεις τα χρήματά σου συνήθως, αν δεν τα ζητήσεις σε 5 χρόνια. Το ότι σήμερα οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους μετά μισόν αιώνα ζητούν αλλαγή ονόματος στο δικό μου νου τουλάχιστον φαντάζει ιλαροτραγικό, παρ’ ότι σέβομαι τις διαφορετικές γνώμες. Με τις γνώμες όμως δεν παράγεται πολιτική.
Η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή στο Βουκουρέστι πριν από χρόνια είχε θέσει στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ θέμα σύνθετης ονομασίας με το όνομα Μακεδονία. Νωρίτερα, η κυβέρνηση Σημίτη το ίδιο. Και ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών στο βήμα των Συνόδων του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη στις 7/7/12, 20/9/12 , 28/3/13, 20/1/14 και 27/9/14 διακήρυξε στην παγκόσμια κοινότητα τη θέση της Ελλάδος ως προς το όνομα της ΠΓΔΜ: Σύνθετη ονομασία με το όνομα Μακεδονία και γεωγραφικό ή χρονικό προσδιορισμό.
Σήμερα μετά την αλλαγή των εθνικιστών του Γκρούεφσκι και καθώς οι βόρειοι γείτονες μας επιθυμούν ένταξη στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, υπάρχει ευκαιρία επίλυσης αυτού του δευτερεύοντος, κατά τη δική μου θεώρηση, θέματος. Δυο μόνο άρθρα του γειτονικού Συντάγματος αφήνουν περιθώρια αλυτρωτικών βλέψεων. Κατά το δημ. Διεθνές Δίκαιο όμως, οι διεθνείς συμβάσεις υπερισχύουν των εσωτερικών Συνταγμάτων. Εμμέσως επομένως αντιμετωπίζεται το συνταγματικό θέμα, παρ’ ότι ευκταίες είναι μικρές τροποποιήσεις τριών μόνο φράσεων αυτών των συντ. διατάξεων.
Παραμένουν θέματα ταυτοτήτων και αλλαγής βιβλίων. Πολλοί μεγάλωσαν στην Π.Γ.Δ.Μ. με τις εθνικιστικές κορώνες και τις ιστορικές στρεβλώσεις των εθνικιστών. Η μεγάλη όμως ευκολία, με την οποία αλλάχτηκαν τα ονόματα του αεροδρομίου «Μέγας Αλέξανδρος» σε «Διεθνές Αεροδρόμιο Σκοπίων» και της κεντρικής οδικής αρτηρίας σε «Λεωφόρο φιλίας», δείχνουν πως ωρίμασαν οι καιροί.
Αν η Ελλάδα των 11 εκ. κατοίκων και των 138.000 τ.χλμ. νομίζει, πως κινδυνεύει από τον αλυτρωτισμό των εθνικιστών, άλλο τόσο οι βόρειοι γείτονες μας πρέπει να ανησυχούν για το αντίστροφο. Παρενθετικά θα σημειώσω, και ας προσεχθεί από τον αναγνώστη, αυτό που έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης στα «Νέα» στις 19/1/18: «Πριν τον Β’ Παγκ. Πόλεμο, όταν το ΚΚΕ θέλησε να γίνει μέλος της Κομμουνιστικής Διεθνούς το βουλγαρικό και σερβικό Κ.Κ. έθεσαν ως προϋπόθεση της ένταξης, να συμφωνήσει το ελληνικό Κ.Κ. (και συμφώνησε), πως θα δημιουργηθεί στη βόρεια χώρα μας κομμουνιστικό κράτος με το όνομα Μακεδονία, που να συμπεριλαμβάνει όλη τη βόρεια Ελλάδα». Όταν λοιπόν οι ίδιοι «βάζουμε τα χέρια μας και …βγάζουμε τα μάτια μας», είναι κωμικό, να θρηνούμε σήμερα με τη σύγχρονη θεώρηση του παγκόσμιου γίγνεσθαι για την τάχα κλοπή της ιστορίας, της ταυτότητας μας και του αλυτρωτισμού των βόρειων γειτόνων μας.
Καιρός να σοβαρευτούμε τουλάχιστον στην εξωτερική μας πολιτική και τουλάχιστον για το λεγόμενο Μακεδονικό πρόβλημα. Άλλωστε, το πολιτικό μας εποικοδόμημα στο σύνολό του τα τελευταία 20 χρόνια έχει αποδεχθεί τη σύνθετη ονομασία. Όλα τα υπόλοιπα έχουν ελάχιστη σημασία, όταν η Ελλάδα έχει στα ανατολικά της σύνορα έναν αλλοπρόσαλλο και απρόβλεπτο μεγαλοιδεάτη γείτονα. Εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε.
Ας μη ξεχνάμε τέλος, ότι 135 Κράτη της διεθνούς κοινότητας αποκαλούν τους βόρειους γείτονες «Μακεδόνες». Κανένας τους όμως δεν «έκλεψε» την ελληνική ιστορία, την ελληνική γλώσσα και την ελληνική παιδεία, παρ’ότι αναγνώρισαν τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας», θα είναι δε εξαιρετικά ευνοϊκό για εμάς να την αναγνωρίσουν σήμερα κατόπιν Συνθήκης ως λ.χ. «Δημοκρατία της Νέας Μακεδονίας».
* Ιλλυριοί. Η λέξη χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες για τους ινδοευρωπαϊκούς λαούς, που ζούσαν στη σημερινή Αλβανία και το Μαυροβούνιο.
** Παιονία. Εκτός από σημερινό ελληνικό Δήμο της περιοχής Κιλκίς στα σύνορα με την ΠΓΔΜ υπάρχει η αρχαία Παιονία, καθώς ονόμαζαν οι Έλληνες όλη την μεγάλη περιοχή βόρεια του Μακεδονικού βασιλείου της ελληνικής Μακεδονίας.
