«Μια μεγάλη παράσταση του θεάτρου μας που δημιουργεί χρόνια τώρα έξω από το κέντρο αγαπώντας και αγαπώμενο. Μια δημιουργία που ξεδιψάει τον αναγνώστη, όπως μια βρύση τον οδοιπόρο με κρύο καθαρό παλιό νερό σε άνυδρο τοπίο ντάλα μεσημέρι καλοκαιριού. Ο σκηνοθέτης με τη βοήθεια όλων των συντελεστών πέτυχαν να μας διασκεδάσουν και μαζί να μας ψυχαγωγήσουν. Επιτυχία διπλή.
Με αφορμή τη «Διαθήκη του καθηγητή», διήγημα του μεγάλου συγγραφέα Δημήτρη Χατζή, δημιούργησε ο Μάριος Ποντίκας έργο θεατρικό - σάτιρα, για να μας δείξει πρόσωπα και καταστάσεις μιας μικρής πόλης που σε κάθε θεατή φαίνονται σαν να είναι έργα και ημέρες της Ελλάδας όλης. Ο καθηγητής που έζησε σε όλη του τη ζωή μόνος, χωρίς οικογένεια, αφοσιωμένος στο λειτούργημά του, άφησε διαθήκη και όλοι προσπαθούσαν να μαντέψουν σε ποιους. Η σπιτονοικοκυρά του πρώτα έκανε άνω κάτω το σπίτι να βρει χρήματα, χωρίς αποτέλεσμα. Στη συνέχεια έδειξαν ενδιαφέρον για τη διαθήκη οι προύχοντες της μικρής πόλης ο Νομάρχης, ο Δήμαρχος, ο Αστυνόμος, ο εκδότης τοπικού τύπου, ο Πρωτοδίκης, ο στρατιωτικός και μαζί έδειξαν και το χαρακτήρα τους γεμάτο μικροπρέπειες που κρατούσαν στη μιζέρια, στη στασιμότητα και στην παρακμή τη μικρή κοινωνία. Ξεχωριστός είναι ο ρόλος του «τρελού» που κάθε άλλο παρά τρελός είναι. Επειδή ψέγει τις πράξεις των κρατούντων και είναι ο μόνος που λέει αλήθειες, τον βγάζουν τρελό, τον κυνηγούν και θέλουν να τον κλείσουν σε ίδρυμα.
Η διαθήκη του καθηγητή τελικά ορίζει, με τα χρήματά του να σπουδάζουν οι καλύτεροι μαθητές και γράφει: «Ελπίζω ως τα τότε να μην έχετε μεγαλώσει μόνο στα χρόνια, μα να έχετε γίνει και άντρες στην ψυχή και στο νου (...). Άντρες χρειάζεται η πόλη σας, τέτοιους θα χρειασθούν τα παιδιά σας και η πατρίδα μας». Ήξερε πολύ καλά ποιοι άνθρωποι διοικούν τον τόπο και ήθελε να ανοίξει τα μάτια στους μαθητές.
Το έργο αυτό του Μάριου Ποντίκα είναι επίκαιρο και σήμερα όσο ποτέ, γιατί και στις μέρες μας υπάρχει παρόμοια παρακμή της εξουσίας, που δυστυχώς την είδαμε στον «χθεσινό» Δεκέμβρη του 2008. Ο σκηνοθέτης Κώστας Τσιάνος μέσα από το αρνητικό των χαρακτήρων και μπαίνοντας στο πνεύμα της σάτιρας του συγγραφέα πέτυχε με τη βοήθεια όλων των συντελεστών να βγάλει το καλό στο οποίο σκόπευε το έργο.
Οι ηθοποιοί, που όλοι είναι πρωταγωνιστές, ήταν εκεί στο ρόλο τους, απόλυτα αφοσιωμένοι, που, είτε μιλούσαν είτε ήταν ακροατές, συμμετείχαν στα δρώμενα. Παρουσίασαν ανάγλυφα τους τύπους τους οποίους υπηρετούσαν και πέρασαν κι εμάς στους χώρους τους δικούς τους να δούμε και να ακούσουμε αυτό που ήθελαν σκηνοθέτης και συγγραφέας να μας πουν. Πέτυχαν με το ταλέντο τους, την προσοχή στις προτροπές του σκηνοθέτη, την υπευθυνότητα που έδειξαν και τη σκληρή δουλειά τους. Όλοι θαυμάσιοι στους ρόλους τους. Η Φανή Γέμτου ως Αντιγόνη Δέρβη, ο Περικλής Καρακωνσταντόγλου ως Απόστολος Δέρβης, η Λίλλυ Μελεμέ, μια γυναίκα, ο Δημήτρης Μυλωνάς ως αστυνόμος, ο Χρήστος Νίνης ως Αντώνιος Γωγούσης, ο Δημήτρης Παλαιοχωρίτης ως Μητροπολίτης - Γυμνασιάρχης, ο Παντελής Παπαδόπουλος ως τρελός, ο Πόπη Πελτεκοπούλου ως σπιτονοικοκυρά, ο Σπύρος Τσεκούρας ως δήμαρχος - Πρόεδρος πρωτοδικών και ο Τάκης Χρυσικάκος ως Λιαράτος Λοχαγός εν αποστρατεία. Όλοι κινούνται σε μια μικρή όμορφη πόλη, πέτρινη, με σπίτια κτισμένα από μαστόρους καλλιτέχνες λαϊκούς, σοκάκια με καλντερίμι, να περπατάνε ήχοι κλαρίνου, λαούτου και βιολιού, μαζί με τα παιδιά - μαθητές, τα αγόρια με πηλίκια και τα κορίτσια με ποδιές και άσπρους γιακάδες, να δείχνουν με πράξεις και λόγια την αγάπη και το σεβασμό στον καθηγητή που έφυγε από τον κόσμο τούτο. Και απέναντι η άσχημη εικόνα των μεγάλων που έρχονται να λερώσουν όλη αυτή την ομορφιά.
Η μουσική του Διονύση Τσακνή ήρθε και έδεσε με το πνεύμα του σκηνοθέτη, τα σκηνικά και τα κουστούμια της Ελένης Στρούλια, οι χορογραφίες του Φωκά Ευαγγελινού, η μουσική διδασκαλία του Δημήτρη Καρβούνη και όλοι όσοι βοήθησαν στα τεχνικά, ολοκλήρωσαν μία πραγματική δημιουργία.Το μόνο που μπορώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους και στον καθένα χωριστά. Σεβάστηκαν το θεσσαλικό μας θέατρο, την τέχνη που υπηρετούν και εμάς το κοινό. Μας τίμησαν και τους τιμήσαμε κι εμείς με την παρουσία μας και το παρατεταμένο χειροκρότημα.
Ευχή και παράκληση να δουν όσο γίνεται πιο πολλοί την παράσταση αυτή και προπαντός οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι μαθητές όλοι».
Βασίλης Σιουζουλής
