Η σπουδαία συγγραφέας του έργου «Ο Γάμος» της κ. Βάσας Σολωμού – Ξανθάκη βρίσκεται στη Λάρισα για να παρακολουθήσει στο «Θέατρο του Μύλου» την αποψινή παράσταση του «Θεσσαλικού Θεάτρου». «Ο Γάμος» θεωρείται ένα από τα κορυφαία έργα της και με τη θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου γνώρισε την πανελλήνια αναγνώριση. Η φετινή παράσταση, με πολλές αλλαγές από τις προηγούμενες, σημειώνει ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία και θεωρείται ήδη ένα από τα πιο σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα του χειμώνα. Η Βάσα Σολωμού – Ξανθάκη γεννήθηκε στα Αμπελάκια της Θεσσαλίας. Έζησε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία. Εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση και σε προγράμματα Κοινωνικής Εργασίας. Απολύθηκε επί δικτατορίας. Έκτοτε δίδαξε Συγκριτική Λογοτεχνία στους Μορφωτικούς Κύκλους της Χ.Ε.Ν., στις Σχολές Γονέων, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και Νεοελληνική Λογοτεχνία στο Τμήμα Κλασικών Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης. Εμφανίστηκε στα Ελληνικά γράμματα το 1960 με τα αφηγήματα Το δάσος της Λάπουρνας. Άλλα έργα της: Ο Ιερός Λόγος (Ιστορικό μυθιστόρημα) βραβείο Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς 1968, Ο Γάμος (νουβέλα) 1975, 1978,1981,1986, που μεταφράστηκε στα Πολωνικά, Γερμανικά, Αγγλικά και Γαλλικά. Το καπρίτσιο (1994), Αγαπημένη πόλη (1999) και πολλά άλλα.
Ο Β. Σιουζουλής για το έργο
H παράσταση του «ΓΑΜΟΥ», έργο της Βάσας Σολωμού Ξανθάκη και θεατρική προσαρμογή του Κώστα Τσιάνου, που είδαμε στο Θεσσαλικό μας θέατρο, παραμυθία είναι να βρει δρόμο η καλοσύνη, κάθαρση σώματος και ψυχής μέσα από το δράμα μιας μάνας και γυναίκας που αντιμετώπισε τα βάσανά της με μια αξιοπρέπεια Ελληνίδας επαρχιώτισσας με φρόνηση.
Συνεχίζει να προσθέτει ομορφιά στην ομορφιά του οράματος του Κώστα Τσιάνου. Όλοι οι συντελεστές, οι φίλοι ηθοποιοί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, έδωσαν ό,τι είχαν από ταλέντο, γνώση και δουλειά για να μας παρουσιάσουν δημιούργημα, που επάξια μπορεί να τοποθετηθεί θεατρικά δίπλα στην Ηλέκτρα, στις Χοηφόρες και σε όλες τις άλλες δημιουργίες του, που η ιστορία μας τις τοποθέτησε στις σελίδες της.
Οι θεατές, όπως εκδηλωθήκαμε στο τέλος, συμμετείχαμε στο δράμα και νιώσαμε τη μαγεία της σκηνής.
Οι περιπέτειες αυτές της Λενάκης, που παρόμοιες προλάβαμε οι παλιότεροι αρκετές στα χρόνια εκείνα τα δίσεκτα και αγράμματα, παρουσιάστηκαν με τόση θεατρική ομορφιά μέσα στον ωραίο χώρο του δικού μας θεάτρου, που οι θεατές βγήκαμε με κέρδος ψυχής, βλέποντας και ακούοντας πράξεις και λόγια θαυμαστά. Η ολοκλήρωση της δημιουργίας έγινε μέσα απ’ την τελετουργία του γάμου με τραγούδια παραδοσιακά, ήθη και έθιμα του χωριού και άλλες οικογενειακές στιγμές της καθημερινής ζωής του. Όλα τα τραγούδια, που ακούστηκαν από Αμπελακιώτισσες είναι ωραία παραδοσιακά δικά μας και επιλέχτηκαν με πολλή φροντίδα για ολοκλήρωση της εικόνας του χωριού και των ανθρώπων με όλα τα χρώματα των συναισθημάτων τους. Τα σκηνικά και τα κουστούμια όπως έπρεπαν για να φανεί το πνεύμα, η νοοτροπία και το όλο κλίμα μέσα στο οποίο διαδραματίστηκαν τα γεγονότα.
Η Ελένη Ουζουνίδου και η Γεωργία Γεωργόνη, δυο πρωταγωνίστριες δύσκολων ρόλων, κράτησαν λόγο και κίνηση στα όρια του απλού, του λιτού με το μέτρο εκείνο που χαρακτηρίζει την αληθινή ελληνική τέχνη. Μας έδειξαν μια γυναίκα που αντιμετώπιζε σωστά το δράμα της ζωής της, όρθια, συνετή, χωρίς να δώσει δικαίωμα σε κανένα του χωριού να πει κουβέντα που να κατεβάζει το μπόι της.
Ο Άρης Λάσκος, μέσα στο πνεύμα του έργου, έδωσε όσα του ζητήθηκαν, η δική μας πια Πόπη Πελτεκοπούλου, στο ρόλο της θείτσας, προστάτιδας των ορφανών από μάνα έδειξε όλο το καλό της θεατρικό εαυτό, ο Περικλής Καρακωνσταντόγλου, που τόσες συγκινήσεις μας πρόσφερε με το ταλέντο του, με λίγες κινήσεις του σώματός και άλλες τόσες εκφράσεις προσώπου πρόσθεσε στη θεατρική ομορφιά. Το δικό μας κορίτσι η Ζωή Μουκούλη, η έκπληξή μου, για το παραπάνω που έδειξε απ’ το καλό της, υπηρέτησε υποδειγματικά ένα ρόλο με απαιτήσεις. Ο επίσης δικός μας το ίδιο καλός Βασίλης Γιαβρής. Ο Στέργιος Νενές, παρουσίασε σωστά το γαμπρό, ένα καλό παιδί, όσο το ήθελε το χωριό και η εποχή. Η Μαίρη Σαουσοπούλου, που ήταν αυθεντική ως πεθερά νύφης και μάνα γαμπρού, η Τασία Επιθυμιάδη, τόσο καλή, στο ρόλο μιας κοπέλας ιδιαίτερης. Υπήρχαν και τέτοιες ξεχωριστές στα χωριά, τις οποίες κανένας δεν καταλάβαινε. Τις θεωρούσαν αλαφροϊσκιωτες, ως και οι μάνες τους ακόμη. Ο Γρηγόρης Ποιμενίδης αυθεντικός κουρέας για το απαραίτητο κούρεμα του γαμπρού, σκηνή γνωστή.
Είναι μια παράσταση αντάξια και αυτή του δικού μας θεάτρου, που χρόνια τώρα δεν είναι μόνο δικό μας ,των Θεσσαλών, αλλά όλων των Ελλήνων. Δίνει συναισθηματική φόρτιση, ανθρώπινη και μας φέρνει σε μια κατάσταση χαρμολύπης, συναίσθημα καθαρά ελληνικό. Δεν νομίζω να υπάρχει σε λεξιλόγιο άλλων χωρών.
Καλό είναι να το δουν όχι μόνο οι μεγάλοι, αλλά και οι μαθητές με τη βοήθεια των διευθύνσεων των σχολείων με τους καθηγητές παρέα και όλοι οι νέοι. Θα ακούσουν και θα μάθουν πολλά για τον τόπο τους και τους παππούδες.
