Το θεατρικό έργο «Τα Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού, που αποτυπώνει την περιοχή και την εποχή της με έξοχο τρόπο στις καλλιτεχνικές του ποιότητες, είχε παιχτεί επί δύο χρόνια από το 1962 ως το 1963 στην Αθήνα και την επαρχία, όπως και στην Κύπρο, την Τουρκία και το Λονδίνο (όπου ο Γαλανός είχε κάνει σπουδές κινηματογράφου, ραδιοφώνου και τηλεόρασης), γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Το 1963, ο Γαλανός διασκεύασε το έργο σε κινηματογραφικό σενάριο, που γυρίστηκε από τον αξέχαστο Βασίλη Γεωργιάδη. Η απήχηση της ταινίας που προβάλλεται απόψε στην ΕΤ3 στις 23.10, ήταν ακόμη μεγαλύτερη από της παράστασης, ενώ στη συνέχεια προτάθηκε για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών και για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, το οποίο πήγε με μικρή διαφορά στο «Οκτώμισι» του Φεντερίκο Φελίνι. Ο μεγάλος Γεωργιάδης («Γάμος Αλά Ελληνικά», «Ραντεβού με μια Άγνωστη», «Κορίτσια στον Ήλιο», «Οι Πανθέοι», «Γιούγκερμαν»), που και η επόμενη ταινία του «Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο» προτάθηκε για Όσκαρ, όχι μόνο αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο το υλικό του Γαλανού (όπως έκανε ακόμη και στα πιο μέτρια σενάρια υλικό στην Ελλάδα που τον αποκαλούσαν δικαίως ως «δάσκαλο» στερώντας του όμως τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του, ενώ στο εξωτερικό η αξία του ήταν σαφώς αναγνωρισμένη και αν του είχε δοθεί περαιτέρω δυνατότητα διεθνούς καριέρας, θα είχε θεωρηθεί τουλάχιστον ισάξιος του Γουΐλιαμ Γουάιλερ), αλλά και το απογείωσε μοναδικά με την ευαισθησία της στέρεης ματιάς του στην πολυσχιδή του φιλμογραφία, εμπνέοντας όπως πάντα εξαίσιες ερμηνείες στους ηθοποιούς του, από τους οποίους αναφέρω ενδεικτικά την συγκλονιστική Ηρώ Κυριακάκη ως Κατερίνα, ιδίως στις σκηνές της με τον μεγάλο θεατράνθρωπο, ηθοποιό και συγγραφέα Νότη Περγιάλη (που ξανασυνεργάστηκε με τον Γεωργιάδη στο προαναφερθέν «Χώμα» ως Μαρίνος Αντύπας και στη σειρά «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» όπου έγραψε το σενάριο) ως γέρο, αποκαμωμένο και ακάματο συνάμα ζευγάρι σε ένα κόσμο που διαλύεται. Η υπέροχη διεύθυνση φωτογραφίας του Νίκου Γαρδέλη, τα εκπληκτικά σκηνικά του Πέτρου Καπουράλη (η ταινία γυρίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε στούντιο) και ο λυρισμός της μουσικής του Σταύρου Ξαρχάκου, έχουν γράψει τη δική τους ιστορία μαζί με –και πέρα από– την ταινία. Ένα συγκινητικό αριστούργημα του σπουδαίου ελληνικού κινηματογράφου.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας
Ηθοποιός
