Μουσική…
Μια λέξη που κρύβει ολόκληρη την ιστορία, τον πολιτισμό, την ίδια τη ζωή.
Μια τέχνη, ένα ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο. Μια περιπλάνηση στις γειτονιές του κόσμου αλλά και στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.
Για αιώνες η μουσική υπήρξε μόνο μια ακουστική ευχαρίστηση και μια μελωδική διάδοση. Πολύ αργότερα κέρδισε την «αθανασία» αφού μετατράπηκε σε νότες και γραφή. Μόλις όμως τον περασμένο αιώνα έγινε κατορθωτή η αναπαραγωγή της, με τρόπο τεχνικό.
Η τεχνολογία μπόρεσε να δημιουργήσει υλικά αναπαραγωγής, μεταφοράς και τελικά διάσωσής της. Πρώτα με το βινύλιο και την αναλογική αποτύπωση της μουσικής, στη συνέχεια με τον ψηφιακό ήχο του CD.
Με την διάδοση όμως του ίντερνετ κι αυτά εξέλιπαν. Τα βινύλια σχεδόν έχουν εξαφανιστεί. Σήμερα σπανίζουν, όπως και οι συλλέκτες τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τα CD. Το πιο πιθανό μέρος να συναντήσεις πλέον βινύλιο είναι σε κάποια καφετέρια ως …στολίδι τοίχου.
Αν αναζητήσει κανείς σήμερα συλλέκτες, μάλλον θα συναντήσει κάποιους παλιούς φαν της ροκ και της μέταλ μουσικής, οι περισσότεροι από τους οποίους με τη σειρά τους δεν έχουν πλέον την οικονομική δυνατότητα να συλλέγουν άλλο.
Θα τους συναντήσεις να συζητάνε για παλιές ένδοξες εποχές της δεκαετίας του 70’ και 80’ όταν η μουσική είχε άλλο νόημα για αυτούς. Ήταν τρόπος ζωής το πώς θα αγόραζες το βινύλιο, από ποιο μέρος, πως θα μπορούσες να το δώσεις στου φίλους σου να το ακούσουν, διαφορετικές εποχές που οι νέοι σήμερα δεν μπορούν να κατανοήσουν. Πλέον στο διαδίκτυο βρίσκονται όλα ψηφιακά, εύκολα να τα βρει κανείς και είτε να τα αγοράσει, είτε να τα «κατεβάσει» για να τα ακούσει.
Αναζητώντας κάποιους από τους εναπομείναντες συλλέκτες στην πόλη μας ανακαλύψαμε κάτι αρκετά αισιόδοξο. Όταν οι πιο μεγάλοι και παλαιοί συλλέκτες πουλάνε τους δίσκους τους για οικονομικούς κυρίως λόγους ή για λόγους αποθηκευτικού χώρου, εκεί έρχονται αρκετά νεαρής ηλικίας άτομα να πάρουν τη σκυτάλη και να συνεχίσουν την παράδοση.
Όσο μπορούν και αυτοί λένε, γιατί δεν είναι εύκολο να αγοράζεις κάθε μέρα ούτε κάθε εβδομάδα, αν σκεφτεί κανείς ότι κατά μέσο όρο ένας δίσκος βινυλίου κοστολογείται περί τα 20 ευρώ.
Όπως λέει στην «Ε» ο Μιχάλης Ζουναράκης ένας νέος σε ηλικία, συλλέκτης, οπαδός της μουσικής και μέλος συγκροτήματος «Αν και κάποιες φορές είναι ακριβά συνεχίζω να συλλέγω διότι είναι κάτι που με ικανοποιεί και είναι ένας από τους τρόπους για να υποστηρίξεις τη μουσική βιομηχανία. Όσοι ασχολούνται με τη μουσική ξέρουν ακριβώς τι εννοώ. Επίσης, αποτελεί έναν τρόπο για υποστήριξη προς τα ελληνικά σχήματα που δεν έχουν ιδιαίτερη φήμη κι αναγνώριση σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, στην οποία παρ' όλα αυτά επιλέγουν να κυκλοφορούν δίσκους».
Από την άλλη ένας μεγαλύτερος σε ηλικία και παλαιός συλλέκτης ο Αντώνης Παπαχρήστος μας λέει ότι συλλέγει εδώ και 29 χρόνια βινύλια, κυρίως σκληρού ήχου, αν και αργότερα ασχολήθηκε και με άλλα είδη μουσικής, λόγω της αγάπης για τον φαντασμαγορικό κόσμο της μελωδίας.
Λάτρης και υποστηρικτής του βινυλίου υποστηρίζει επίσης: «Τα είδη μουσικής που ακούω πιστεύω ότι ταιριάζουν καλυτέρα στο βινύλιο απ ότι στο CD. Καλό θα ήταν λοιπόν κάποια είδη μουσικής να ακουστούν κάποια στιγμή από βινύλιο στις πρώτες τους εκδόσεις και όχι από τις επανεκδόσεις των CD. Αγοράζω φυσικά και CD κυρίως από τοπικά συγκροτήματα ως ένδειξη υποστήριξης».
Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια αρκετά αξιόλογη προσπάθεια επανατοποθέτησης του βινυλίου στις αγορές από διάφορα συγκροτήματα που το τολμούν. Εδώ δημιουργείται και ένα ερώτημα μήπως επανέρχονται οι καλές εποχές του φυσικού αναλογικού ήχου;
Γιάννης Παπαθανασίου
