«Ίσως δεν μπορώ να εκτιμήσω πόσο σημαντικός είναι σαν ποιητής ο Κώστας Λάνταβος, νιώθω όμως ότι είναι Ποιητής. Ο Κώστας δεν επιδιώκει να δείξει ότι μπορεί να γράφει και ποιήματα. Δεν γράφει για τους άλλους. Δεν τον ενδιαφέρει να αναδειχτεί και “σαν” ποιητής. Ξέρει πολύ καλά ότι “ψηλαφώντας ίσκιους που ανθίζουν στο φως”, η ποίηση δεν είναι μια ιδιότητα που αθροίζεται σε “άλλα” προσόντα. Ο Ποιητής δεν έχει άλλα προσόντα. Όλες οι άλλες ιδιότητες –τυπικές και ουσιαστικές-ενσωματώνονται στις έννοιες και αφομοιώνονται από τους στίχους. Όλα υποκύπτουν στα θέλγητρα και την πλοκή των λέξεων. Αναπόφευκτα αυτή η “εσωτερίκευση” του κόσμου στις ανάγκες του ποιητή, απελευθερώνει απεριόριστα την επικοινωνία του υπαρκτού ταλέντου με τις λεπτές κόκκινες -και πολλές φορές αδιόρατες- γραμμές, που ορίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στα απλά και τα σύνθετα, ανάμεσα στο γενικό και το ειδικό, στο πραγματικό και το φανταστικό. Ανάμεσα στα άλλα , τη σχέση ανάμεσα στο “εγώ” και τα εξελισσόμενα κοινωνικά όρια. Ένα “εγώ” που “Κρατώντας στο ένα χέρι το φθινόπωρο και στο άλλο το χειμώνα”, “κυλά αργά σαν το νερό”.
Ξαναδιαβάζοντας τα ποιήματα, ξανά και επιλεκτικά, αισθάνθηκα την ανάγκη να προσπαθήσω να διαρρήξω κάπως “τη σιωπή” που είχε συνωμοτήσει μαζί του “ (σ)το Αύριο να μην το μάθει”. Λίγα πράγματα όμως κατάφερα γιατί ο Κώστας κινείται ασταμάτητα ανάμεσα στο φώς και στο σκοτάδι, και στα “μυστικά περάσματα-μείναμε (νε) λίγοι οι συμπαίκτες”. Στριμωγμένος ανάμεσα στα αντίθετα αφήνεται να παρασυρθεί στη αέναη ροή της μεταβολής του ενός στο άλλο, σκορπίζει “θνητός” και “παραδίδεται στη ζωή άνευ όρων άνευ ορίων”. Στο τέλος “δεν έμεινε τίποτα. Μόνο λέξεις… επιφυλακτικές που αρνούνται κάθε στίχο”.
Ο Ποιητής δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει σχέσεις και συνθήκες που φαίνεται ότι συγκρούονται με τις ευαισθησίες του. Το αντίθετο, τολμά να συγκριθεί με την “μοναξιά”, την “απουσία”, τα “ήθη της νύχτας”. Το μόνο φαίνεται που τον ανησυχεί είναι “η απαλλαγή της προσδοκίας του αύριo”, παρά το γεγονός “ότι ξόδεψε πολύ χρόνο - για να καταλάβει τι είναι ο χρόνος”. Ωστόσο “ομόκλινος της σιωπής -πορεύεται αδέσποτος - σ’ ένα ανέκφραστο αλλού- με το όνειρο μεσίστιο”. “Να κυματίζει”... στο χρόνο.
Η ποιητική συλλογή “Καλημέρα” του ποιητή, δεν πραγματεύεται ένα θέμα. Είναι συγκέντρωση ποιημάτων για μια μεγάλη γκάμα θεμάτων και σε πλατύ χρόνο γραμμένα. Αυτό αποτελεί και το πλεονέκτημα της πρόσφατης έκδοσης της. Κάθε ποίημα προσθέτει ένα σκαλί στη εξαιρετική διαχρονική συλλογή, που την διαπερνά ο ποιητικός οίστρος του Κώστα Λάνταβου. Που κάθε βράδυ “...κι από παραθυρόφυλλα κλειστά-αιχμαλωτίζει εικόνες”.
