Της Σοφίας Ορφανιώτη
Είναι πρωί Μεγάλης Τρίτης, τα σχολεία έχουν κλείσει για τις διακοπές του Πάσχα και παιδικές φωνούλες «πλημμυρίζουν» το οίκημα της οδού Κυθήρων και Πρεβέζης στη συνοικία της Ανθούπολης.
Εκεί βρίσκεται το Κρίκκειο Ορφανοτροφείο Θηλέων της Ιεράς Μητρόπολης Λαρίσης και Τυρνάβου, όπου φιλοξενούνται 11 κοπέλες, ηλικίας από 12 έως 19 χρόνων.
Η μικρότερη είναι μαθήτρια του Γυμνασίου και οι δύο μεγαλύτερες είναι ήδη φοιτήτριες. Η μία σπουδάζει σε ΤΕΙ της Πάτρας και η άλλη στην Τρίπολη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο.
Η ζωή για τις μικρές ένοικες του Ορφανοτροφείου κυλά ήρεμα, με τα μικροπροβλήματα της, όπως θα συνέβαινε άλλωστε σε κάθε σπίτι.
Το πρωί σχολείο, στη συνέχεια φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, διάβασμα και λίγη ξεκούραση με συζήτηση για τα τεκταινόμενα της ημέρας.
Είναι λίγο οξύμωρο το όλο σκηνικό, από τη μία ένας χώρος άρτια οργανωμένος, με υπνοδωμάτια, κουζίνα, τραπεζαρία, χώρο ξεκούρασης, ό,τι δηλαδή θα επιθυμούσε κάθε παιδί για το σπίτι του, ένας ιδανικός χώρος, και από την άλλη τα πρόσωπα, η ζωή και τα βάσανα που «κουβαλούν» στις μικρές πλάτες τους αυτά τα παιδιά. Δύσκολες καταστάσεις, σκληρά βιώματα για το τρυφερό της ηλικίας τους.
Τα παιδιά αυτά λόγω των οικογενειακών τους προβλημάτων θα μπορούσαν να ζουν, κάποια με τον ένα γονιό, κάποια άλλα με τους παππούδες, ακόμη και στον δρόμο!
Όμως χάρη στην αξιέπαινη πρωτοβουλία της Μητρόπολης και προσωπικά του σεβασμιοτάτου μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου, μένουν εκεί έχοντας στο πλευρό τους, αξιόλογους ανθρώπους, που τα στηρίζουν και τα αγαπούν, σε ένα περιβάλλον αξιοπρεπέστατο.
Κάποια είναι κορίτσια ορφανά που έχασαν τον ένα ή και τους δύο γονείς, κάποια άλλα έχουν χωρίσει οι γονείς τους και με δικαστική εντολή έχασαν την επιμέλεια τους και εκείνα βρήκαν εκεί στέγη, ενώ υπάρχουν και άλλα που έχουν οικονομικά προβλήματα. Προέρχονται κυρίως από την περιοχή της Θεσσαλίας αλλά και από άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Για να κυλήσει η καθημερινότητα ομαλά στο Κρίκκειο Ορφανοτροφείο εργάζονται 7 άτομα με κυκλικό ωράριο. Μαγείρισσα, καθαρίστριες, η βρεφονηπιοκόμος κ. Αθηνά Χατζημπαρμπεράκη που ζει εκεί μέσα μόνιμα και έχει αναλάβει σχεδόν τα πάντα, από την επίβλεψη και το διάβασμά τους μέχρι και τη μεταφορά τους σε όλες τις υποχρεώσεις που έχουν.
«Είμαστε μια πολυμελής οικογένεια θα πει στην «Ε». Υπάρχει μεταξύ μας μια σχέση επικοινωνίας. Ζούμε με κανόνες, όπως συμβαίνει σε ένας υγιές σπίτι και η μία βοηθά την άλλη. Λόγω της ηλικίας σαφώς υπάρχουν και μικροφασαρίες, οι οποίες όμως ξεπερνιούνται». Μάλιστα συμπληρώνει χαριτολογώντας η κ. Χατζημπαρμπεράκη υπάρχουν και οι τιμωρίες, εάν κάποια κάνει μια αταξία, δεν θα δει τηλεόραση για μια ημέρα...
Τη συζήτησή μας διακόπτουν οι μικρές οι οποίες θέλουν να συμμετάσχουν στον διάλογο.
Η Χρύσα είναι η μικρότερη του Ορφανοτροφείου. Είναι 13 χρόνων και πάει στην Α’ Γυμνασίου. Μένει εκεί 6 μήνες και παρά τα προβλήματα της οικογένειας που «σέρνει» πίσω της, είναι χαρούμενη και ήσυχη σαν να βρήκε εκεί μέσα τη γαλήνη που αναζητούσε.
Άλλη μια μικρή της παρέας η Ζηνοβία, είναι μόλις 16 χρόνων, μαθήτρια της Γ’ γυμνασίου, που όνειρο της είναι να γίνει κομμώτρια.
Η Ξένια είναι μια 15χρονη Ρωσίδα, ήρθε στην Ελλάδα πριν τρία χρόνια με τη μητέρα της. Μιλά πολύ καλά ελληνικά και τελειώνοντας το σχολείο θα ασχοληθεί είτε με τον χορό, είτε με τη φωτογραφία.
Την παρέα συμπληρώνει η 16χρονη Βαρβάρα, μαθήτρια της Γ’ γυμνασίου, που δεν της αρέσει το διάβασμα και θα ασχοληθεί και αυτή με την κομμωτική.
Το να έχεις κανείς υπό την επίβλεψή του 11 κορίτσια και μάλιστα στην περίοδο της εφηβείας είναι εξαιρετικά δύσκολο, θέλει χρόνο, αφοσίωση, στέρηση της προσωπικής ζωής.
«Προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατό ώστε αυτά τα παιδιά να βρουν εδώ μέσα αυτό που στην οικογένειά τους δεν είχαν. Όχι χρήματα, αυτό που τους λείπει περισσότερο είναι ηρεμία, αγάπη, μια ζεστή αγκαλιά, ένα χάδι. Δυστυχώς αυτά τα κορίτσια στερήθηκαν ακόμη και το χαμόγελο από τις οικογένειές τους, θα πει η υπεύθυνη του Κρίκκειου Ορφανοτροφείου κ. Δήμητρα Τσιτσιβά.
Και φυσικά στον αγώνα αυτό που δίνουμε καθημερινά δεν είμαστε μόνες, έχουμε πέρα από τη Μητρόπολη που ενισχύει το θεάρεστο έργο, πολλές κυρίες της Λάρισας που μέσα από τις δωρεές τους ενισχύουν την προσπάθεια», θα συμπληρώσει η κ. Τσιτσιβά.
Και το έργο της προσφοράς συνεχίζεται. Απλοί Λαρισαίοι δίνουν ό,τι μπορούν, από ρούχα μέχρι και ένα συμβολικό ποσό, για τη συντήρηση του χώρου και των παιδιών.
Ακόμη επαγγελματίες κάθε είδους, από τον χώρο όπου προέρχονται προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.
«Για την εύρυθμη λειτουργία του Ορφανοτροφείου έχουν ευαισθητοποιηθεί και οι ιερείς των ενοριών της πόλης, που δίνουν κάθε φορά ένα χρηματικό ποσό, αλλά και εθελόντριες που με την παρουσία τους δίνουν ζωή στο χώρο και κυρίως συνδράμουν ώστε να εξασφαλίζουν σε αυτά τα παιδιά έναν χώρο ανάπαυσης, που να τον αισθάνονται σαν το δικό τους σπίτι. Υπάρχει τεράστια βοήθεια από πολλούς συνανθρώπους που είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι και είναι πανταχού παρόντες σε οποιοδήποτε κάλεσμα του μητροπολίτη» θα επισημάνει και ο πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητρόπολης Λαρίσης και Τυρνάβου π. Αχίλλιος.
Το Κρίκκειο Ορφανοτροφείο Θηλέων θεμελιώθηκε το 2006 και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 2008, όπου ξεκίνησε τη λειτουργία του με τη φιλοξενία τριών κοριτσιών. Πήρε το όνομα του από το ζεύγος Κρίκκη, που δώρισε την περιουσία του σε ορφανά παιδιά της πόλης. Έσοδα από το Προσκύνημα της Αγίας Παρασκευής Τεμπών αλλά και από δωρεές δόθηκαν για την ολοκλήρωσή του.
Το οικόπεδο στο οποίο ανεγέρθη, ανήκε στον Σύλλογο Άγιο Ιωάννη Ελεήμων, που το δώρισε στη συνέχεια στην ενορία των Ταξιαρχών και εκείνη με τη σειρά της στη Μητρόπολη, όπου με πρωτοβουλία του σεβασμιοτάτου μητροπολίτη έγινε τελικά το Ορφανοτροφείο.
Διοικείται από 7μελές διοικητικό συμβούλιο, με πρόεδρο τον μητροπολίτη, αντιπρόεδρο τον Πατέρα Τιμόθεο Κοντογιάννη και άλλα πέντε λαϊκά μέλη.
Όλοι μαζί πασχίζουν για να έχουν αυτά τα κορίτσια μια καλύτερη ζωή, μια καλύτερη τύχη.
Ήδη διανύουμε τις άγιες ημέρες του Πάσχα, κάποια από τα κορίτσια, όσα θέλουν και έχουν τη δυνατότητα, θα περάσουν τις φετινές γιορτές με ανθρώπους του στενού τους οικογενειακού περιβάλλοντος. Κάποια άλλα όμως θα μείνουν στο Ορφανοτροφείο, περιμένοντας τις φίλες τους, να επιστρέψουν και μαζί με αυτές και οι νεανικές φωνές τους, δίνοντας ζωή στο χώρο, μέσα απ’ τη δική τους παιδική ζωντάνια.
