Του Δημήτρη Βάλλα
Το όνομα ιταλικό, και έτσι θα το γράψουμε:
Misi Spiotta λοιπόν από το Udine, μια πανέμορφη πόλη 100.000 κατοίκων στη Βόρεια Ιταλία κοντά στη Βενετία και την Τεργέστη, περιοχή με μεγάλες γνωστές βιομηχανίες στο χώρο του επίπλου και του μετάλλου, στους πρόποδες των Άλπεων και με χειμερινό τουρισμό και μεγάλα χιονοδρομικά κέντρα.
Από το 1987 ζει στη Λάρισα, πλέον έχει την ελληνική υπηκοότητα και ψηφίζει κανονικά στην πόλη μας.
Με τα μάτια μιας αλλοδαπής Ελληνίδας λοιπόν θα δούμε σήμερα τη Λάρισα, πώς την έζησε, πώς θα ήθελε να ήταν, αλλά και τις διαφορές από μια άλλη κουλτούρα που θέτει άλλες προτεραιότητες.
«Θέλεις σίγουρα συνέντευξη από μένα, θα μου πει με τα άψογα ελληνικά της, είμαι Ιταλίδα, αλλά και Λαρισαία, αλλά και γυναίκα-για όσους δεν το ξέρουν- του Γιάννη Σάπκα του γιατρού και παλιού υποψηφίου δημάρχου...»
Λες και δεν το ξέραμε δηλαδή, αλλά το παρακάμπτουμε« Με τον Γιάννη συμφώνησα και εγώ να μην ξανακατέβει στις εκλογές. Σαφώς και υπάρχουν και άλλοι ικανοί που μπορούν να αναλάβουν τη σκυτάλη... Εγώ σήμερα θα σου μιλήσω σαν μια Ιταλίδα που ήρθε στη Λάρισα το... 1987 και το κλείνουμε εδώ το θέμα που πας να βάλεις...».
Μάλιστα λοιπόν και πάμε:
«Είχα τελειώσει τη γεωπονική στην Πάντοβα και το 1987 παντρεύτηκα και ήρθα στην πόλη σας που τώρα είναι και πόλη μου.
Θυμάμαι ότι τότε δεν υπήρχαν πεζόδρομοι και με το καροτσάκι ήταν αδύνατο να κυκλοφορήσει κανείς στους δρόμους, αλλά και στα πεζοδρόμια. Ειδικά στην Κούμα γινόταν το αδιαχώρητο και υπήρχε κυκλοφοριακό πρόβλημα. Στο κέντρο της πόλης ήταν πολύ δύσκολο κανείς να κυκλοφορήσει με τα πόδια. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρχε κάποιο σημείο αναφοράς για συνάντηση. Ήταν όλα ίδια, έτσι κάθε μέρα χανόμουν στους δρόμους.
Δεν υπήρχε δηλαδή ένα χαρακτηριστικό μνημείο, ένα ιστορικό κτίριο, κάτι τέλος πάντων, παρά μόνο δύο πλατείες που δεν μου ήταν αρκετές για να προσανατολιστώ...
Ήμουν μουδιασμένη και η διαφορά με τη δική μου πόλη το Udine, ήταν μεγάλη.
Εκεί υπήρχε το ιστορικό κέντρο, πολύ πράσινο και μεγάλα πάρκα.
Βέβαια στη Λάρισα άλλαξαν πολλά, να φανταστείς ότι τότε που ήρθα δεν υπήρχαν κάδοι για τα σκουπίδια και όλοι τα έβγαζαν σε σακούλες κάτω από τις πόρτες. Στην καθαριότητα και στους πεζοδρόμους έγιναν μεγάλες βελτιώσεις. Όμως αυτό που με εντυπωσίασε ήταν όταν βγήκε στην επιφάνεια το Αρχαίο Θέατρο. Το θεωρώ ως το πιο σημαντικό πράγμα της πόλης που πρεπει να αναδειχτεί, γιατί εμείς στην Ιταλία εάν είχαμε ένα ανάλογο μνημείο δεν θα το αφήναμε έτσι!»
Τι μας λείπει δηλαδή...
* Έχεις ελληνική υπηκοότητα και ψηφίζεις εδώ. Τι νομίζεις ότι μας λείπει στη Λάρισα;
«Μας λείπει ο πολιτισμός. Και πολιτισμός δεν είναι να κτίζεις ένα κτίριο που δεν λειτουργεί, να λες δηλαδή έκανα αυτό, έκανα το άλλο, αλλά δεν λειτουργούν. Μέχρι τώρα νομίζω ότι στην πόλη δεν έχουν γίνει πολλά πράγματα για τον πολιτισμό. Θα ήθελα να υπάρχουν εκδηλώσεις που να αναδεικνύουν τη Λάρισα και στις οποίες να συμμετέχουν όλοι και όχι μόνο οι κάτοικοι. Θα ήθελα δηλαδή εκδηλώσεις που δεν θα προβάλουν τον Δήμαρχο, αλλά την πόλη, όπως φεστιβάλ, γιορτές με χαρακτήρα και παράλληλη προβολή επιλεγμένων τοπικών προϊόντων, κ.λπ.
Θα ήθελα ακόμα όλο το κέντρο να είναι κλειστό στα αυτοκίνητα, όπως στην Ιταλία και να κυκλοφορούν μόνο λεωφορεία και ποδήλατα, να είναι δωρεάν σε κάθε συνοικία με συμβολική πληρωμή. Περιμένω την ανάδειξη του Αρχαίου Θεάτρου, αλλά και του πέριξ αυτού χώρου με οικιστικές αναπλάσεις ακόμα και στις εξωτερικές προσόψεις των κτιρίων.
Οι καφετέριες, είναι πολλές και θα έπρεπε να είναι πολύ λιγότερες για να είναι οι πλατείες για τον κόσμο.
Θα ήταν παράλειψη να μην σου πω ότι το ποτάμι βελτιώθηκε πολύ και υπάρχει εκεί περισσότερο πράσινο.
... Ψήφισα, λοιπόν μια που επιμένεις, το πρόγραμμα του υποψήφιου που μου άρεσε περισσότερο και περιμένω κάποτε να γίνουν όλα αυτά για να βελτιωθεί η καθημερινή μας ζωή και το πολιτιστικό μας επίπεδο και δεν σου το κρύβω ότι είμαι αισιόδοξη, γιατί το θέλουν όλοι οι συμπολίτες μου (πλέον)...
