Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Λ. Τζέκας
Μπορεί η Ελβετία να είναι διάσημη για την ακρίβεια των ρολογιών της όμως ένας Λαρισαίος κατάφερε να «κερδίσει» Ελβετούς με τις δικές τους κινήσεις … ακριβείας και μάλιστα πάνω στο βουνό. Ο Περικλής Σδραβόπουλος που ως αλπινιστής δούλεψε στα Τέμπη μετά την κατολίσθηση, δέχθηκε πρόταση από ελβετική εταιρία για εργασία στη χώρα τους. Σε ένα διάλειμμα από τα συνεχόμενα ταξίδια του, μίλησε στην «Ε» για την επιλογή του, τους κινδύνους και τις συνθήκες εργασίας αλλά και την αντιμετώπιση που τυγχάνει στην Ελβετία. Ήταν ένα χόμπι που εξελίχθηκε σε επάγγελμα τονίζει και ξεκινάει την ενδιαφέρουσα περιγραφή του…
«Ξεκίνησα συνεργαζόμενος με τον Νίκο Ντάγκα στην αναρρίχηση το 1995. Το 2009 έγινε η πρώτη κατολίσθηση και βρέθηκα στα Τέμπη. Μετά από έξι μήνες ο υπεύθυνος των έργων ήρθε για να έχει προσωπική άποψη για το θέμα. Εκεί με είδαν οι Ελβετοί για πρώτη φορά και εκτίμησαν πως έχουν ένα άτομο εδώ ανά πάσα στιγμή. Μετά από έναν χρόνο συνεργασίας μού έκαναν μια πρόταση να μεταβώ στην Ελβετία…
Και έτσι ξεκίνησαν όλα. «Πέρασα σχολεία και επιθεωρήσεις και πιστοποιήθηκα. Συνέχισα να είμαι μαζί τους ως άτομο που περνάει μια περίοδο εξετάσεων. Έχω βρεθεί στα Σκόπια και στη Γαλλία για δουλειές ως παρατηρητής αλλά κατά βάση είμαι στην Ελβετία όπου κάνουμε επιθεωρήσεις για τον σιδηρόδρομο και την πολιτική προστασία σαν οδηγός βουνού. Η συνεργασία πηγαίνει καλά».
Εδώ και μερικά χρόνια πλέον πηγαινοέρχεται λοιπόν στη χώρα της… σοκολάτας, των Άλπεων και της οικονομικής σταθερότητας. Όταν μάλιστα φεύγει από την Ελλάδα, που χαρακτηρίζεται από την οικονομική αστάθεια βλέπει και διαφορές: «Αυτό που αλλάζει βγαίνοντας στην Ελβετία είναι πως σε αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Επίσης αλλάζουν οι παροχές. Για τον καλό μισθό όμως, περιμένουν πρώτα να αποδείξεις πως σου αρέσει αυτό που κάνεις και πως έκαναν και οι ίδιοι σωστή επιλογή».
Άνθρωπος της δράσης που απεχθάνεται το… γραφείο, μας μίλησε και για τη σχέση του χόμπι και του επαγγέλματος: «Οι ομοιότητες που έχουν σταματάνε μόνο σε κάποιες διαδικασίες και υλικά. Όλα τα άλλα είναι τελείως διαφορετικά. Άλλο είναι η αναρρίχηση ως αναψυχή και άλλο το επάγγελμα. Στο πρώτο δεν σκέφτεσαι και χαλαρώνεις και στο άλλο έχεις πολλά στο κεφάλι σου», ενώ για το αν έχει νιώσει ποτέ φόβο και κίνδυνο είπε: «Υπήρχαν στιγμές που έχω φοβηθεί αρκετά αλλά είναι σπάνιες οι στιγμές και γίνονται γιατί στο εργασιακό περιβάλλον που είμαι δεν εξαρτώνται όλα από σένα αλλά και από αστάθμητους παράγοντες. Εσύ πρέπει προσπαθείς να περιορίσεις τους κινδύνους σου. Μόνο αυτό κάνεις για να γυρίσεις πίσω στο οκτάωρό σου. Θέλει μελέτη, σχέδιο, τεστάρισμα, εξέταση εναλλακτικών επιλογών.
Πριν ξεκινήσουμε θα δώσουμε το GPS της περιοχής μας στο ελικόπτερο. Θα χαρτογραφήσουμε όλη την περιοχή με τους κωδικούς για να ξέρουμε ανα πάσα στιγμή πού θα βρίσκεται ο καθένας. Υπάρχει συνεχής επικοινωνία με τους ασυρμάτους και υπάρχει πάντα εναλλακτικό σχέδιο. Υπάρχουν ρόλοι που διαχωρίζονται εξαρχής».
Εμείς τον λέμε αλπινιστή όμως ο ίδιος δεν συμφωνεί απόλυτα με τον όρο για να περιγράψει την εργασία του. «Ο αλπινισμός είναι απλά ένα κομμάτι της εργασίας μου και δεν καλύπτει όλο το φάσμα της» τονίζει χαρακτηριστικά.
Δίπλα του η 8χρονη κόρη του Αμαλία. Την αγκαλιάζει και λέει: «Μου λείπει πολύ αλλά με στηρίζει κιόλας καθώς έχουμε συχνή επικοινωνία με το Skype». Δύσκολη η ξενιτιά και πόσο μάλιστα όταν είναι στα ελβετικά βουνά. Μπροστά στην κρίση όμως κάποιοι δεν διστάζουν…
Ήδη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Λαρισαίος Περικλής θα δίνει μάχη με τις καιρικές συνθήκες σε κάποιο βουνό. Με τη λήξη του κάθε οκταώρου του σκέφτεται την οικογένειά του. Μα οι Ελβετοί τον υποχρεώνουν κάθε 2.5 μήνες να επιστρέφει πίσω για να τους βλέπει. «Είναι όρος για να υπάρχει ψυχολογική αρμονία στη δουλειά μου» λέει και μας εκπλήσσει. Άλλοι λαοί, άλλη φιλοσοφία…
