«Το «Δέντρο της Ελευθερίας» για να θεριέψει, δυστυχώς, απαίτησε και το αίμα των προγόνων μας από το μαρτυρικό Δομένικο τον τραγικό, για τη χώρα, χειμώνα του 1943. Οι ρίζες του «έπιασαν καλά» και στον Τόπο μας, μετά τα τραγικά γεγονότα της 16ης και 17ης Φεβρουαρίου του 1943, όταν οι Ιταλοί φασίστες διέπραξαν τα αποτρόπαια εγκλήματά τους εναντίον 150 αθώων ψυχών, ως αντίποινα για τη δράση ελληνικών αντάρτικων δυνάμεων στην περιοχή.
Παρά το γεγονός ότι έκτοτε πέρασαν 81 χρόνια, οι 150 αδικοχαμένες ψυχές δεν έχουν ακόμη δικαιωθεί. Οι πληγές των θηριωδιών των κατοχικών στρατευμάτων παραμένουν ανοιχτές «αιμορραγούν» και θα «αιμορραγούν», όσες δεκαετίες και αν περάσουν. Στοιχειώδες δικό μας χρέος είναι να θυμόμαστε τους Ήρωες του Τόπου μας, για να μπορεί να κυματίζει σήμερα υπερήφανα η Γαλανόλευκη.
Επίσης στοιχειώδες χρέος μας είναι να θυμόμαστε ότι ο φασισμός, ο μιλιταρισμός και η μισαλλοδοξία εναντίον του Άλλου και του διαφορετικού αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία που «αρρωσταίνουν» την Ανθρωπότητα, αφού αποκτηνώνουν ακόμη περισσότερο τα απλοϊκά μυαλά που έχουν συνηθίσει να διαιρούν τον κόσμο σε «άσπρο» και σε «μαύρο».
Στη μνήμη των αθώων συμπολιτών μας που τόσο άδικα δολοφονήθηκαν, αποτελεί χρέος όλων μας, να συνεχίσουμε τον αγώνα για τη δικαίωσή τους.
Μαζί με τη Δημοτική Αρχή Ελασσόνας, την κοινοτική αρχή Δομένικου, αλλά και τον Σύλλογο Οικογενειών Θυμάτων Ολοκαυτώματος με τον άοκνο αγωνιστή Στάθη Ψωμιάδη, όλα αυτά τα χρόνια στις αίθουσες των αρμοδίων δικαστηρίων δεν κάναμε τίποτα άλλο από το να προσπαθήσαμε να κρατήσουμε ζωντανή τη φλόγα της ιστορικής μνήμης.
Πλέον, σε αναμονή της απόφασης του αρμόδιου Εφετείου αισιοδοξούμε πως αυτή δεν θα σβηστεί, αφού μόνο έτσι οι φασιστικές φρικαλεότητες θα τιμωρηθούν παραδειγματικά και δεν θα επαναληφθούν στο μέλλον.
Ο φασισμός, ο ναζισμός και οι καθ’ ημάς ακροδεξιές παραφυάδες και οι νοσταλγοί τους, είμαι βέβαιη ότι, θα ηττηθούν και νομικά, πέρα από όλες τις άλλες πρωτοβουλίες που όλα τα πολιτισμένα, δημοκρατικά έθνη -συμπεριλαμβανομένου του δικού μας- έχουν λάβει, προκειμένου να μην εκκολαφθεί ποτέ ξανά «το αυγό του φιδιού»».