Οι… άλλοι άνθρωποι της Λάρισας

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΖΗΤΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΦΑΓΗΤΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ

Κάτω στον Άγιο Θωμά ο αέρας δεν μυρίζει μόνο λάσπη, μα και… πατάτες γιαχνί. Κάπου ανάμεσα από τους τόνους των σκουπιδιών και άχρηστων πλέον υλικών βρίσκεται μια ντάνα από πρώτες ύλες μαγειρικής. Μακαρόνια, ντομάτες, κολοκύθια, νερά, λάδια.

Μικρά ενθαρρυντικά χαμόγελα κι ένα χτύπημα στην πλάτη παίρνουν θέση μέσα στο μαύρο της κατάθλιψης και της απογοήτευσης.
Νέα παιδιά με βερμούδες, ηλικιωμένοι με γυαλιά, μικρομάνες με τα παιδάκια τους κατεβαίνουν στο τέλος των Εργατικών Κατοικιών και πιάνουν δουλειά. Δίχως να ρωτήσουν τι, πώς και γιατί. Έτσι απλά προσφέρουν, χρόνο, γνώση και διάθεση.
Στη γωνία των δρόμων Ωρολογοπούλου και Αραχωβίτη, στην άκρη των Εργατικών Κατοικιών της περιοχής, μαγειρεύει «Ο άλλος άνθρωπος» που έφτασε στη Λάρισα εδώ και αρκετές ημέρες. Στην αρχή αυτό γινόταν λίγο πιο ψηλά, στη Νεάπολη, επί της οδού Δαβάκη, όμως οι ανάγκες ήταν τεράστιες και γι’ αυτόν τον λόγο μετακινήθηκαν σε μεγαλύτερο χώρο.
Τι είναι, όμως, «Ο άλλος άνθρωπος»; Σίγουρα δεν είναι μια φιλανθρωπική οργάνωση, όπου οι περισσότερο ευνοούμενοι βοηθούν τους αναξιοπαθούντες. Είναι μια αυτοδιαχειριζόμενη δράση, στην οποία όλοι είναι ίσοι γύρω από την κατσαρόλα, μαγειρεύουν μαζί και τρώνε από το ίδιο φαγητό, κι ας είναι διαφορετικοί από κάθε άποψη.
Η ιδέα της κοινωνικής αυτής κουζίνας ξεκίνησε όταν είδαν στις λαϊκές αγορές της Αθήνας ανθρώπους όλων των ηλικιών, εθνικοτήτων και κοινωνικών στρωμάτων, να ψάχνουν τα σκουπίδια για να μαζέψουν τρόφιμα που δεν μπορούσαν πια να αγοράσουν.
Η πρώτη σχεδόν αυτονόητη δράση ήταν να μαγειρέψουν από το σπίτι τους φαγητά και να τα μοιράσουν στις λαϊκές. Ζήτησαν από τους παραγωγούς να τους δώσουν ένα προϊόν από τον πάγκο τους για να συνεχίσουν την επόμενη μέρα. Αποφάσισαν να μαγειρεύουν ζωντανά το φαγητό στον κόσμο, τρώγοντας όλοι μαζί, για να έρθουν όλοι πιο κοντά και για να σπάσουν την ντροπή που πιθανότατα να ένιωθαν οι άνθρωποι όταν τους μοίραζαν μαγειρεμένο φαγητό. Και ο σκοπός επετεύχθη…
Στη Λάρισα ήρθαν βλέποντας όλη αυτήν την απόγνωση που προκάλεσαν οι πλημμύρες.
Όταν έφτασε η «Ε» στον χώρο τους, η μόνη συμφωνία ήταν να μιλήσουμε, αλλά «χωρίς ονόματα και τα ρέστα. Να προβάλλουμε την κίνηση, όχι τα πρόσωπα. Σύμφωνοι;». Σύμφωνοι…
«Όλοι εδώ είμαστε εθελοντές. Δεν έχουμε κανένα συμφέρον, παρά μόνο ανάγκη να βοηθήσουμε».
Για το πώς δουλεύει το σύστημα στη Λάρισα, λένε πως είναι πολύ απλό: «Ό,τι χρειαζόμαστε, απλά το ζητάμε στο διαδίκτυο και μας το φέρνουν. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Δεν ζητάμε ούτε όνομα ούτε στοιχεία. Τους λέμε ευχαριστώ. Τα μαγειρεύουμε και τα μοιράζουμε σε όλη την περιοχή. Όπου φτάνουμε, τα πάμε. Όπου δεν μπορούμε, τα δίνουμε, τα περνάμε με γκρέιντερ στην άλλη πλευρά και μοιράζονται στους ανθρώπους».
Για το ποιοι παίρνουν αυτές τις μερίδες λένε πως «το μόνο κριτήριο είναι να την έχει ανάγκη. Τίποτα άλλο».
Στο σημείο βλέπεις μάγειρες με στολές, ανθρώπους με γάντια, μάσκες, σκουφάκια στα μαλλιά. Όλα προσεγμένα και ελεγμένα, καθώς «κι εμείς από αυτά τρώμε. Το βράδυ όταν τελειώνουμε καθόμαστε μαζί».
Όσο περνάει η ώρα, τόσο και περισσότερος κόσμος έρχεται. «Έχουμε εδώ ένα παιδί 10 ετών μέχρι και έναν κύριο 78. Όποιος θέλει να προσφέρει έρχεται και το κάνει. Του βρίσκουμε κάτι να κάνει και το κάνει».
Αυτές τις ημέρες έχουν ανάγκη και από είδη καθαρισμού εκτός από τρόφιμα, αφού ο κόσμος ξεκίνησε να μπαίνει στα σπίτια. Ζητούν χλωρίνες, κουβάδες, σφουγγαρίστρες και άλλα τέτοια. «Ό,τι μπορείτε φέρτε».  Βέβαια, δεν είναι όλα εύκολα. Αυτές τις ημέρες υπάρχουν πολύ δύσκολες καταστάσεις. Με μάσκες, γάντια, γαλότσες φτάνουν οι άνθρωποι και όταν επιστρέφουν στη βάση τους θέλουν χρόνο για να συνέλθουν. Για να εξηγήσουμε μια τέτοια πράξη ίσως θα πρέπει να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Να φτάσουμε στα χρόνια της παιδικής αθωότητας μάλλον. Τότε που ένα ερώτημα και μια απάντηση ήταν αρκετά για να ξεκινήσει κάτι. «Παίζεις;» - «Παίζω». Χωρίς να ελέγχεις αν κάποιος είναι πλούσιος ή φτωχός, άσπρος ή μαύρος, κοντός ή ψηλός. Έτσι κι αυτοί οι άνθρωποι. «Προσφέρεις;» - «Προσφέρω».
Γιατί τελικά πρόκειται για… άλλους ανθρώπους. Σπάνιους και πολύτιμους τούτες τις δύσκολες ημέρες.

Του Κώστα Γκιάστα