όμως να που το αντίπαλο... δέος, το βουνό του Κισσάβου αρχίζει να κάνει την «αντεπίθεσή» του. Αυτές τις ημέρες ένας από τους ελάχιστους καλλιεργητές τσαγιού στην περιοχή, ο Νίκος Σελήνης βρέθηκε στο σημείο της παραγωγής και μίλησε στην «Ε» για την προσπάθειά που καταβάλλει. Όλα ξεκίνησαν πριν από δέκα χρόνια όταν με την οικονομική κρίση πήρε την απόφαση να επιχειρήσει στην καλλιέργεια του τσαγιού, παράλληλα με το κατάστημα - εστιατόριο που διατηρεί στην πλατεία του χωριού Σπηλιά. «Επιλέξαμε για μέρος ένα σημείο στο Μπουγάζι που βρίσκεται περίπου 3 χιλιόμετρα έξω από το χωριό απέναντι από τον δρόμο που οδηγεί στην Καρίτσα. Πρόκειται για έναν χώρο περίπου 3 στρέμματα, στον οποίο επιλέξαμε να βάλουμε τσάι και κρανιά».
Συνολικά έβαλε 12.000 περίπου ρίζες και κάθε χρόνο όταν η χρονιά πάει καλά τότε μαζεύει περίπου έναν τόνο. Από τις αρχές της εβδομάδας βρίσκεται καθημερινά στο Μπουγάζι μαζί με τα παιδιά του και μερικούς εργάτες, με στόχο να προλάβουν να μαζέψουν όσο περισσότερο μπορούν. Αυτό διότι το τσάι θέλει ιδανικές καιρικές συνθήκες για να συλλεχθεί και τώρα με την ηλιοφάνεια είναι ό,τι πρέπει. «Όταν το μαζεύεις πρέπει να μην έχει υγρασία καθόλου γιατί μαυρίζει. Πρέπει να είναι απόλυτα στεγνό. Αφού μαζευτεί πρέπει να μείνει ανάποδα κρεμασμένο για δέκα περίπου ημέρες και μετά είναι έτοιμο» σημειώνει και ήδη κάνει τις σκέψεις για τον τρόπο που θα το δώσει. «Αφού το μαζέψουμε, το ετοιμάζουμε σε σακουλάκια ή σε κούτες και μετά το δίνουμε σε διάφορα καταστήματα, σούπερ μάρκετ ή ακόμα και σε απλούς πολίτες».
Για την καλλιέργειά του όπως επισημαίνει δεν χρειάζονται και πολλά πράγματα, καθώς «εμείς το έχουμε σχεδόν άγριο. Ούτε νερό, ούτε λίπασμα. Το μόνο που χρειάζεται είναι πολύ ξεχορτάριασμα και πολλή προσοχή στο μάζεμα. Εκεί είναι η μπελαλίδικη δουλειά».
Ο ίδιος και η οικογένειά του βέβαια δεν έχουν μεγάλες προσδοκίες από το οικονομικό μέρος. Ως κάτοικοι της περιοχής το έχουν ως ένα μικρό συμπλήρωμα και κυρίως το διατηρούν «ως μεράκι για να μπορούμε να έχουμε κάτι από τα χέρια μας. Το ίδιο ισχύει και με την καλλιέργεια κρανιάς που προορίζονται για ποτό και μαρμελάδες» εξηγεί.
Όμως από το 2013 και μετά, άρχισαν και άλλοι στην περιοχή να καλλιεργούν τσάι, ένα ιδιαίτερα αγαπητό βότανο, προσφιλές σε όλες τις μεσογειακές χώρες, ειδικά τους χειμερινούς μήνες. Η θρεπτική του αξία είναι αξιοσημείωτη και παράλληλα με τη μοναδική επίγευση, συμβάλλει και στην ενυδάτωση του οργανισμού. Η επιστημονική του ονομασία είναι Σιδερίτης και έχουν καταγραφεί πάνω από 100 διαφορετικά είδη, εκ των οποίων τα 17 φυτρώνουν αποκλειστικά στην Ελλάδα.
Μια προσφιλής στον απλό κόσμο διαδικασία είναι το μάζεμα τσαγιού από το βουνό μαζί με τη ρίγανη. Πριν από λίγα χρόνια ωστόσο παρατηρήθηκε η έλλειψή τους μετά από συνεχή και χρόνια, ληστρική και αλόγιστη συλλογή τους, ενώ ήταν χαρακτηριστικό πως το Δασαρχείο Λάρισας συνέλαβε άτομο στη Σπηλιά Κισσάβου, σε δασική περιοχή, να έχει συλλέξει 20 κιλά τσάι, το οποίο και κατάσχεσε.
Λόγω της μεγάλης ποσότητας του βοτάνου που είχε στην κατοχή του, ήταν δεδομένο ότι η συλλογή του έγινε για εμπορική εκμετάλλευση και του επιβλήθηκαν τα προβλεπόμενα από τον νόμο πρόστιμα. Τέτοιες περιπτώσεις συλλογής μεγάλης ποσότητας βοτάνων, χωρίς άδεια από το Δασαρχείο, εκτιμάται ότι υπάρχουν εκατοντάδες κάθε χρόνο, και μάλιστα από άτομα που δεν σέβονται τον δασικό πλούτο, καθότι ξεριζώνουν τα φυτά, με αποτέλεσμα να μειώνουν στο ελάχιστο την πιθανότητα να ξαναναπτυχθούν στην περιοχή που έδρασαν.
Ο Νίκος Σελήνης και άλλοι παραγωγοί κάνουν μια προσπάθεια να αναδείξουν ένα προϊόν και ίσως σε λίγα χρόνια η προσπάθεια φέρει ακόμα περισσότερους καλλιεργητές. Το βουνό του Κισσάβου χωράει πολλούς.
