Σε ό,τι αφορά τους εκπαιδευτικούς, πάντως, ο δικός τους ρόλος είναι εξαιρετικά σημαντικός από την άποψη πως είναι εκείνοι που ευκολότερα μπορούν να εντοπίσουν τα περιστατικά ενδοσχολικής βίας, και άρα να δράσουν με αμεσότητα. Σημαντική, βέβαια, είναι και η συμβολή του κράτους στην αντιμετώπιση του φαινομένου, μέσα από την προσπάθεια δημιουργίας και ενίσχυσης των κατάλληλων υποδομών για την πρόληψη του φαινομένου. Ένα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η στελέχωση των σχολείων με ψυχολόγους, ώστε οι μαθητές να έχουν τη δυνατότητα να βρίσκουν κατάλληλη βοήθεια και καθοδήγηση όταν βιώνουν έντονα συγκρουσιακές καταστάσεις.
Το νομοσχέδιο που παρουσίασε πρόσφατα το Υπουργείο Παιδείας κινείται στο πεδίο της επικοινωνιακής πολιτικής. Αδυνατεί να θέσει τις βάσεις για την αντιμετώπιση της σχολικής βίας. «Νομοθετεί λέξεις και όχι πράξεις».
- Το νομοσχέδιο είναι νομοσχέδιο επικεφαλίδων. Δείχνει ότι λαμβάνει μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας, στην πραγματικότητα όμως δεν παρεμβαίνει ουσιαστικά.
- Πρόκειται για ένα θεωρητικό Ν/Σ με βασικούς απόντες τους κοινωνικούς φορείς (Σύλλογο Διδασκόντων, Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων).
- Υπάρχει μέριμνα για την καταγραφή των περιστατικών, αλλά δεν υπάρχει μέριμνα για την αντιμετώπισή τους.
- Οι ομάδες δράσεις λειτουργούν σε επίπεδο Διευθύνσεων Εκπαίδευσης, αλλά η παρουσία ψυχολόγων και εξειδικευμένων συμβούλων σε επίπεδο σχολικής μονάδας είναι ανεπαρκή.
- Δεν καθορίζει το πλαίσιο για την αντιμετώπιση περιστατικών ενδοσχολικής βίας. Το πειθαρχικό κομμάτι παραμένει στο ανεπαρκές - ελλειμματικό πλαίσιο Γαβρόγλου.