Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Ν. Σιούμκας
Στα ταξί μιλάς για στάνταρ θέματα αυτό το διάστημα. Σχολιάζεις τα σημάδια της κρίσης. Κάνεις προβλέψεις για ποιος είναι μέσα στον τάφο της Αμφίπολης, τονίζεις τη συνάντηση του Τσίπρα με τον Πάπα και υπολογίζεις πότε περίπου θα γίνουν οι εκλογές. Αφού κάνεις μια νύξη στην προσπάθεια της ΑΕΛ για άνοδο και το πώς αλλάζει ο καιρός, πληρώνεις, παίρνεις τα ρέστα και φεύγεις.
Κάποιοι Λαρισαίοι όμως χθες δεν μίλησαν για τίποτα από τα παραπάνω. Έλυσαν τις απορίες τους για το... έργο του ερευνητή. Με συνεπιβάτη τον κ. Βασίλη Κόλλια, επίκουρο καθηγητή στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και εν κινήσει μίλησαν για διάφορα θέματα που σχετίζονται με την έρευνα και την κοινωνία. Το ταξί ήταν μια από τις δράσεις που γίνονται στο πλαίσιο της Βραδιάς του Ερευνητή που αποτελεί μέρος του Ευρωπαϊκού Προγράμματος «Ορίζοντας 2020» με τη Λάρισα να είναι μια από τις 300 ευρωπαϊκές πόλεις που φιλοξενούν την εκδήλωση.
Αφού ξεπέρασαν τον αρχικό δισταγμό και τη δυσπιστία ρώτησαν όσα θα ήθελαν να μάθουν και η «Ε» ως άλλος συνεπιβάτης κατέγραψε μερικά από αυτά.
Ο πρώτος επιβάτης ενδιαφέρθηκε για το έργο του ερευνητή και άκουσε τον κ. Κόλλια να του λέει: «Είναι να προωθεί τη γνώση που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Αν υποθέσουμε πως έχει μια ειδίκευση σε έναν κλάδο, συμβάλλει να πάει παρακάτω η γνώση την οποία θεωρούμε ασφάλεια. Όταν λέμε γνώση εννοούμε τέχνημα, κατασκευή, ένα φάρμακο, γνώση κειμένων. Να υπάρχει ασφάλεια στο βήμα που κάνουμε».
«Πρακτικά πώς το κάνετε αυτό και πού βρίσκετε τα χρήματα; Τα βάζετε από την τσέπη σας;» ήταν η επόμενη ερώτηση «Αυτό δεν το κάνει μόνος του με βιβλία και ίντερνετ. Θα πρέπει να δημοσιεύσει την έρευνά του για να περάσει από κρίση από τους άλλους. Όλο αυτό, χρειάζεται πόρους κι αυτοί προέρχονται από τα ερευνητικά προγράμματα. Στη χώρα μας, τα λεφτά που έρχονται από το πανεπιστήμιο και το κράτος στον δικό μας κλάδο δεν είναι και τόσο μεγάλα τα ποσά, ενώ τώρα υπάρχει και η κρίση».
Δύο νεαρές κοπέλες του ζήτησαν την άποψή του για τους ερευνητές στην Ελλάδα. «Βεβαίως έχει και άξιους ερευνητές η Ελλάδα. Το θέμα είναι πως υπάρχουν προβλήματα για την ανάδειξή τους και ...δεν θα μας φτάσει η κούρσα για να τα αναλύσουμε».
«Το μορφωτικό επίπεδο των πολιτών της κοινωνίας είναι ικανό να κατανοήσει και να αφομοιώσει το έργο του ερευνητή;» εξέφρασε την απορία της η μια εκ των δύο με τον καθηγητή να είναι κατηγορηματικός «Το μορφωτικό επίπεδο των πολιτών δεν είναι καθόλου χαμηλό. Ίσα – ίσα».
Μια εργαζόμενη που πήγαινε στη δουλειά της ρωτά το απλό: τι δουλειά είναι αυτή του ερευνητή. «Είναι μια δουλειά όπως όλες οι άλλες δουλειές. Κάποιος στη δουλειά του φτιάχνει πράγματα. Ο ερευνητής δουλεύει με έννοιες. Είναι μια χειροτεχνία. Δεν κάθεσαι και σου έρχεται η έμπνευση. Είναι καθημερινή δουλειά. Ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της δουλειάς είναι να γράφεις. Να γράφεις με καθαρό λόγο για να καταλάβουν οι άλλοι και μετά να το εγκρίνουν ή όχι. Ό,τι αντικείμενο να έχει ο καθένας θα πρέπει να γράφει. Φυσική, χημεία, μαθηματικά, φιλολογία» της εξήγησε ο κ. Κόλλιας και γυρνώντας σ’ εμάς συμπλήρωσε «Ο πολίτης αυτό που μπερδεύει είναι τον ερευνητή με έναν μελετητή. Ο μελετητής είναι αυτός που θα κάνει τη μελέτη μόνος του. Κλείνεται και μελετά ένα φαινόμενο, μια δράση. Ο ερευνητής θα πρέπει να δημοσιεύει και να κρίνεται».
Στο δρόμο συναντάμε κίνηση. Ένα απορριμματοφόρο μας κλείνει. Προβλήματα της εργασίας, σκεφτήκαμε όλοι οι επιβαίνοντες στο ταξί και η επόμενη ερώτηση έγινε αυθόρμητα περί προβλημάτων. «Φυσικά και υπάρχουν και βρίσκονται στην πολυπλοκότητα. Εμείς για παράδειγμα στον εκπαιδευτικό τομέα μας θέλουμε να διαπιστώσουμε εάν το παιδί μπορεί να μάθει καλύτερα μέσω των υπολογιστών. Όμως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πολλούς παράγοντες. Πώς περνάει τη μέρα του, πώς ζει, αν πεινάει, τι άποψη έχει για το σχολείο, τι λένε οι φίλοι του για το σχολείο. Υπάρχει η πίεση πως πρέπει να δημοσιεύσουμε αλλά προσπαθείς να νιώθεις την αντιστοιχία με όσα είδες».
Τελευταία κούρσα και σύντομη ο κ. Αποστόλης. Στα 88 του χρόνια δεν παίρνει από πολλές κουβέντες «Εδώ έχουμε άδειο πορτοφόλι. Την έρευνα θα κοιτάξουμε;» είπε και κατέβηκε. Εκεί που η δίψα για μάθηση συναντάει την κοινωνική απογοήτευση.
Στο ταξί όλα χωράνε...
