Του Κ. Γκιάστα
Πήρε μόνο το ποδήλατό του. Πέταξε στην τσάντα του μερικούς ηλεκτρολύτες και ένα κινητό. Τοποθέτησε ένα GPS στο τιμόνι και ξεκίνησε. Έριξε μια φευγαλέα ματιά στο Big Ben του Λονδίνου αφήνοντάς το πίσω του και ξεκίνησε για Κωνσταντινούπολη. Μετά από 15 ημέρες, 3.825 χιλιόμετρα και λίγες ώρες ύπνο έφτασε στον προορισμό του.
Όχι, φυσικά και δεν ήταν τόσο απλά και τόσο ρόδινα όσο τα παρουσιάζει ο πρόλογος. Ο Λαρισαίος Γιώργος Μιχάκης παίρνοντας μέρος στον αγώνα Intercontinental Race έκανε μια σπάνια διαδρομή από επαρχιακούς δρόμους, γεμάτη εμπόδια, δυσκολίες και... 35.000 μέτρα ανηφόρας.
«Ήταν σαν να ανέβηκα το Έβερεστ 4 φορές. Αν υπολογίσουμε τα υψόμετρα που ανέβηκα και τα προσθέσουμε τόσο ήταν» μας λέει θέλοντας να μας βάλει στο κλίμα.
Ας μετρήσουμε: Αγγλία, Γαλλία, Ελβετία, Ιταλία, Κροατία, Βοσνία, Μαυροβούνιο, Αλβανία, Ελλάδα και στο τέλος Τουρκία. Δέκα χώρες και στη μέση οι Άλπεις. Μια μεγάλη οροσειρά.
«Εκεί ήταν πράγματι δύσκολα όμως το μέρος που απογοητεύτηκα ήταν όταν έπρεπε να περάσω από ένα συγκεκριμένο σημείο στο Stelvio Pass. Όταν ανέβηκα ολόκληρο το βουνό και μου είπαν πως κόβομαι έπρεπε να αποφασίσω πως αν ήθελα να συνεχίσω θα έπρεπε να το ξανακατέβω και να το ανέβω από άλλο σημείο. Και το έκανα. Από εκεί αφού ανέβηκα έπρεπε να καλύψω μια απόσταση 460 χιλιομέτρων μέχρι την Ανκόνα χωρίς ανάσα για να προλάβω τους χρόνους που απαιτούνταν».
Παίρνει μια ανάσα, και βγάζει από το τσαντάκι του έναν χάρτη. Τον ανοίγει και μας διηγείται, δείχνοντάς μας την πορεία του: «Την πρώτη ημέρα δεν κοιμήθηκα καθόλου. Τη δεύτερη και τρίτη ημέρα κοιμήθηκα από μισή ώρα. Την τέταρτη ημέρα στις Άλπεις με έπιασε βροχή και κοιμήθηκα σε ένα ξενοδοχείο».
Τον κοιτάμε με δυσπιστία και το καταλαβαίνει. «Μα πώς μπορεί ένας άνθρωπος να αντέξει τόση κούραση με τόση αϋπνία;» αναρωτιόμαστε για να μας λύσει την απορία. «Όταν είσαι σε τέτοια υπερένταση τα καταφέρνεις. Τώρα μου βγαίνει όλη η κούραση. Τόσες ημέρες μετά και ακόμα νιώθω τόσο κουρασμένος. Νυστάζω, ενώ έχω μόλις ξυπνήσει. Βλέπω όνειρα πως είμαι ακόμα πάνω στο ποδήλατο. Πεινούσα και δεν μπορούσα να σταματήσω εύκολα να βρω φαγητό. Να φανταστείς πως έπινα μεγάλο μπουκάλι κόκα κόλα με μια γουλιά σαν νερό. Έτρωγα ό,τι έβρισκα στους αυτόματους πωλητές στα βενζινάδικα. Καφέδες αμέτρητους. Χρειαζόμουν θερμίδες με κάθε τρόπο».
Και αφού η συζήτηση πήγε στις θερμίδες τον ρωτήσαμε να κάνει έναν υπολογισμό σε τι είχε κάψει αλλά μας είχε έτοιμη την απάντηση και με αποδείξεις: «Ορίστε 75.000 θερμίδες έκαψα συνολικά σύμφωνα με τις μετρήσεις μου. Μη με ρωτήσεις όμως πόσες πήρα μετά...».
Βγάζει τα δύο του χέρια πάνω στο τραπέζι και μας δείχνει τους αντίχειρες, τους δείκτες και τα μεσαία δάκτυλα. «Ακόμα δεν μπορώ να τα κουνήσω. Για δεκαπέντε συνεχόμενες ημέρες και νύχτες τα είχα στην υπερένταση και με δύναμη και τώρα δεν μπορώ ούτε την εφημερίδα να σκίσω».
Κοιτούσαμε και ξανακοιτούσαμε τη διαδρομή και μιλήσαμε για φόβους που δημιουργήθηκαν: «Περισσότερο είχα να αντιμετωπίσω τη δική μου άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Μετά από κάθε δυσκολία μου ερχόταν να τα παρατήσω γιατί δεν είχαν κάποιον να αλλάξω μια κουβέντα και να μοιραστώ τις ατυχίες ή τα απρόοπτα. Όταν είσαι μόνος σου όλα γιγαντώνονται στο κεφάλι σου. Κλαις, πονάς, αγωνιάς και απογοητεύεσαι. Να φανταστείς από την Αλβανία για Κόσοβο χάνω τον δρόμο από λάθος χειρισμό του GPS και μπήκα σε ένα ρέμα γεμάτο πέτρες. Παθαίνω λάστιχο, στραβώνει η ζάντα και από τους συνεχόμενους κραδασμούς χάνω το κινητό μου, όλα ανάποδα…Μέσα στη νύχτα και το πουθενά προσπαθώ να βρω επικοινωνία με την Ελλάδα».
Από δίπλα του γελάει ο φίλος του Γιώργος Πριονάς (παράλληλα και οικονομικός υποστηρικτής του, όπως ήταν και η Kaoil, τα Mikel και ο Πέτρος Γώγος με το κατάστημα Ορθοπεταλιά). Ήταν ο άνθρωπος που συντόνιζε όλο τον αγώνα του και έμενε άγρυπνος για χάρη του: «Αυτό που έκανε ο Γιώργος Μιχάκης ήταν σπάνιο και έπρεπε να ήμαστε δίπλα του για να τον υποστηρίξουμε. Εγώ ζούσα κάθε χιλιόμετρό του και κάθε αγωνία του δίνοντάς του οδηγίες όταν χανόταν και αυτές οι στιγμές ήταν αρκετές. Πραγματικά του βγάζω όμως το καπέλο για τις αντοχές του».
Νιώθει πως τα έχει πει όλα. Άσε που η κούραση από την κουβέντα τον έχει καταβάλει και αυτό φαίνεται. Σηκώνεται και τον ρωτάμε ποιος είναι ο επόμενος στόχος: «Να βρω δουλειά…».
Πήρε μια ανάσα όπως φαίνεται. Καθάρισε το μυαλό του και πάει σε έναν μεγαλύτερο αγώνα. Στον αγώνα της επιβίωσης. Στον αγώνα που βρίσκονται εκατομμύρια Ελληνες και δυστυχώς δεν έχουν την ευκαιρία να πάρουν μια ανάσα πριν τα πραγματικά δύσκολα.
Ο Γιώργος την είχε και την απόλαυσε. Σαν άλλο... Όριεντ Εξπρές. Χωρίς πολυτέλειες όμως και μόνο σε δύο ρόδες, γύρισε όλη την Ευρώπη και έφτασε στην Ανατολή.
