Το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του και η απορία γεννιόταν «Δεν θα δούμε ούτε ένα συγκρότημα φέτος; Τι έγινε με τη Λάρισα και τα φεστιβάλ της;». Θέλετε η κρίση, θέλετε η ζέστη, πάντως κάτι είναι αυτό που έχει αποτρέψει πολλούς από το να διοργανώνουν συναυλίες και φεστιβάλ και όλο και λιγότερα συγκροτήματα να έρχονται στην πόλη. Μέχρι που πληροφορήθηκα ότι ο Δήμος Κιλελέρ και στο Σύλλογος Νεολαίας Νίκαιας διοργανώνουν κάτι το μοναδικό για την περιοχή αλλά και κάτι που είχε καιρό να έρθει στην πόλη, ένα διήμερο μουσικό φεστιβάλ.
Η χαρά μου τεράστια, ειδικά μόλις πληροφορήθηκα και ποια συγκροτήματα θα συμμετάσχουν, όπως και κάθε νέος θα έκανε ....με πέντε ευρώ εισιτήριο, δεν μπορείς να μην βρεθείς να τους απολαύσεις.
Και έφτασε επιτέλους η μέρα και η ώρα για τη συναυλία, το 1ο Φεστιβάλ Νεολαίας Νίκαιας ήταν γεγονός. Νωρίς το απόγευμα, συναντηθήκαμε μαζί με φίλους για να μεταβούμε με το λεωφορείο στη Νίκαια. Από εκεί ακόμα μπορούσε κανείς να καταλάβει τι ακριβώς θα ακολουθούσε, νέα παιδιά με τις παρέες τους, έτοιμοι να τα δώσουν όλα και να περάσουν μια αξέχαστη βραδιά , καθώς σπάνια συμβαίνουν τέτοια σκηνικά στην πόλη, πολλοί ήταν και αυτοί που επέστρεψαν από τις παραλίες για το Φεστιβάλ.
Βρεθήκαμε στον χώρο, ο ήλιος ακόμα έκαιγε αλλά με μία δροσερή μπύρα όλα μπορούσαν να ξεχαστούν. Ο αέρας φύσαγε ροκ, έτσι θα το έλεγε κανείς. Γνωστοί μεταξύ αγνώστων, όλοι έδειχναν την αγάπη τους για τη μουσική, με ένα κοινό να περάσουν καλά με τα συγκροτήματα που αγαπούν να ακούν. Έτσι και έγινε , το είδαμε, το ακούσαμε, το ζήσαμε.
Κάτι πρωτόγνωρο για τους ανθρώπους της Νίκαιας, αλλά κάτι πολύ γνώριμο για όσους το είχαν ξαναδεί, όλοι μαζί από την πρώτη στιγμή το αγκαλιάσανε. Η βραδιά τα συνδύαζε όλα, φιλία, κουβέντα, παρέες, γνωριμίες, αγάπη, έρωτα, διασκέδαση και πάνω απ’ όλα μουσική.
Στους ηλεκτρικούς και μαγευτικούς ήχους της blues, ταξιδέψαμε όλοι και κάτι ήταν αυτό που μας προϊδέαζε, ότι η βραδιά είχε πολύ δρόμο ακόμα. Με ροκ κέφι έκλεισε η βραδιά, άνθρωποι από όλες τις ηλικίες να είναι εκεί και να το απολαμβάνουν, μπορούσα εύκολα να διακρίνω στην ίδια σειρά μπροστά κυρίους με γκρίζα μαλλιά και παιδιά του γυμνασίου, πίσω γονείς με τα παιδιά τους ακόμα και με τα κατοικίδια τους, κανείς δεν απουσίασε. Χιλιάδες ήταν αυτοί που είπαν και το έκαναν, θα πάμε να διασκεδάσουμε, θα πάμε να στηρίξουμε τη προσπάθεια αυτών των ανθρώπων.
Τα συγκροτήματα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, ειδικά οι Blues Trackers, Λαρισαίοι καουμπόηδες με νότες, τέχνη και σκηνική παρουσία περάν του πραγματικού. Πραγματικά το απολαύσαμε, τα σόλο, τα ριφ των τραγουδιών ήταν μαγικά και σε ταξίδευαν σε άλλες εποχές.
Έπρεπε να γίνει, άκουγες αρκετούς να λένε, μπράβο φωνάζανε άλλοι, και του χρόνου πανηγυρικά φώναζαν οι πιο φανατικοί. Το θέμα δεν ήταν ότι στηρίχθηκε το 1ο Φεστιβάλ Νεολαίας από κόσμο, αλλά ότι αυτό στήριξε αυτούς, τους έκανε να ξεφύγουν για λίγο, να ακούσουν στίχους και νότες παρηγορητικές, με νόημα βγαλμένες από την καθημερινότητα, ήταν ένα μικρό χαπάκι ευτυχίας μέσα σε αυτές τις δύσκολες ημέρες.
Γιάννης Παπαθανασίου
