Ήταν το 1928 όταν ο Άγγλος ερευνητής Αλεξάντερ Φλέμινγκ παρατήρησε ότι η πράσινη μούχλα παρήγαγε μια ουσία που ανέστελλε τη δραστηριότητα μερικών βακτηρίων και την ονόμασε πενικιλίνη. Η ουσία απομονώθηκε το 1940 από τον Ερνστ Τσέιν μέλος μιας ομάδας με επικεφαλής τον Χάουαρντ Γουόλτερ Φλόρεϊ. Το 1943 η πενικιλίνη παρασκευάσθηκε βιομηχανικά. Ο Φλέμινγκ, ο Τσέιν και ο Φλόρεϊ τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ το 1945 για τις εργασίες τους πάνω στην πενικιλίνη.
Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι οι Λαρισαίοι ενημερωνόταν μέσω της πρώτης σελίδας της «Ε» πως η πενικιλίνη μπορούσε να θεραπεύσει ακόμα και την… τρέλα!
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εποχής ένας γνωστός Άγγλος γιατρός, ο δόκτωρ Γκρόιβς, του Ασύλου Διανοητικών Νοσημάτων του Μπέρμπιχαμ ανακοίνωσε πως το εν λόγω φάρμακο μπορούσε να θεραπεύσει ορισμένα είδη τρέλας. Συγκεκριμένα θεράπευε τα είδη της παραφροσύνης που οφείλονταν σε λοιμώξεις. Ο εν λόγω δόκτορας δοκίμασε την πενικιλίνη σε επτά ασθενείς του νοσοκομείου του, εκ των οποίων οι πέντε έγιναν καλά.
«Δεν λέγω πως η πενικιλίνη πρόκειται να θεραπεύση κάθε είδος τρέλας. Δεν πρέπει να ζητούμε και τόσα πολλά από αυτήν. Αλλά είμαι βέβαιος ότι εις το μέλλον θα προλαμβάνει χιλιάδες περιπτώσεων διανοητικών νοσημάτων διότι η πενικιλίνη θα σκοτώνει τα μικρόβια που εις πολλάς περιπτώσεις προκαλούν πνευματικές νόσους» δήλωνε ο δόκτορας.
1957: Τέτοιο καιρό στο Κόκκινο Νερό
Καλοκαίρι και η στήλη ψάχνει δροσερά θέματα από το αρχείο της «Ε». Ένα τέτοιο συναντάμε στις σελίδες της του 1957 που ασχολείται εκτενώς με το Κόκκινο Νερό. Το ρεπορτάζ το υπογράφει ο αείμνηστος δημοσιογράφος - συγγραφέας Βάσος Καλογιάννης και περιγράφει την περιοχή με γλαφυρό τρόπο και σε λυρικό τόνο.
Παράλληλα δίνει και σημαντικές πληροφορίες στον αναγνώστη της εποχής. «Το όλο συγκρότημα, ιδεώδες κέντρο παραθερισμού και ιαματικής αναγωγής για την καθ’ οιονδήποτε τρόπο κλονισμένη υγεία, σφύζει από καθαριότητα. Διαθέτει δωμάτια, για όλες τις κατηγορίες, ήτοι των 20, 30, 35 και 40 δραχμών. Εστιατόριο με εκλεκτή κουζίνα και με τιμές Λαρίσης. Παντοπωλείο με κάθε απαραίτητον είδος και με τις ίδιες τιμές. Πίστα για τις χορευτικές βραδινές συγκεντρώσεις, ομπρέλες πλατύγυρες για τη δροσιά των λουομένων».
Κάνοντας μια πρόβλεψη αναφέρει πως «Όταν γίνει και ο περιώνυμος δρόμος Λαρίσης – Τεμπών – Θεσσαλονίκης και παρ αυτόν ο εσωτερικός Πυργετού – Στομίου – Καρύτσης – Κόκκινου Νερού, που σήμερα εξυπηρετείται θαυμάσια από το τζιπ της επιχειρήσεως, κι από ένα ιδιωτικό λεωφορείο, τότε όχι μονάχα το Κόκκινο Νερό θα καταστεί το πλέον πολυσύχναστο τουριστικό και παραθεριστικό κέντρο της Θεσσαλίας, αλλά ολόκληρη η περιοχή θα αξιοποιηθεί κατά τον πλέον εποικοδομητικό τρόπο προς όφελος και των μονίμων κατοίκων αλλά και της εθνικής οικονομίας γενικότερα».
Το ίδιο ρεπορτάζ σημείωνε ότι το Κόκκινο Νερό εκείνη την εποχή ήδη είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της Θεσσαλίας αφού κατά την περίοδο 1956 (μια χρονιά νωρίτερα δηλαδή) συγκέντρωνε «παραθεριστάς» από Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
«Η ζωή στο Κόκκινο Νερό είναι ιδεώδης» κατέληγε ο Βάσος Καλογιάννης.
Κάτι τέτοιο φανταζόταν και ο Βάσος Καλογιάννης όταν έγραφε για την περιοχή 62 χρόνια πριν!
Επιμέλεια Κώστας Γκιάστας
Επικοινωνία kg@eleftheria.gr
