Το έκανε για 4 συνεχόμενες χρονιές και τα κατάφερε και τις 4. Πολίστες και κολυμβητές μια ζωή άλλωστε…
Όμως επειδή όλα τα πράγματα στη ζωή όταν κάνουν τον κύκλο τους πρέπει να σταματούν έτσι κι αυτοί αποφάσισαν πως πρέπει να σταματήσουν να συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία.
Γιώργος Φασουλάς, Κώστας Γαλανόπουλος, Γιάννης Θεοχάρης έχοντας την υποστήριξη του Γιώργου Καζαζίδη αποτελούσαν την καθιερωμένη τετράδα όμως κατά τη διάρκεια των ετών δοκίμασαν κι άλλοι όπως οι Κώστας Γαβριάς, Γεωργία Νταβατζίκου, Κώστας Τοπάλης. Όλοι τους είπαν το «ναι» σε μια πρόταση που τους έγινε το 2013 και έτσι ξεκίνησαν να βουτάνε ανήμερα των Φώτων στο ποτάμι.
«Δεν είναι εύκολο πράγμα να πέφτεις στο παγωμένο νερό με χιόνι και με τα πάντα δίπλα σου να είναι στην κατάψυξη. Δεν υπήρξαμε ποτέ χειμερινοί κολυμβητές» εξηγούν στην «Ε» κάποιοι εξ αυτών κάνοντας έναν μίνι απολογισμό της πορείας τους.
«Το νερό της πισίνας σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με αυτό του ποταμού. Όμως δεν μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά τόσο έντονα γιατί όλη η διαδικασία μέσα στο νερό διαρκεί περίπου 25-30 δευτερόλεπτα. Το θέμα είναι περισσότερο ψυχολογικό καθώς πέφτεις με τη δύναμη της ψυχής» υποστηρίζουν.
Δεν έκαναν ιδιαίτερη προετοιμασία. Δεν χρειάστηκε άλλωστε. Αυτό όμως που τους απασχολούσε έντονα στην αρχή ήταν η καθαρότητα του νερού. Τους είχαν μιλήσει για διάφορα μικρόβια και στην αρχή τούς είχαν τρομάξει φίλοι και γνωστοί μα γρήγορα τους έφυγε αυτός ο φόβος «Το νερό είναι τρεχούμενο αυτές τις ημέρες καθώς, όπως γνωρίζουμε, η ΔΕΥΑΛ ανοίγει το φράγμα για την εσωτερική κοίτη και αυτό κάνει τα πράγματα καλύτερα. Απλά αν ξεπεράσεις το γεγονός πως το χρώμα του είναι καφέ λόγω της λάσπης που έχει από κάτω τότε δεν έχεις πρόβλημα. Βουτάς…».
Κι έτσι κι αυτοί βούτηξαν και τα πήγαν κάτι παραπάνω από καλά καθώς μετρούσαν μόνο επιτυχίες. Τους ρωτάμε αν υπήρχε μυστικό και γελάνε «Δεν υπάρχει μυστικό. Το μόνο μυστικό είναι η ομαδικότητα. Δεν βουτούσαμε για να πάρει τον σταυρό κάποιος από εμάς μεμονωμένα αλλά να τον πάρει κάποιος από την ομάδα».
Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε πήγαιναν μισοί από τη μια πλευρά και μισοί από την άλλη πλευρά της κοίτης «Μέχρι και σκριν χρειάστηκε να κάνουμε μια φορά. Για να τον πιάσει ο συμπαίκτης».
Όλα θεμιτά και σε αθλητικά πλαίσια. Το πνεύμα της ομαδικότητας κυριαρχούσε.
«Έτσι το αντιμετωπίζαμε και γι’ αυτό ανεβαίναμε όλοι μαζί επάνω να δώσουμε τον σταυρό στον μητροπολίτη ή τις επόμενες ημέρες πηγαίναμε όλοι μαζί στη Μητρόπολη για την καθιερωμένη επίσκεψη».
Πριν βουτήξουν είχαν καθιερώσει την επίσκεψή τους στην εκκλησία για να πάρουν την ευχή. Τη μεγαλύτερη δύναμη όμως την έπαιρναν από αλλού «Πάντα πριν βουτήξουμε κοιταζόμασταν και γελούσαμε». Να το μυστικό τελικά. Όταν οι παρέες γράφουν ιστορία…
Του Κώστα Γκιάστα
