Η ίδια βέβαια πριν αναχωρήσει με το τρένο, από τη γειτονική Κατερίνη είχε φροντίσει το ντεκολτέ της να είναι τόσο βαθύ όσο η κοιλάδα των Τεμπών, την οποία και διέσχισε πληρώνοντας μόνο 4.50 ευρώ.
Το βάδισμά της αργό. Ίσως πιο αργό και από την απονομή της ελληνικής δικαιοσύνης, ενώ σε κάθε κούνημα ένοιωθες πως η πλάτη της, έσκουζε από παράπονο. Πενήντα χρόνια το ίδιο βάρος, δεν είναι και λίγο πράμα. Σα να σαι στρατιώτης με πλήρη εξάρτηση και πορεία κάθε νύχτα 15 χιλιομέτρων στα σκληρά βουνά της Λήμνου και βάλε…
«Γεια σας. Μια ερώτηση θέλω να κάνω»
***
Ο δικαστικός υπάλληλος, λίγο πριν έρθει στην υπηρεσία, είχε φροντίσει να χτυπήσει βιαστικά έναν σκέτο φραπέ σε ένα πλαστικό σέικερ με πεταλούδες. Πιθανότατα της κόρης του από την περσινή σχολική χρονιά, που τώρα μπανιαρίζει με τη μαμά στη Βελίκα.
Το αρπάζει σφιχτά και καθώς το κρατάει, μένει κολλημένος για μερικά δευτερόλεπτα. Προσπαθεί παντοιοτρόπως να την κοιτάζει μόνο στο πρόσωπο αλλά άδικα. Φέρνει το σπαστό καλαμάκι στο στόμα αλλά δεν μπορεί να ρουφήξει. Έχει μείνει ανοιχτό εδώ και ώρα.
«Ναι παρακαλώ. Ότι θέλετε» βρίσκει το θάρρος να πει
«Θέλω να μου πείτε που θα γίνουν τα αυτόφωρα σήμερα;»
«Στο δεύτερο όροφο στην αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου» απαντάει εκείνος με φυσικότητα, καθώς έχει αρχίσει να έχει ξανά κανονικό σφυγμό.
Η κυρία βγάζει μια βεντάλια από την τσάντα που έχει κρεμασμένη στο αριστερό της μπράτσο και αρχίζει να την κουνάει βασανιστικά
***
«Αχ πως και δεν σκαααααάτε εδώ μέσα; Έχει τόση ζέστη»
Ο υπάλληλος που με το ένα χέρι κρατάει τον ζεστό πλέον φραπέ και με το άλλο το καλαμάκι, την κοιτάζει. Έχει γουρλώσει τα μάτια και απλά κουνάει το κεφάλι στο ρυθμό με τον οποίο κουνιέται και το μπούστο της κυρίας, στην προσπάθειά της να δροσιστεί.
«Ξέρετε εγώ δεν είμαι από εδώ. Είμαι από την Κατερίνη. Ήρθα να καταθέσω μάρτυρας και δεν ξέρω τους χώρους» βγάζει τσιγάρο Slim ενώ στέκεται ακριβώς κάτω από μια σκουριασμένη πινακίδα που λέει πως απαγορεύεται το κάπνισμα. Ψιλά γράμματα.
Πριν προλάβει να επιστρέψει το πακέτο στην τσάντα της, ο υπάλληλος έχει τεντώσει το χέρι του και στην άκρη του βρίσκεται ένας αναμμένος αναπτήρας που διαφημίζει «αλουμινοκατασκευές» από την Αγιά.
«Από την Κατερίνη;» ρωτάει γεμάτος έκπληξη
«Ναι μη μου πείτε πως είστε από εκεί;» τον ξαναρωτάει καθώς του φυσάει τον καπνό στα μούτρα, ξυπνώντας του, τον αστικό μύθο ο οποίος θέλει την εν λόγω πράξη να μεταφράζεται σαν ερωτικό μήνυμα.
«Όχι εγώ» απαντάει τόσο βιαστικά σαν τον Λούκυ Λουκ, «Η γυναίκα μου» συμπληρώνει ακόμα πιο βιαστικά, σαν την σκιά του Λούκυ Λουκ. Μόλις όμως συνειδητοποιεί τι ξεστόμισε, τον λούζει κρύος ιδρώτας.
Το μπούστο της κυρίας έχει στεγνώσει. Το τσιγάρο της έχει τελειώσει και η ώρα κοντεύει δύο. Ξεκινούν τα αυτόφωρα, όπως και το μαρτύριο του δικαστικού υπαλλήλου. Εκείνη φεύγει και αυτός κάθεται σαν τον Ραταπλάν, αναλογιζόμενος το λάθος του. Τραγικό…
Γράφει ο Εφεσιβάλλων
Σκιτσάρει ο Γιάννης Νικολάου
