Μαθήματα είχε κάνει η Νουρ και το διάστημα που ήταν στο Χέρσο του Κιλκίς αλλά εκεί γίνονταν από Σύριους δασκάλους εντός του κέντρου φιλοξενίας. «Εδώ όμως είναι καλύτερα γιατί θα πάμε σε κανονικό σχολείο. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό», λέει και χαμογελά, για να προσθέσει η μητέρα της που ήταν δασκάλα στη Συρία ότι «το κέντρο φιλοξενίας εδώ είναι καλύτερο από όλα τα άλλα που έχουμε πάει. Διαθέτει κοντέινερ για να μένουμε και όχι σκηνές, έχει τα κλιματιστικά αλλά και ζεστό νερό. Στο Χέρσο ήμασταν μέσα στις λάσπες».
Σχετικά με τον εμβολιασμό των παιδιών η 40χρονη μητέρα υποστηρίζει πως και στη Συρία τα παιδιά επειδή πήγαιναν στο σχολείο ήταν υποχρεωμένα να έχουν κάνει τα εμβόλια αλλά και εδώ τους έκαναν άλλα. Εξάλλου αν το παιδί δεν είναι εμβολιασμένο δεν επιτρέπεται να πάει στο σχολείο.
Το ταξίδι τους ξεκίνησε πολλούς μήνες πριν. Από τη βόρεια Συρία η Νουρ με τη μητέρα της Τζίνα και τον 16χρονο αδερφό της Μέτζεντ ταξίδεψαν στην Τουρκία. Εκεί έμειναν σχεδόν έναν χρόνο, τους φιλοξένησε η γιαγιά της. Ο στόχος όμως δεν ήταν η παραμονή τους στην Τουρκία, αλλά η έξοδός τους στην Ευρώπη με προορισμό τη Γερμανία.
ΜΕ ΕΝΑ ΦΟΥΣΚΩΤΟ
Με τη δύναμη που κρύβει η ψυχή μιας μάνας, πήρε τα δυό της παιδιά και τον περασμένο Δεκέμβριο με ένα φουσκωτό επιχείρησαν να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα. «Η βάρκα ήταν μικρή, πλαστική και τα άτομα πολλά. Στα μέσα της διαδρομής άρχισε να κουνά πολύ από τη θαλασσοταραχή και η μηχανή σταμάτησε να δουλεύει. Έκανε πολύ κρύο. Μείναμε σε ένα ακυβέρνητο σκάφος στη μέση του πελάγους. Τότε φοβήθηκα πολύ για τα δύο μου παιδιά. Για καλή μας τύχη μας εντόπισαν Έλληνες του Λιμενικού Σώματος και μας έβγαλαν στη Μυτιλήνη. Από εκεί μας πήραν και μας πήγαν στην Καβάλα, μετά στο Χέρσο του Κιλκίς και στη συνέχεια εδώ», αναφέρει η μητέρα περιγράφοντας την πορεία του ταξιδιού. «Είναι δύσκολο για μια γυναίκα ταξιδεύει μόνη με τα παιδιά της. Αλλά δεν είχαμε άλλες επιλογές. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε άλλο στη Συρία. Ο άντρας μου εδώ και τέσσερα χρόνια είναι στη φυλακή γιατί αρνήθηκε να πολεμήσει. Δεν έχω μιλήσει από τότε μαζί του. Ξέρω μόνο ότι είναι ζωντανός. Έχω άλλα δύο αγόρια 21 και 16 ετών που βρίσκονται στη Γερμανία. Τον γιο μου τον είχε πάρει ο στρατός για να πολεμήσει. Αυτός αρνήθηκε και τον φυλάκισαν. Έμεινε εκεί τέσσερις μέρες, μόλις βγήκε έφυγε μαζί με τον αδερφό του για την Ευρώπη. Τα παιδιά μου είναι μόνα τους εκεί. Θέλω μόνο να ενωθεί ξανά η οικογένειά μας».
Η Τζίνα περιμένει να περάσει και τη δεύτερη συνέντευξη στην επιτροπή ασύλου για να γίνει η επανασύνδεση της οικογένειας. Η ίδια έχει πάρει βίζα από τη γερμανική πρεσβεία και προσπαθεί να εξασφαλίσει βίζα και για τα άλλα δύο παιδιά της, τη Νουρ και τον Μέτζεντ.
Τη ρωτάμε αν κάνει όνειρα, χαμογελάει και βάζοντας το χέρι της στο ύψος της καρδιάς λέει ότι «το όνειρό μου είναι να γυρίσω και πάλι πίσω στη χώρα μου. Να σταματήσει ο πόλεμος και να βρεθεί και πάλι μαζί όλη μου η οικογένεια. Να πάω και πάλι στο σχολείο να διδάξω τους μαθητές μου».
Της Ζωής Παρμάκη
Φωτ. Βασίλης Ντάμπλης
