Του Κώστα Γκιάστα
Φωτ. Βασίλης Ντάμπλης
Είναι από τους ανθρώπους που όταν του λένε δεν γίνεται αυτός κάνει το αντίθετο. Έτσι ένα πρωί όταν του «καρφώθηκε» η ιδέα να φτιάξει ένα ποδήλατο με αλουμίνιο οι άνθρωποι του χώρου, άρχισαν να τον κοιτάζουν λίγο περίεργα. Ο Παναγιώτης Τσαλίκης όμως άνοιξε τον υπολογιστή του, διάβασε, μέτρησε, έλεγξε. Πήρε την πρώτη ύλη, κατέβασε το τζάμι από τη μάσκα του, σήκωσε μανίκια και έσκυψε πάνω από τον πάγκο του μηχανουργείου του στη Γιάννουλη. Μετά από τρεις μήνες έβγαλε το πρώτο του ποδήλατο... Όλο χειροποίητο. Και βγήκαν δύο, τρία, τέσσερα κ.ά. και η αρχική απόρριψη μετατράπηκε σε θαυμασμό.
«Έχω απλά ένα μηχανουργείο. Είχα σχετικές γνώσεις αλλά τελείωσα το Γενικό Λύκειο. Μετά όμως μετά πήγα και στον ΟΑΕΔ για μηχανοτεχνίτης να πάρω το πτυχίο» λέει καθώς μας ξεναγεί στον χώρο του.
Βλέπουμε μολύβια, χαρτιά, σχέδια και του ζητάμε να μας εξηγήσει πώς γίνεται ένα ποδήλατο από την αρχή: «Για να γίνει ένα ποδήλατο πρώτα είναι η μελέτη. Πρέπει να κάνεις μια πολύ σοβαρή μελέτη για να είσαι σίγουρος πως αυτό που θα κάνεις θα πετύχει. Όχι απλά θα πάρω πέντε σωλήνες και ό,τι βγει. Επόμενο στάδιο είναι ο σχεδιασμός. Το κάθε τμήμα ξεχωριστά δηλαδή. Για να μπούνε τα ποτήρια, τα ρουλεμάν, το εξάρτημα μεσαίας τριβής. Όλα τα φτιάχνω εγώ. Αλλάζουν πολλά κατά τη διάρκεια βέβαια. Μελετάω πολύ τη γεωμετρία ανάλογα με τη χρήση. Άλλο είναι για πόλη, άλλο για βουνό, άλλο για κούρσα.
Το τελευταίο στάδιο που είναι η κατασκευή. Αφού κατασκευαστούν όλα τα εξαρτήματα και κολληθούν θα πρέπει να μπούνε σε μια καλίμπρα την οποία την έχω κατασκευάσει εγώ και να τα βάλουμε και να είναι στην ευθεία. Πρέπει να ξέρουμε πόσο ευθυγραμμισμένο είναι».
Ωραίο ακούγεται. Πώς όμως γεννιέται μια τέτοια ιδέα, τον ρωτάμε για να απαντήσει «Πήγα μια μέρα σε ένα φίλο μου με κατάστημα ποδηλάτων. Είδα τα νέα ποδήλατα και τρελάθηκα. Αναρτήσεις, μοχλικά, μηχανολογικές κατασκευές. Εγώ είχα μείνει στα παλιά ποδήλατα. Τότε είπα κι εγώ πως μπορώ να το φτιάξω. Έψαχνα για αναρτήσεις και με ρωτούσαν για τι ποδήλατο είναι. Τους απαντούσα πως δεν έχει γίνει το ποδήλατο ακόμα και πως θα το φτιάξω. Μου έλεγαν δεν γίνεται αλλά εγώ τα κατάφερα».
Μέχρι στιγμής έχει φτιάξει καμιά δεκαριά και για τεχνικές λεπτομέρειες υπογραμμίζει: «Χρησιμοποιώ αλουμινίου που έχει συγκεκριμένες μηχανικές αντοχές. Το αλουμίνιο μετά τη συγκόλληση θέλει ιδιαίτερες θερμικές επεξεργασίες για να πάρει τις μηχανικές του ιδιότητες. Καταπονείται με τη συγκόλληση και μαλακώνει. Αυτό όμως κάνει ξεχωριστές τις κατασκευές».
Για σκέψεις μαζικής παραγωγής πάντως ούτε λόγος καθώς «Θέλει άλλον εξοπλισμό. Εγώ για έναν σκελετό θέλω τουλάχιστον δύο μήνες και θα μείνω για αρκετό καιρό ακόμα σε τέτοια μορφή». Άλλωστε και το όνομά του είναι σχετικό. Cubico από τα αρχικά Custom Bike Construction. Δηλαδή ποδήλατο κατά παραγγελία.
«Σκέψου πως θα είναι το μοναδικό στον κόσμο ειδικά για το σώμα σου. Υπάρχει ένα πρόγραμμα bike fitting που σε μετράει. Εμείς οι δύο για παράδειγμα μπορεί να έχουμε το ίδιο ύψος αλλά εσύ να έχεις πιο μεγάλα χέρια και χρειάζεται να αλλάξει η γεωμετρία στο ποδήλατο. Ποδήλατο στα μέτρα σου. Στα χρώματά σου. Στο ύφος σου».
Στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης και της μαζικής παραγωγής, σκέψου να ’χεις ποδήλατο σχεδιασμένο μόνο για σένα και κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου εδώ δίπλα. Στη Γιάννουλη...
