Σαν το καλό ουίσκι. Όσα χρόνια περνούν τόσο πιο πολύ ωριμάζει και ταυτόχρονα ανεβαίνει η αξία του. Από τη στιγμή που καμία άλλη ομάδα στην Ελλάδα δεν κατάφερε να ξανασπάσει το «κατεστημένο», ο τίτλος της ΑΕΛ το 1988 (επί θητείας Στέλιου Καντώνια) αναμφισβήτητα παραμένει το πιο σπάνιο κομμάτι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ελπίδα της περιφέρειας και η μετουσίωση της επαναστατικότητας στο χώρο του συλλογικού αθλητισμού.
Σαν σήμερα, λοιπόν, μια ολόκληρη πόλη ήταν στους δρόμους. Εργατική Πρωτομαγιά και τότε πριν από 22 χρόνια η Λάρισα δεν κοιμήθηκε. Ξενύχτησε γλεντώντας σαν γνήσια πρωταθλήτρια. Σαν γνήσια «Βασίλισσα» και όχι μόνο του κάμπου αλλά της Ελλάδας ολόκληρης.
Το θλιβερό της υπόθεσης όμως είναι πως φτάσαμε στο 2010 και ο μόνος τίτλος που πέρασε από τότε ως και σήμερα ήταν πάλι το κύπελλο της ΑΕΛ το 2007 στο Βόλο. Καμία άλλη επαρχιακή ομάδα δεν μπόρεσε να ταρακουνήσει λίγο τα «λιμνάζοντα ύδατα». Ακόμη όμως χειρότερο, το γεγονός πως καμία ομάδα πλην του πρώην ΠΟΚ δεν μπόρεσε να φτάσει στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος. Όλα τα ίδια αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν…
Γι΄ αυτό το λόγο η «Ε» θα προσπαθήσει να θυμίσει κάποια στοιχεία από την ένδοξη εκείνη ημέρα. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι…
ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΕΝΑΛΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΨΑΛΙΔΙ
Ήταν προτελευταία αγωνιστική της περιόδου 1987-1988. Η ΑΕΛ φιλοξενούσε στο γήπεδό της τον Ηρακλή. Με νίκη θα κατακτούσε το πρωτάθλημα. Σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να πήγαινε να έπαιρνε τους βαθμούς που έψαχνε στην Τούμπα. Πάνω από 20.000 κόσμου βρέθηκε στο στάδιο Αλκαζάρ. Η φιέστα ήταν έτοιμη.
Στο 15ο λεπτό όμως όλοι πάγωσαν. Ο διαιτητής της αναμέτρησης, Μπάτρας καταλόγισε πέναλτι στον Αγορογιάννη. Το εκτέλεσε άψυχα ο Αναστασιάδης και ο Μιχαήλ έδιωξε σε κόρνερ. Από εκείνο το σημείο και μετά το ματς ήταν ένας μονόλογος. Η ΑΕΛ προσπαθούσε με κάθε τρόπο να σκοράρει όμως η ώρα περνούσε. Φτάσαμε στο 88΄ όταν ο Βουτυρίτσας εκτέλεσε κόρνερ. Πάσαρε στον Παναντωνίου αυτός έβγαλε σέντρα για τον Αλεξούλη που δεν μπόρεσε να πιάσει την κεφαλιά όπως θα ήθελε. Η μπάλα κατέληξε στον Γιώργο Μητσιμπόνα και αυτός με ένα ανάποδο ψαλίδι από το ύψος της μεγάλης περιοχής νίκησε τον Γκιζέλη και έκανε το 1-0. Το πιο σπουδαίο τέρμα στην έως τώρα ιστορία της ομάδας. Το γκολ του τίτλου που μπήκε και σε σημαδιακό λεπτό. Αξίζει φυσικά να θυμηθούμε και τις συνθέσεις εκείνου του ματς.
ΑΕΛ:Μιχαήλ, Αγορογιάννης, Κολομητρούσης, Μητσιμπόνας, Γκαλίτσιος (75΄ Αθανασίου), Βουτυρίτσας, Αλεξούλης, Τσιώλης (79΄ Παπαντωνίου), Ζιώγας, Καραπιάλης, Βαλαώρας
ΗΡΑΚΛΗΣ: Γκιζέλης, Λευκόπουλος, Ζήφκας, Βακαλόπουλος, Ηλιάδης, Κωφίδης, Παπαδόπουλος, Ζούντμπι, Τουντζιάρης, Χατζηπαναγής (85΄ Δεληγιάννης), Αναστασιάδης (70΄ Ανδρεούδης).
ΤΟ ΠΡΙΜ, Ο ΤΣΙΓΚΟΦ ΚΑΙ Ο… ΓΚΜΟΧ
Η Λάρισα εκείνη τη χρονιά είχε μια ομάδα σχεδόν εξ ολοκλήρου με ντόπιο υλικό. Ο μόνος Έλληνας που δεν ήταν από τη Λάρισα ήταν ο Μιχαήλ από τις Σέρρες. Δύο οι ξένοι. Ο Κανιέμπα και ο Τσίγκοφ. Ο τελευταίος μάλιστα (πέτυχε μόλις 4 γκολ σε 11 αγώνες) ήταν ο λόγος (βλ. κωδεΐνη) για τον οποίο κόπηκε επί πενθημέρου όλη η Ελλάδα στα δύο. Το πριμ της επιτυχίας ήταν σχεδόν 1.5 εκ. δραχμές για κάθε παίκτη.
Την ΑΕΛ την οδήγησε στον τίτλο ο Γιάτσεκ Γκμοχ όμως το γεγονός πως είχε κλείσει στον Ολυμπιακό τον έκανε ανεπιθύμητο και έφυγε πριν τη λήξη του πρωταθλήματος. Πρώτος σκόρερ της ΑΕΛ ο Ζιώγας με 16 γκολ ενώ όλου του πρωταθλήματος ο Χένρικ Νίλσεν, ο Δανός της ΑΕΚ, με 21.
Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
Κατάταξη Ομάδα Βαθμοί Τέρματα Παρατηρήσεις
1 Α.Ε.Λ. 43 51-22 Κύπελλο Πρωταθλητριών
2 ΑΕΚ 40 51-31 Κύπελλο ΟΥΕΦΑ
3 ΠΑΟΚ 39 60-27 Κύπελλο ΟΥΕΦΑ
4 Ο.Φ.Η. 37 54-41
5 Παναθηναϊκός 36 47-34 Κύπελλο Κυπελλούχων
6 Ηρακλής 34 42-32
7 Εθνικός 32 27-28
8 Ολυμπιακός 31 39-41
9 Άρης 27 39-41
10 Πανιώνιος 26 32-34
11 Απόλλων Καλαμαριάς 24 23-39
12 Διαγόρας Ρόδου 23 25-38
13 Λεβαδειακός 23 32-46
14 Βέροια 23 24-35 υποβιβάζεται
15 Πανσερραϊκός 21 24-42 υποβιβάζεται
16 Παναχαϊκή 20 32-53 υποβιβάζεται
Πώς το είδε η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
Πάντα κοντά σε όλες τις στιγμές της ΑΕΛ, η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Με τον τότε συντάκτη της Αντώνη Τζιτζέλη η εφημερίδα κάλυψε εκείνο το ματς παραθέτοντας πλούσιο ρεπορτάζ και φωτογραφικό υλικό. Φυσικά και είχε γίνει ανάρπαστη…
