Του Κ. Γκιάστα
Λοιπόν μετρήστε: Τερματοφύλακας στο ποδόσφαιρο με τη φανέλα του Ηρακλή Λάρισας, σε όλες τις θέσεις στο μπάσκετ με τον ΓΣΛ, δέκαθλο (100 μέτρα, Άλμα εις μήκος, Σφαιροβολία, Άλμα εις ύψος, 400 μέτρα, 110 μέτρα μετ' εμποδίων, Δισκοβολία, Άλμα επί κοντώ, Ακοντισμός, 1500 μέτρα) στο στίβο με μεταγραφή ακόμα και στον Ολυμπιακό Πειραιώς. Και αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανένας το επί σειρά ετών κολύμπι στον Πηνειό, το ψάρεμα και το κυνήγι με μεγάλες επιδόσεις μάλιστα τότε το άθροισμα μας βγάζει ένα όνομα: Νικόλαος Νικόδημος
Μα πώς τα καταφέρνατε όλα κ. Νικόδημε, τον ρωτήσαμε με το καλημέρα για να μας απαντήσει ως εξής: «Το είχα μέσα μου και εκτός των άλλων ήθελα να μοιάσω τον Τζόνι Βαϊσμίλερ τον διάσημο αθλητή που ενσάρκωσε με τεράστια επιτυχία το ρόλο του Ταρζάν σε μικρή και μεγάλη οθόνη». Εδώ που τα λέμε τελικά όχι μόνο τον έμοιασε αλλά τελικά τον ξεπέρασε...
Ο Νικόλαος Νικόδημος, γέννημα θρέμμα Λαρισαίος, ζεί μαζί με τη σύζυγό του Φιλιώ κοντά στην πλατεία του Αγίου Αντωνίου. Περήφανος και δυνατός στα 77 του χρόνια, με την αγάπη των συμπολιτών να εκφράζεται προς το πρόσωπό του ακόμα και σήμερα «ο κόσμος δεν με ξεχνάει και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γι΄ αυτό και τον ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Μπορεί να μην έκανα πλούτη αλλά το γεγονός πως με θυμούνται ακόμα και σήμερα είναι σκέτο χρυσάφι. Το χρυσάφι όλου του κόσμου...».
Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΟΣ... ΥΠΕΡΑΘΛΗΤΗ
Η ομάδα και η βάση του ήταν πάντα ο Ηρακλής Λάρισας. Από κει ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στον αθλητισμό λίγο μετά τα δέκα του χρόνια. Άρχισε σαν τερματοφύλακας στην ποδοσφαιρική ομάδα και έφτασε να δώσει και το τελευταίο ματς πριν τη συνένωση. «Παίξαμε με την Ανάπλαση Τυρνάβου και κερδίσαμε με 2-1. Πήραμε αυτό που θέλαμε και μπήκαμε στη συνένωση. Στην ΑΕΛ επέλεξα να μην παίξω το 1964. Άλλα δεδομένα...».
Στο μπάσκετ εκτός από τον Ηρακλή Λάρισας φόρεσε και τη φανέλα του Πανελλήνιου Λάρισας (μια ομάδα με μικρή περίοδο ζωής). Τα μεγάλα παιχνίδια όμως τα έκανε με τον ΓΣΛ. Έφτασε να αγωνίζεται ακόμα και μέχρι τη δημιουργία του κλειστού στο Αλκαζάρ σε εκείνο το φιλικό που δόθηκε με την ΑΕΚ «η αγάπη των Λαρισαίων για το μπάσκετ ξεχείλιζε από τότε. Από τα γυμνάσια με χιόνια και με κρύα έβλεπαν τα μεγάλα ντέρμπι και μετά στο κλειστό του Αλκαζάρ δεν έπεφτε καρφίτσα. Γι΄ αυτό και υπήρξε αυτή η μεγάλη άνθηση στη συνέχεια».
Στον στίβο πάλι ως αθλητής του Ηρακλή έκανε δέκαθλο. Κατάφερε μάλιστα με τις επιδόσεις του να τραβήξει το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού Πειραιώς. «Μου έδιναν 500 δραχμές τότε αλλά δεν ήθελα να μείνω στην Αθήνα. Τη Λάρισα δεν την άφηνα με τίποτα και γι΄ αυτό γύρισα».
Ο ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΖΩΗΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΠΟΥ... ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ
Όμως ο Νικόδημος δεν κοιτούσε μόνο τον εαυτό του. Προσπαθούσε να μεταδώσει (έχοντας για πρότυπο τον αξεπέραστο γυμναστή Χρήστο Κλέτσα) το μπάσκετ που αγαπούσε περισσότερο από τα αθλήματα σε νέους τότε αθλητές.
«Παλιότερα εδώ που βλέπεις τώρα σπίτι, ήταν το μαγαζί του πατέρα μου. Σαν τώρα πως ήρθε εδώ ο πατέρας του Νίκου Σταυρόπουλου για να τον πείσω να τον αφήσει να παίξει μπάσκετ. Και τελικά τα καταφέραμε. Τον άφησε και βγήκε διαμάντι. Ένας από τους καλύτερους Λαρισαίους παίκτες που πέρασαν ποτέ από την Ελλάδα. Βλέπω καμιά φορά τον Βασίλη Σπανούλη και λέω πως ο Νίκος ήταν καλύτερος στα σημεία και ειδικά στην άμυνα».
Για τον Ζώη τι γνώμη έχετε;
«Ο κορυφαίος. Αέρινος, μοναδικός. Τι να πεις γι΄ αυτόν τον παίκτη. Θυμάμαι ερχόταν μικρός στα Γυμνάσια και με ρωτούσε αν μπορούσε να μου δίνει τις πάσες ενώ έκανα σουτ μόνος μου και γω τον έδιωχνα γιατί ήταν μικρός. Φαινόταν πως το παιδί αυτό ήταν πραγματικό θαύμα. Και όχι μόνο αγωνιστικό. Παιδί με ήθος και αξιοπρέπεια. Με μόρφωση και αγάπη για τη Λάρισα. Βέβαια σε αυτό που παίξαμε σημαντικό ρόλο όλοι εμείς οι παλιότεροι ήταν το γεγονός πως τον πείσαμε να μην φύγει από την πόλη της Λάρισας για μεταγραφή. Τον είχε ανάγκη η ομάδα...» και συνέχισε «Όλοι όσοι ήμασταν πραγματικοί Λαρισαίοι δεν μπορούσαμε να αφήσουμε τη Λάρισα. Την αγαπάμε και την πονάμε. Τώρα βλέπεις στην ΑΕΛ και στο μπάσκετ παλιότερα ερχόταν συνεχώς καραβάνια από ξένους που ούτε καν τους ένοιαζε αν θα χάσει η ομάδα ή όχι».
Επαγγελματισμός...
«ΑΘΛΗΤΗΣ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΑΙ»
Μας μίλησε για δυσκολίες. Για ποδοσφαιριστές που στο ημίχρονο πεινούσαν και ζητούσαν μια φέτα ψωμί και όχι μόνο πορτοκάλι (όπως τους έδιναν τότε). Για προπονήσεις σε αντίξοες συνθήκες. «Αν είχαμε και έναν προπονητή ίσως η πορεία μας να ήταν πολύ διαφορετική, ίσως ακόμα καλύτερη» χωρίς να ψάχνει όμως δικαιολογίες.
Τελικά αθλητής γεννιέσαι ή γίνεσαι τον ρωτήσαμε για φινάλε: «Γεννιέσαι. Εμένα η μάνα μου πάντα το έλεγε πόσο δραστήριος και αθλητικός ήμουνα. Ακόμα και από την κοιλιά της...».
Την Τετάρτη αξίζει να τονίσουμε πως τιμήθηκε από το Σύνδεσμο Διαιτητών Καλαθόσφαιρας ΚΔ Θεσσαλίας και αρκετοί ήταν αυτοί που βρέθηκαν εκεί και του έσφιξαν το χέρι. Αλλωστε είναι από τους ανθρώπους που του αξίζουν...
