Πλέον, παράλληλα με τις προπονήσεις, επιδίδεται στα μυστικά της κουζίνας σε γνωστό κατάστημα εστίασης της πόλης, παρουσιάζοντας δείγματα πολύ καλής γραφής. Η ίδια πάντως δηλώνει πως «έχω πολλά ακόμα να δώσω και δεν θα σταματήσω να παλεύω. Έχω πολλές προκλήσεις μπροστά μου για τις οποίες παλεύω καθημερινά».
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΙΝΑ ΣΤΟ… ΓΗΠΕΔΟ
Η αρχή για τη Γεωργία Παπατριανταφύλλου έγινε το 2004 στο κολυμβητήριο του Αλκαζάρ.
«Η πρώτη μου επαφή με τον αθλητισμό ήρθε στα 6 μου χρόνια. Το πρώτο άθλημα ήταν η κολύμβηση στον ΝΟΛ, όπου παρέμεινα περίπου 5 χρόνια. Σταμάτησα, όμως, για λόγους υγείας.
Έπειτα ξεκίνησα το ποδόσφαιρο που ήταν η αγάπη μου από μικρή ηλικία και ασχολήθηκα με αυτό λόγω του πατέρα μου που είχε την ίδια αγάπη για το άθλημα. Η ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο διήρκησε περίπου 9 χρόνια. Η πρώτη μου ομάδα ήταν ο Κένταυρος Λάρισας, όπου παρέμεινα για 2 χρόνια, χωρίς να έχω, ωστόσο, τη δυνατότητα να αγωνιστώ στη γυναικεία ομάδα, λόγω του νεαρού της ηλικίας. Υπήρχε έλλειψη σε μικρότερα τμήματα δυστυχώς».Η ΑΕΛ, Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η… ΑΡΣΗ ΒΑΡΩΝ
«Όταν ενημερώθηκα για τη γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου της ΑΕΛ φόρεσα τη «βυσσινί» φανέλα, ξεκινώντας από Γ’ Εθνική ως δεξί μπακ-χαφ.
Στη χρόνια της Β’ Εθνικής ταλαιπωρήθηκα από έναν τραυματισμό στο δεξί μου πόδι - ρήξη συνδέσμου στον αστράγαλο. Αυτό με ανάγκασε να μείνω εκτός για 2 περίπου μήνες. Χρειάστηκε να βρω ένα γυμναστήριο, ώστε να ξεκινήσω την αποκατάστασή μου και στην προσπάθειά μου αυτή γνώρισα τον κ. Νίκο Σωτηρίου, ο οποίος με βοήθησε όχι μόνο στην αποκατάστασή μου, αλλά και στο να ανακαλύψω τη μεγάλη μου αγάπη στην άρση βαρών, διότι με πήρε στον Ε.Α.Κ. Λάρισας και εκεί ξεκίνησε το μεγάλο μου ταξίδι σε αυτό το υπέροχο και αγαπημένο πλέον άθλημα.
Η άρση βαρών ήταν για εμένα κάτι που δεν μπορούσα καν να φανταστώ ποτέ ότι θα μπορούσα να έχω στην καθημερινότητά μου και πλέον για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησα την άρση βαρών παράλληλα με το ποδόσφαιρο, όμως λόγω συνθηκών και με το μυαλό μου συνέχεια στα βάρη σταμάτησα τελείως το ποδόσφαιρο.
Όταν ανεβήκαμε με την ΑΕΛ στην Α’ Εθνική, μετά από λίγο σταμάτησε η πορεία μου στο ποδόσφαιρο, διότι δεν μπορούσα να συνδυάσω δύο διαφορετικά αθλήματα σε διαφορετικούς συλλόγους. Πιστεύω ήταν η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει μέχρι τώρα».
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ
«Στην άρση βαρών έχω δώσει το 70% μέχρι στιγμής του εαυτού μου και δεν πρόκειται να σταματήσω μέχρι να φτάσω το 100%.
Στον πρώτο μου αγώνα στο περιφερειακό πρωτάθλημα άρσης βαρών κέρδισα την 1η θέση. Μετά από λίγους μήνες (το 2017) αγωνίστηκα στο Πανελλήνιο, στο οποίο κατέλαβα την 7η θέση, μία αρκετά καλή θέση ως πρωτοεμφανιζόμενη στην άρση βαρών. Τη διετία 2018-2019 είχα πάλι πρωτιές στα περιφερειακά και κατέκτησα την 1η μου θέση στο Πανελλήνιο. Μου έδωσε απίστευτα μεγάλη χαρά».
Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ
Συνέχισα την πολύ καλή μου πορεία εντός Ελλάδος -τα μετάλλια είναι πλέον πολλά για να μετρήσω-, μέχρι που έφτασε η στιγμή να δεχτώ πρόταση από την Ισπανική «Asturias», μία από τις καλύτερες ομάδας άρσης βαρών με πολλά ηχηρά ονόματα αθλητών και προπονητές υψηλών προδιαγραφών.
Δυστυχώς, οι συνθήκες εδώ στην Ελλάδα για τους αθλητές είναι πολύ άσχημες. Δεν υπάρχει βοήθεια, δεν υπάρχουν χορηγοί, όποτε ο καθένας θα το σκεφτόταν όταν του δοθεί μια τέτοια ευκαιρία να κάνει το βήμα παραπάνω.
Η φράση ότι «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Έτσι, έφυγα για την Ισπανία και αγωνίστηκα στους πρώτους μου αγώνες στο Badajoz Throwdown Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Δυστυχώς, λόγω της ταλαιπωρίας που έζησα με τον Covid, είχα χάσει πολλές προπονήσεις κι έτσι κατέλαβα τη 12η θέση».
ΕΠΙΤΥΧΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
«Έμεινα στην Ισπανία και συνέχισα να αγωνίζομαι στα εγχώρια πρωταθλήματα. Παράλληλα, έκανα το μεταπτυχιακό μου με τη βοήθεια του προπονητή μου. Είχα την τιμή να με καλέσουν σε παρά πολλά γυμναστήρια, ώστε να διδάξω κάποια πράγματα, είτε να βοηθήσω παιδιά να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην άρση βαρών.
Αγωνίστηκα για την ομάδα της Ισπανίας και στο Santander όπου είχαμε πρωτιές.
Αγωνιστικά στην Ισπανία είχα φτάσει στο 100%. Είμαι ευγνώμων για όλους τους αθλητές που γνώρισα και συνεργάστηκα, τους οποίους απλά τους έβλεπα στην τηλεόραση και έλεγα ότι δεν πρόκειται ποτέ να φτάσω σε αυτό το επίπεδο ή να γνωρίσω από κοντά τον άνθρωπο που έχω ως πρότυπο και όχι απλά τους γνώρισα, αλλά προπονούμουν κάθε μέρα μαζί τους.
Έχω πολλά ακόμα να δώσω και δεν θα σταματήσω να παλεύω. Έχω πολλούς αγώνες, πολλές προκλήσεις μπροστά μου για τις οποίες παλεύω καθημερινά.
Θέλω να ευχαριστήσω τον δάσκαλό μου, προπονητή μου και φίλο, που μου στάθηκε σαν πατέρας όλα αυτά τα χρόνια και είναι ο κ. Νίκος Σωτηρίου, που μου έμαθε να ζω και να παλεύω για τους στόχους και τα όνειρά μου.
Εύχομαι το συγκεκριμένο άθλημα να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο στην Ελλάδα και με τη σειρά μου να βοηθήσω στο ξεκίνημα νέων παιδιών.
Πλέον, ασχολούμαι και με τη μαγειρική, ένα… «σπορ» που το αγαπώ επίσης και εργάζομαι σε γνωστό κατάστημα εστίασης της πόλης».
Του Άρη Γκουτρουμάνη
