«Ο Οράσιο δεν ήταν δάσκαλος αλλά καθηγητής... Δεν σας το κρύβω ότι ήταν φίλος μου και κάθε εβδομάδα βγαίναμε έξω μαζί του και με τον Τάκη Σουρλατζή. Ήταν σοβαρός άνθρωπος και τα ξεσπάσματά του ήταν στα όρια ενός αξιοπρεπούς ανθρώπου και όχι πέρα από αυτά. Δέχτηκε προτάσεις να δουλέψει και εκτός νομού, κάποια στιγμή πήγε και στην Καρδίτσα, αλλά αυτό που ήθελε ο Οράσιο ήταν μια διοίκηση που να τον στηρίζει. Είχε ως παράδειγμα αυτό που συνέβη το 1982 με τον Γκμοχ και τον Μοράλες στον πάγκο και εμένα γενικό αρχηγό. Είπε τότε ο διευθύνων σύμβουλος, Βασίλης Τσιάρας, όταν η ομάδα δεν πήγαινε καλά στο ξεκίνημα της χρονιάς, «με τον Γκμοχ ξεκινήσαμε με τον Γκμοχ θα τελειώσουμε». Και η ομάδα τερμάτισε στη δεύτερη θέση. Ο Οράσιο ήταν άνθρωπος της οικογένειας, δεν ήθελε να φύγει από τη Λάρισα, ρίζωσε στην πόλη και θα μείνει για πάντα σε αυτήν... Δεν έλεγε ποτέ τη γνώμη του αν δε τον ρωτούσες και όταν τον ρωτούσες έλεγε σοφά λόγια. Και το βασικό, έλεγε πάντα την αλήθεια γιατί όταν διοικείς πρέπει να διοικείς με γνώμονα την αλήθεια. Αυτός ήταν ο Οράσιο Μοράλες».