Σύμφωνα με τους ιστορικούς το όνομά του υποστηρίζουν ότι προέρχεται από το όνομα Αμφιλάκκια, δηλαδή, ανάμεσα σε δύο λάκκους, ενώ το πιο πιθανό φαίνεται το χωριό να πήρε το όνομά του από τα πολλά μικρά αμπέλια που καλλιεργούνταν κάποτε εκεί.
Αυτό υποστηρίζουν και τα μέλη του Συλλόγου «Παναγία Αμπελακιώτισσα» που επισημαίνουν ότι κάποτε τα Αμπελάκια έβγαζαν τόσο κρασί όσο βγάζει σήμερα η επαρχία Τυρνάβου και τροφοδοτούσαν τη Λάρισα και τη Θεσσαλονίκη. Σήμερα οι αμπελοκαλλιεργητές καλλιεργούν συνολικά περί τα 50 στρέμματα, από τα οποία παράγεται το περίφημο κρασί Αμπελακίων. Στόχος των σημερινών αμπελοκαλλιεργητών της περιοχής είναι να αυξήσουν τα στρέμματα, δίνοντας τη δυνατότητα στους νέους του χωριού να ασχοληθούν πιο συστηματικά, διατηρώντας και αυξάνοντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του κρασιού.
Αυτό που διακρίνει τους Αμπελακιώτες και σήμερα είναι το ομαδικό πνεύμα και η πρόθεσή τους να καταστήσουν το χωριό σημείο αναφοράς, όπως και στην περίοδο της ακμής όπου τα Αμπελάκια ήταν γνωστά σε ολόκληρη την οικουμένη, χάρη στην επεξεργασία και τη βαφή νημάτων με κόκκινο χρώμα που το παρήγαγαν από την επεξεργασία του φυτού ριζάρι (Ρούβια η βαφική - Rubia tinctorum).
Βρεθήκαμε στα Αμπελάκια και παρακολουθήσαμε τον τρύγο στα αμπέλια του Πούλιου Ταζέ, του Γιώργου Μαλέκα και άλλων συγχωριανών τους. Εδώ και λίγες ημέρες βρεθήκαμε ξανά στα Αμπελάκια και παρακολουθήσαμε τη διαδικασία της παραγωγής κρασιού με τον παραδοσιακό τρόπο που διδάχθηκαν οι Αμπελακιώτες από τους πατεράδες και τους παππούδες τους. Ολοι μαζί στον τρύγο, όλοι μαζί και στο πάτημα των στέμφυλων για να βγει το νέο κόκκινο κρασί που σε μεθάει... με το άρωμά του. Φυσικά δεν έλειψε το τραγούδι, ο χορός και το φαγοπότι, διατηρώντας παραδόσεις εκατοντάδων ετών που εξακολουθούν να κυριαρχούν στη ζωή των Αμπελακιωτών που επιμένουν απλά και παραδοσιακά. Τα Αμπελάκια φημίζονται για τα σπουδαία αρχοντικά τους, τις σπάνιες φυσικές ομορφιές, τις παραδοσιακές παραγωγές και τη φιλοξενία τους.
Φωτορεπορτάζ: Λεωνίδας Τζέκας
